ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Είσαι ευτυχισμένος/η με τον εαυτό σου; Να πώς μπορείς να γίνεις

Είσαι ευτυχισμένος/η με τον εαυτό σου; Να πώς μπορείς να γίνεις Facebook Twitter
3

Οι άνθρωποι σαν κοινωνικά όντα και εγγενώς ανασφαλή, επιδιώκουν συνήθως την επιβεβαίωση των ικανοτήτων τους και τον θαυμασμό, όχι από τον εαυτό τους, αλλά από τους άλλους.


Πιστεύουν ότι είναι άξιοι μόνο όταν οι άλλοι τους συγχαίρουν και να τους αναγνωρίζουν ως επιτυχημένη άτομα, σύμφωνα όμως με τα υποκειμενικά κριτήρια του καθενός για το τι σημαίνει "επιτυχία". Οι ορισμοί μπορεί να διαφέρουν ...

Ως αποτέλεσμα,πραττουν μιμουμενοι τους υπολοίπους γυρω τους με σκοπό να ψευτο-καλυψουν τις ανασφάλειές τους, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, κλπ ... και, για να τονωσουν το εγώ τους, χρησιμοποιώντας ομως όλα τα λάθος μέσα. Το καλό για αυτούς είναι, ότι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως αποσπουνται εύκολα με ό, τι μια καταναλωτική κοινωνία τους βομβαρδίζει, και έτσι ξεχνάνε τη σημασία της ευτυχίας. Γι 'αυτούς η ευτυχία ορίζεται και ειναι αμετάκλητα συνδέδεμενη με την απόκτηση υλικών πραγμάτων. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν επίγνωση της τύφλωσης τους, οπότε το γεγονός ότι η ζωή τους είναι μιζερη, δεν τους βλάπτει, δεδομένου ότι δεν το συνειδητοποιούν πραγματικά.

Από την άλλη πλευρά του φάσματος, εκείνοι που βλέπουν την αλήθεια μπορεί ενδεχομένως να χωριστούν σε 3 κατηγορίες, όχι ότι επιδιώκω να διαχωριζω τους ανθρωπους σε κατηγοριες, αλλωστε η κατηγοροιοποιηση ειναι κατι που περιφρονω και απεχθανομαι. Ωστόσο, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι το 90% της κοινωνίας μας υποπεφτει, σε κάποια στιγμή της ζωής τους, σε μία από αυτές τις κατηγορίες ειτε ηθελημενα ειτε ασυνειδητα.

Η πρώτη ομάδα αναγνωρίζει τον πόνο γύρω τους, και την παντελή έλλειψη αξιών και ηθών' ωστόσο, από φόβο και δειλία 'κάνουν τα στραβά μάτια,' αγνοουν εντελως την πραγματικοτητα η έχουν μια απαθή στάση. Συνήθως καταλήγουν να κάνουν ό, τι κάνουν και οι άλλοι -πηγαινουν με το ρεύμα- μια ημι-συνειδητή απόφαση που πηγάζει κυρίως από το φόβο της κοινωνικής εξορίας.

Η δεύτερη ομάδα είναι αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε φιλόδοξους με ένα πολύ κακό και συναμα επικίνδυνο είδος φιλοδοξίας. Ειναι πλήρως εγωιστες, και σε μια λεξη, αριβιστες. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την τάση να εκμεταλλεύονται την υποτιθεμενη "ανωτερότητα" τους εις βάρος εκείνων που αντιλαμβανονται ως κατώτερους, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους και να ανοίξει ο δρόμος ώστε να σκαρφαλωσουν στην κοινωνική κλίμακα. Απώτερος στόχος τους λοιπον είναι να ανήκουν στα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας, να αποκτήσουν τον έλεγχο εφ'οσων διψούν για εξουσία και να χειραγωγήσουν τις συνηθως κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Όπως συμβαίνει και με την πρώτη ομάδα, και αυτοί τελικά καταληγουν να ενσωματώνονται στις μάζες, από την άποψη της πλήρους έλλειψης, τις αξίων, ήθων και ιδανικων.

Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που αναγνωρίζουν, και πράττουν για την καλυτέρευση της κοινωνίας σύμφωνα με ένα συγκεκριμενο για αυτους, κώδικα ηθικής, όπως η ακεραιότητα του χαρακτήρα και αξίες, οπως ο αλτρουισμός, η ανιδιοτελής αγάπη, η ευαισθησία στα προβλήματα των άλλων, κλπ. Δίνουν και δεν ζητούν τίποτε σε αντάλλαγμα. Πραγματικά νοιάζονται και κατανόουν διοτι ακουν και δεν μιλουν πολυ. Μπορούν ειλικρινά να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους (και όχι μόνο για τα δικα τους), ώστε να αποτελέσουν το παράδειγμα για τους υπόλοιπους και να τους βοηθήσουν να ξεφύγουν από το σκοτάδι και τη δυστυχία. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι σπάνια αλλάζουν, ποσο μαλλον την ιδιοσυγκρασια τους, και ακόμα πιο σπάνια ακούν δυσάρεστες αλήθειες, και επειτα τις αποδέχονται και ενεργουν αναλογως. Οι περισσότερες πράξεις και τα λόγια της σοφίας και της καλοσύνης συνήθως πέφτουν σε «ώτα μη ακουόντων».

Ως αποτέλεσμα, η τρίτη ομάδα αντιμετωπίζει συνεχή απογοήτευση, μιας και εχει μεγάλες προσδοκίες από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Το παράδοξο ειναι πως η απογοητευση ισως και να μην τους καταβαλλει μιας και η διαφορετικοτητα τους έγκειται στη δύναμη του μυαλού τους, την μεγάλη καρδιά τους και την ισχυρή πίστη τους στον εαυτό τους. Ακριβώς λόγω της καλοσύνης, της ανιδιοτέλειας και της ανεξάντλητη αγάπης, δεν οριοθετουν τιποτε αλλα ουτε και οριοθετουνται, αντιθετως συνεχίζουν να προσπαθούν. Ακούγεται απλο ωστε να το εφαρμοσουμε ολοι εφ'οσων γνωριζουμε τις επιθυμίες μας και εχουμε σκοπο να αγωνιστούμε για αυτες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν διοτι πρέπει να αποδεχθουν κάτι πραγματικά σπαρακτικο, το οποιο και γινεται το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πορεία της ζωής τους και την υλοποιηση του στόχου τους, ο οποιος ειναι παντα να ενεργούν σύμφωνα με τις αξίες και τα ιδανικα τους υπο οποιεσδηποτε συνθηκες. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πιθανότητες για κάθε είδους βελτίωση στην κοινωνία μας είναι ελάχιστη και καθώς αυτή η ομάδα τείνει να είναι πολύ παθιασμένη και εμπαθης προς τους συνανθρωπους τους, η προαναφερθείσα αλήθεια μπορεί να τους πληγώσει βαθιά και να δημιουργήσει ένα κενό στην καρδιά τους.Μπορει να επηρεαστουν πολύ και "ανεπιστρεπτη" από τη δυστυχία των γύρω τους.

Αυτός ο κυρίως ψυχικος «πόνος» τους κάνει να αισθάνονται -συνειδητα όσο παράξενο και αν ακούγεται- απογοήτευση, θλιψη και συνήθως καταληγουν να εκδηλωνουν τον πόνο τους στον ιδιο τους τον εαυτό. Ισως καταφυγουν στο να βλάψουν τον εαυτό τους - παραδόξως ασυνείδητα ενω έχουν επίγνωση των συναισθημάτων τους- αλλά δεν γνωρίζουν πώς να ελέγξουν αυτή την μελαγχολία. Ενεργούν έτσι ώστε να μην προκαλέσουν περαιτέρω ταλαιπωρίες και πονο στους άλλους. Νομίζω ότι αυτό είναι συνυφασμενο με την ελευθερία, την αλήθεια και δυστυχως με την απόλυτη ειρωνεία της ζωής.

Πολλοί από τους ανθρώπους που προσπάθησαν να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτό το σάπιο κόσμο ήταν ηγέτες, μουσικοί, συγγραφείς, ζωγράφοι, επιστήμονες, και όλοι οι καλλιτέχνες με τον δικό τους τρόπο. Με τα μοναδικά τους «ταλέντα». Αυτοί οι «καλλιτέχνες» που πραγματικά υποφέρουν, έχουν το πλεονέκτημα του να αντιλαμβάνονται την αλήθεια και τον πόνο των συνανθρώπων τους.Μέσω της «τέχνη» τους λοιπον προσπαθούν να «εκφράσουν» την ματαιοδοξία που ζει και κυριαρχει γύρω τους. Κάθε ένας με τις δικές του ικανότητες/δεξιοτητες που τις χρησιμοποιουν ως μεσα στον αγωνα τους για τα ιδανικά τους.

Αυτο που ανακάλυψα πρόσφατα και απογοητευτηκα είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είτε δολοφονήθηκαν ή κατεληξαν μανιοκαταθλιπτικοι.


Και ένα ελάχιστο ποσοστό καταφέρνει να διδάξει / κηρύξει την αλήθεια, την αγάπη, την καλοσύνη υπομενωντας την ίδια στιγμή τον πόνο, αλλά και διατηρώντας τα συναισθήματά τους σε έλεγχο ωστε να βρισκονται εν γνωση της πραγματικοτητας.
Μπορούν να αποφασίσουν συνειδητά να περπατήσουν μόνοι τους το δρόμο της ζωής, τον πολύ μεγάλο και τρομακτικό δρόμο της αλληλεγγύης που επιφέρει κοινωνικο αποκλεισμο.


Μερικές φωνές ακούστηκαν στο παρελθόν,και ακουγονται διασπαρτα αλλά συνήθως αποσιωπούνται με τον ενα ή τον άλλον τροπο. Τα λόγια και οι πράξεις τους μπορεί να έχουν φέρει παροδικη ανακούφιση και ελπίδα, αλλα αυτο δεν σημαινει και τιποτε αν το μεγαλυτερο κομματι του πληθυσμου συνεχιζει να αδιαφορει.

Το θέμα είναι ότι η τρίτη ομάδα είναι τόσο ισχυρη και παραδόξως ευτυχισμένη στην μοναχικοτητα τους και ο λόγος είναι επειδή έχουν βρει την ουσία της ύπαρξης τους. Είναι ικανοποιημένοι δηλαδη πληρως απο το ποιον τους. Και αυτό είναι αρκετό για να τους κρατήσει ισχυρους και αισιόδοξους. Βρίσκουν καταφύγιο και παρηγοριά στο γεγονός ότι είναι κοινωνικά «απόβλητοι» γιατί βλέπεις, αυτό υποδηλώνει ότι η ποικιλομορφία και ιδιομορφια τους, είναι το αντίθετο της μιζέριας που προερχεται απο την ομαδοποιηση (όπως την αντιλαμβάνονται). Τελικά είναι ευτυχισμενοι με τους εαυτούς τους και παρ 'όλα τον πόνο γύρω τους, μπορούν να αντέξουν και να "επιβιώσουν" επειδή αγαπούν αυτό που είναι, αυτο που αντιπροσωπευουν καθως και τις αξίες, και τα ιδεώδη για τα οποια αγωνίζονται και υπερασπιζονται εμπρακτα.

3

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
Διαφωνώ πολυ ΠΟΛΥ όμως! στην φράση "Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πιθανότητες για κάθε είδους βελτίωση στην κοινωνία μας είναι ελάχιστη"ΔΙΑΦΩΝΩ ΒΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ!!!!! ΜΠΟΡΕΙ και ΑΛΛΑΖΕΙ!!!! Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι ΓΙΝΕΤΑΙ και οτι ΜΠΟΡΕΙ!!
Η ουσιαστική και ουσιώδης αλλαγή ξεκινάει από τον εαυτό μας. Και για να αλλάξουμε τον εαυτό μας δηλαδή να αποδεχτούμε τα ελαττώματα μας και να τα ξεριζώσουμε, απαιτείται ο εκμηδενισμός του εγωισμού μας. Αρα, πρώτα απ'όλα πρέπει να υπάρχει θέληση, αλλα θέληση ισχυρή και ανιδιοτελής που θα γίνει η κινητήριος δύναμη για αλλάγη. Και ειλικρινά λυπάμαι που το λέω αλλα σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι είμαστε τοσο εγκλωβισμενοι και τυφλωμένοι από ψευτοπερηφάνια και εγωισμό (μόνο το εγώ μας, μας νοιάζει να ικανοποιήσουμε, έστω και υποσυνείδητα γιατι ανιδιοτέλεια δεν βρισκω σχεδόν πουθενά αν εξαιρέσουμε την μητρικη/πατρική/αδελφική αγαπη - που και πάλι οικογένειες διαλύονται καθε μέρα), και επίσης δεν βλέπω ούτε να μαθινουμε από τα λάθη μας γιατι και αυτο απαιτεί να δεχτούμε πως κανουμε λάθος, και ούτε η κοινωνία μας να βελτιώνεται. Μακάρι να ήμουν λάθος.
Και επίσης, παρατηρώ χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω πως οι λέξεις που χρησιμοποιείς και τονίζεις με κεφαλαία, είναι στερεοτυπικές ταμπέλες που εχουμε δώσει σαν κοινωνία -αλλάγη, μπορώ, γίνεται- που όμως δεν υφίστανται χωρίς την έννοια της θέλησης. Εγώ είπα πως οι πιθανότητες είναι ελάχιστες , οχι μηδαμινές γιατι λαμβάνω υπ'όψην την θέληση για αλλαγή που όμως εκλίπει από την κοινώνια μας σε μεγάλο βαθμό. Ίσως οταν εκμηδενίσουμε ταμπλέλες και στερεότυπα όπως μπορώ και γίνεται και τα ανταλλάξουμε κατανοώντας βαθιά πως "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω," ναι τότε ισώς καταφερουμε κάτι ατομικά και συνέπως συλλογικά.