Όταν τελείωσα τις πανελλήνιες είχα πάρει 13 κιλά επειδή νόμιζα πως για να περάσω σε καλή σχολή έπρεπε να τρώω τον άμπακο και ν' αγχώνομαι όσο μπορούσα περισσότερο. Τα αποτελέσματα είχαν βγει, τα είχα πάει καλά αλλά ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν είχα πια σκοπό στη ζωή μου γιατί από μικρός θυμάμαι πάντα μου έλεγαν να διαβάζω για να μπω σε μια καλή σχολή, όμως ποτέ κανείς δεν συνέχισε την πρόταση πέρα από κει. Κι έτσι ήμουν ένα αγόρι μπροστά από ένα μηχανογραφικό που περίμενε να το συμπληρώσω για να δούμε σε ποια σχολή θα μπω.
Οι αριστερόχειρες ήξερα πως μπορεί να μην είναι πολύ καλοί στα αθλήματα ή σε πολλά αλλά πράγματα αλλά δεν πειράζει και να μην απελπίζονται που ζούνε λιγότερο γιατί είναι καλοί στις τέχνες και στις θετικές επιστήμες έτσι τουλάχιστον μας είχε πει ο καθηγητής που μας έκανε επαγγελματικό προσανατολισμό στο σχολείο χωρίς να ξέρει πολλά πράγματα όπως μας είχε τονίσει ο ίδιος επανειλημμένως απλά έπρεπε να συμπληρώσει κάποιες ώρες κι έκανε κι αυτό το μάθημα ενώ ήταν φιλόλογος. Κι εγώ το πήρα τοις μετρητοίς και διάλεξα να πάω Φυσικό γιατί κάτι έπρεπε να διαλέξω αναγκαστικά και δεν είχα πολύ χρόνο να αποφασίσω να δω τι θέλω να κάνω στο μέλλον και δεν μου άρεσε πολύ που με πίεζαν να βρω με το ζόρι μια σχολή που μπορεί την άλλη μέρα να μη μου άρεσε γιατί ήμουν 17 κι έτσι είναι τα παιδιά σ' αυτήν την ηλικία, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Κι ούτε εγώ ήξερα, απλά μου άρεσε η φυσική, βέβαια κι ο Harry Potter μου άρεσε αλλά δεν βρήκα σε κανένα πεδίο σχολή Hogwarts να τη δηλώσω.
Και πέρασα εκεί απ' τους πρώτους και χάρηκαν οι γονείς μου που το παιδί τους μπήκε στο πανεπιστήμιο και χάρηκα κι εγώ γιατί μου φαινόταν γενικά πολύ σπουδαίο και μ' έπαιρναν συγγενείς και φίλοι να με συγχαρούν και μου έλεγαν πως και τα δικά τους παιδιά είχαν περάσει όλα εκεί που ήθελαν απ' την αρχή κι άλλα θα πήγαιναν σε ένα ΤΕΙ ανθοκομίας στην Άρτα, άλλα σ' ένα ΤΕΙ μουσειολογίας στον Πύργο και χαιρόμουν κι εγώ που είχαν περάσει οι φίλοι μου εκεί που ήθελαν αν και μου φαινόταν περίεργο να θες να πας μουσειολογία στα 18 σου γιατί όλοι μισούσαν τα μουσεία σ' εκείνη την ηλικία.
Κι άρχισα και έψαχνα στο Ίντερνετ να δω πού ήταν η σχολή μου κι έλεγε ότι βρίσκεται στην Πανεπιστημιούπολη ή Campus στα αγγλικά κι εγώ αμέσως φαντάστηκα πως θα ήταν με γκαζόν και παγκάκια και δέντρα που θα διάβαζαν στη σκιά τους οι φοιτητές χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι αλλά μάλλον είχα επηρεαστεί λίγο απ' τις πολλές ταινίες γιατί πήγα την πρώτη μέρα για μάθημα κι αντί για γκαζόν είχε παντού αφίσες μιας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και μιας ΠΑΣΠ και συνθήματα στους τοίχους με βρισιές και το σήμα των αναρχικών και ξεχαρβαλωμένα καθίσματα στα αμφιθέατρα και δεν έγινε το πρώτο μάθημα γιατί είχαν συνέλευση οι φοιτητές κι αποφάσισαν κατάληψη κι έκλεισαν τη σχολή για πολύ καιρό και χάθηκε η εξεταστική του Φεβρουαρίου και ήθελα να πεθάνω γιατί αλλιώς είχα φανταστεί τα πράγματα και τα πράγματα ήταν χάλια και μου είπαν πως έτσι είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια, μπουρδέλα και να προσαρμοστώ οπότε και σιγά-σιγά προσαρμόστηκα κι εγώ στο μπουρδέλο και σταμάτησε να μου φαίνεται περίεργο που δεν γίνονταν μαθήματα ή που έσπαγαν πράγματα ή που κάπνιζαν στα αμφιθέατρα ή που έγραφαν στους τοίχους ή που έμπαιναν κουκουλοφόροι και πλακώνονταν στο ξύλο και σταμάτησα να πηγαίνω στη σχολή και σταμάτησε να μου αρέσει η φυσική και είπα πως θέλω απλά να τελειώσω και να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί γιατί το μίσησα το πανεπιστήμιο κάτι που δεν περίμενα να πω ποτέ γιατί πάντα μου άρεσε η φυσική.
σχόλια