Είναι και αυτές οι μέρες που απλά δεν ξέρεις πως αισθάνεσαι. Ή μάλλον καλύτερα αυτά τα βράδια...
Πραγματικά πόσο λογικό είναι το βράδυ να καταφέρνεις να κάνεις μέσα στο μυαλό σου διαρκής αναδρομές από το παρελθόν;!Χωρίς απαραίτητα να σου λείπει κάποιος, απλώς θυμάσαι. Ή μήπως σου λείπει;
Το θέμα είναι πως γίνεται το μυαλό μας να "υπερλειτουργεί" μια ουσιαστικά δύσκολη ώρα, που θεωρητικά θα 'πρεπε να ηρεμεί από την κούραση την καθημερινότητας.
Σίγουρα όλοι έχουμε, σίγουρα όλοι ζήσαμε κάτι που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μας ανεξίτηλα. ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ; Κάπως βαριά λέξη, τέλος πάντων έστω ότι σκεφτόμαστε καταστάσεις ξανά και ξανά για πολύυυυυυυ καιρό.
Από την άλλη πόσο κακή μπορεί να είναι μια ανάμνηση όταν είναι δυσάρεστη; Συνήθως κάπως έτσι επαναφέρεις στο μυαλό σου αυτό που νοσταλγείς. Είναι σαν να έχουμε στο κεφάλι μας και τις δυο όψεις των αναμνήσεων, τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες. Σε διαφορετικές μεριές, αλλά πάντα επιλέγουμε να θυμηθούμε κάτι και από τις δυο.
Πόσο κακή μπορεί να 'ναι μια ανάμνηση όταν είναι ευχάριστη; Όταν σου χαρίζει απλόχερα ηρεμία ένα γεγονός του παρελθόντος και σου θυμίζει όμορφες στιγμές και μέρες που πέρναγες; Όπως για παράδειγμα όταν θυμάσαι ιδιαίτερες στιγμές από τις διακοπές σου το καλοκαίρι; Ας το παραδεχτούμε (παραδεχτώ) ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ. Γελάς, ξεχνιέσαι. Υποστηρίζεις πως αποκλείεται να είχες κάνει κάτι (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό) το οποίο οι φίλες σου σου λένε ξανά και ξανά ότι ΝΑΙ, απλά το έκανες. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ; Από πότε επιλέγεις τι θα θυμάσαι και τι όχι; ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
Από την άλλη πόσο κακή μπορεί να είναι μια ανάμνηση όταν είναι δυσάρεστη; Συνήθως κάπως έτσι επαναφέρεις στο μυαλό σου αυτό που νοσταλγείς. Είναι σαν να έχουμε στο κεφάλι μας και τις δυο όψεις των αναμνήσεων, τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες. Σε διαφορετικές μεριές, αλλά πάντα επιλέγουμε να θυμηθούμε κάτι και από τις δυο. Αρχικά, κάτι ευχάριστο που θα το σκεφτούμε ή ακόμη και θα το διηγηθούμε σε άλλους με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μας και έπειτα κάτι δυσάρεστο όπου θα ακολουθήσει η κλασική αναπάντητη ατάκα : "Πώς πέρασε ο καιρός; " ή και το αντίστροφο, κάτι δυσάρεστο που θα μελαγχολήσουμε και ακόμη και το άσπρο χρώμα θα το βλέπουμε μαύρο και έπειτα μια ευχάριστη ανάμνηση που θυμίζοντας μας τα όμορφα συνεχίζουμε την καθημερινότητα μας με μια παραπάνω αισιοδοξία.
ΩΣΤΟΣΟ, όλα φεύγoυν κι όλα έρχονται, έτσι μας λένε, έτσι το ζούμε και έτσι το βλέπουμε και γύρω μας. Οι αναμνήσεις όμως γιατί παραμένουν εκει; Στα δύο άκρα του μυαλού μας (όπως τουλάχιστον πιστεύω εγώ) και τις βγάζουμε στην επιφάνεια όοοοποτε να 'ναι;
Αναζητάμε ένα υποκατάστατο της πραγματικότητας όταν αυτή δεν είναι όπως μας αρέσει ή όπως μας βολεύει . Αλλά αν είναι έτσι ,γιατί μαζί με τις ευχάριστες αναμνήσεις έρχονται και οι δυσάρεστες;
Μια εικόνα χίλιες λέξεις δεν λέμε; Αν και με την μορφή ερώτησης αυτή είναι η απάντηση.
ΘΥΜΑΣΑΙ; Και καλά κάνεις...τόσο απλά.
Όμορφα, άσχημα όλα θα τα ζήσεις και πολλά από αυτά θα είναι έντονα για αυτό και θα παραμείνουν στο μυαλό σου για αρκετό καιρό με την μορφή αναμνήσεων.
Το σημαντικό όμως είναι άλλο... ναι, να θυμάσαι ό,τι εσύ θες, ότι σου λείπει και ότι νοσταλγείς. ΌΜΩΣ να θυμάσαι ακόμα περισσότερο ο,τι το "ΤΩΡΑ "σου, η καθημερινότητα σου μπορεί να γίνει καλύτερη και πιο όμορφη από κάθε άλλη ανάμνηση που μπορεί να έχεις. ΕΣΥ ΤΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙΣ ΟΛΑ. Πίσω δεν γυρνάει τίποτα κι όταν θυμάσαι κάτι απο το παρελθόν, χαμογέλασε, πάει πέρασε και βγες έξω ,ΕΧΕΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΜΕΡΑ "ΠΑΝΤΑ" ΘΑ ΕΧΕΙ.
Αν λοιπόν οι αναμνήσεις εξαρτώνται από το μυαλό μας... καλύτερα να αλλάξουμε τρόπο σκέψης.
σχόλια