Κοντοστεκόταν εκεί με δάκρυα σε μάτια που τρεμόπαιζαν. Εκείνα έπεφταν σαν σταγόνες βροχής στο σκονισμένο πεζοδρόμιο της οδού Δεξίππου. Οι λέξεις είχαν καλά συνωμοτήσει ώστε να είναι ανάκατες, σε μια στιγμή που τις χρειαζόταν πιο πολύ-μια στιγμή που το όνειρο της γκρεμιζόταν. Μέσα σε λίγα λεπτά μάζεψε τις σκέψεις, τα δάκρυα, τα κουράγια της και έσυρε τα πόδια της μέχρι το σπίτι. Εκείνο το βράδυ κάθισε στο κρεβάτι της, τυλίχτηκε με το ζεστό πάπλωμα και άρχισε να γράφει...
«Μου λείπεις; Σου λείπω; Τι λείπει; Τι θα μου λείπει ή πως ήμουν πριν μου λείψεις; Γιατί στο χαρτί μου φαίνονται αστεία, ενώ όταν τα νιώθω πονάνε; Μέχρι πότε θα μας λείπει κάτι; Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Μπορεί να με έφερε κάποιος, μπορεί να ήρθα μόνη μου... με ταξί, με τη σκέψη μου, με το όνειρο μου. Δεν έχει και πολύ σημασία, τουλάχιστον για εμένα. Κοιτάω γύρω μου ξανά και ξανά μπας και βρω κάτι γνωστό-κάτι να νιώσω σας το σπίτι μου-αλλά αδυνατώ! Περιμένω ή Προχωρώ; Δύο επιλογές...
Γιατί να μην μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα; Πόσοι από μας θα ήθελαν και τα δύο; Πόσοι από σας έχουν επιλέξει κάτι; Πόσοι από 'κείνους βυθίζονται στο τίποτα; Ένα τίποτα που θεοποιείς μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Ένα τίποτα που όχι μόνο δεν υπάρχει τώρα, αλλά ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Δεν ξέρω να σου πω τον τρόπο που θα το ανακαλύψεις ˙ αλλά πιστεύω λίγο πολύ, κάπου πάει το μυαλό σου. Λάθος; Σωστό; Ποιος μπορεί να το κρίνει άλλωστε;
Εγώ λέω να προχωρήσω... Μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον. Πιο δύσκολο βέβαια απ' το να περιμένω αλλά λιγότερο ψυχοφθόρο.... Εσύ τι λες; Ίσως και να σε γνωρίσω στην διαδρομή μου, ίσως να με αναγνωρίσεις εσύ. Όπως και να έχει έλα να με χαιρετήσεις. Έτσι κι αλλιώς, όλοι άγνωστοι είμαστε μεταξύ μας, μέχρι το πρώτο «γεια» και μέχρι το τελευταίο «αντίο».»
Και ύστερα απλά έγειρε το κορμί της προς τα αριστερά κουρνιάζοντας. Αυτό χρειαζόταν τώρα πιο πολύ. Να κοιμηθεί. Να ζήσει τα σενάρια που η ζωή της αρνήθηκε.
