Εξερευνώντας το φοιτητικό κόσμο- είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στη Νομική- άρχισα να σκέφτομαι τι με συναρπάζει και τι με ενοχλεί σε αυτόν. Ένα από τα στοιχεία, λοιπόν, που με προβληματίζουν είναι η σύνθεση των κομματικών παρατάξεων στη σχολή. Βέβαια, ποιόν ενδιαφέρει η προσωπική μου αυτή άποψη; Απλώς, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο ζήτημα εμφανίζεται, λίγο ή πολύ, σε όλα τα τμήματα και κυρίως έχει προέκταση στη μετέπειτα ζωή, πολιτική ή μη, των πολιτών συλλήβδην.
Αρχικά, πρέπει να τονίσω ότι υποστηρίζω και κρίνω αναγκαία τη συμμετοχή όλων μας στα κοινά και την πολιτική ενεργοποίηση. Ιδιαίτερα οι φοιτητές οφείλουμε να έχουμε λόγο στην οργάνωση των σχολών, όπως και να διεκδικούμε δικαιώματα. Αυτό, άλλωστε, διαφοροποιεί τη φημισμένη φοιτητική ζωή από τη σχολική, κατά την οποία υπήρχε κάποιος περιορισμός.
Όμως, η πολιτική δράση των φοιτητικών μηχανισμών, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, μάλλον οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αν κάποιος παρευρεθεί σε μια φοιτητική συνέλευση, θα καταλάβει τι εννοώ. Παρόλο που οι παρατάξεις που συμμετέχουν είναι ιδεολογικά συγγενείς, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δημιουργηθούν διαμάχες, αφού ένας προσπαθεί να επιβάλει την άποψή του, άλλος να αναδείξει την παράταξή του και όλοι να μιλήσουν ταυτόχρονα. Το αποτέλεσμα είναι να διαμορφωθεί μια εικόνα, που θυμίζει είτε τάξη σχολείου τη στιγμή που ο καθηγητής βγαίνει για λίγο είτε-ακόμη χειρότερα- τηλεοπτικό παράθυρο την ώρα των ειδήσεων.
Όσον αφορά στις παρατάξεις ξεχωριστά, η μια πλευρά δεν έχει αναφέρει ποτέ τις θέσεις της για τα ουσιαστικά θέματα της σχολής, μιας που δε συμμετέχει και στις συνελεύσεις. Το θέμα, όμως, είναι ότι δε θέλω να σε ψηφίσω επειδή θα με πας στον Κιάμο ή στην Αράχωβα, ούτε επειδή θα μου δώσεις σημειώσεις, αλλά επειδή συμφωνώ με τις απόψεις σου. Και εδώ είναι η μεγάλη μου ανησυχία: αυτή δεν είναι η τακτική των μεγάλων κομμάτων της «αληθινής» ζωής, την οποία δυστυχώς-και αυτό είναι το πιο σημαντικό- δέχονται οι φοιτητές-ψηφοφόροι; Γιατί αν αυτή δεν είχε αντίκρισμα, δε θα υπήρχε-και αναφέρομαι γενικά στην πολιτική ζωή.
Από την άλλη, οι υπόλοιπες παρατάξεις παρουσιάζουν βέβαια θέσεις, αλλά αυτές είναι είτε ουτοπικές είτε ακραίες. Παράλληλα, ενώ τα μέλη τους κατηγορούν την αντίθετη πλευρά για ελιτισμό, τα ίδια είναι η επιτομή του, αφού έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο κύκλο παρέας, προσπαθούν επιδεικτικά να τονίσουν την ανωτερότητά τους και αρνούνται οποιαδήποτε αντίθετη άποψη.
Και εδώ ξαναείναι η μεγάλη μου ανησυχία: τα κόμματα που υποτίθεται πως προασπίζονται περισσότερα απ'όλα τις δημοκρατικές αρχές, τις καταλύουν πρώτα. Γιατί, δηλαδή, να μην καλέσω στο πάρτυ μου το παιδί από την αντίθετη παράταξη; Γιατί, ο καθηγητής, που έχει μια κάποια ηλικία και μια θέση, να μην μπορεί να εκφράσει μια άποψη αντίθετη από τη δική σου, από τη στιγμή μάλιστα που απευθύνεται σε ενήλικες με ικανότητα να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν και δεν εκφράζει άποψη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα πολιτικής παθογένειας; Γιατί να λογομαχείς με την καθηγήτρια, που αρνείται να σου παραχωρήσει την αίθουσα, μετά από πολλές συνελεύσεις την ίδια ώρα και μέρα σε αυτή, ενώ σίγουρα θα υπάρχει κάποια στιγμή σε ολόκληρη τη σχολή ένας κενός χώρος; Και κυρίως γιατί εσύ που πρώτος μιλάς για τις φθορές της σχολής να γράφεις συνθήματα σε δημόσιους τοίχους, που δε γίνεται να σβηστούν και δεν εκφράζουν το σύνολο των φοιτητών; Πόσο δημοκρατικό και πόσο σωστό είναι αυτό;
Αυτό που θέλω να πω είναι πως συνειδητοποιώ ότι ακόμη κι αν συμφωνώ με κάποιες θέσεις τούς, διαφωνώ κυρίως με τις πρακτικές των παρατάξεων. Αλλά, το μείζον ζήτημα είναι ότι η τακτική αυτή όλων ανεξαιρέτως των πλευρών δε διαφέρει καθόλου από αυτή των μεγάλων κομμάτων, που εξάλλου κρύβονται από πίσω. Και τα μέλη αυτών των παρατάξεων θα γίνουν πολιτικοί ακολουθώντας ακριβώς αυτή τη γραμμή. Ουσιαστικά, θα γίνουν ίδιοι με τα άτομα που τώρα λοιδορούμε και θα δημιουργηθεί-βασικά έχει ήδη δημιουργηθεί- ένας φαύλος κύκλος. Αυτή η νέα γενιά, αυτό το νέο πνεύμα δε νομίζω πως θα αλλάξει τελικά τα δεδομένα στη χώρα.
