Ζω σε ένα μέρος που πολλοί γνωρίζουν ή έχουν ακουστά, όμως λίγοι σαν εμάς από Μεσόγειο μεριά έχουν δει από κοντά . Ομολογουμένως, είναι κάτι που συχνά διάφοροι λογικό είναι να βρίσκουν ενδιαφέρον, παράξενο κι έτσι νιώθουν υποχρεωμένοι να ρωτήσουν, "γιατί", "πώς κι έτσι", "πού ακριβώς βρίσκεται αυτο", "είναι καλά εκει", κτλ. Τί με ρωτάτε όμως ακριβώς να σας πω καλοί μου άνθρωποι;! Είμαι σαν πολλούς άλλους αναγκασμένη να ζήσω στο εξωτερικό, που όπου κι αν βρίσκεται αυτό, δεν παύει να 'ναι ξένο. Άλλα ειν' αυτά που έχω και θέλω να σου πω...
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν είναι τόσο διαφορετική η ξενιτιά, όπου κι αν βρίσκεσαι που 'ναι μακριά απ' το σπίτι σου - δηλαδή ο τόπος με όλους όσους αγαπάς και αγάπησες στην ζωή σου - το αίσθημα είναι πάντα το ίδιο. Η μοναξιά η δική μου, είναι μια μοναξιά που δεν είναι καθόλου διαφορετική από τη δική σου, απανταχού ελληνόφωνε αναγνώστη. Τις νύχτες σε νιώθω να βλέπεις δίπλα μου, μαζί μου το φεγγάρι και να νοσταλγούμε τα τόσο ίδια και συνάμα διαφορετικά πράματα. Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι να 'μαι εκεί που θα 'θελα, κι εσύ είσαι σ' έναν άλλον τόπο που είναι παρολ' αυτά, πολύ κοντά στο δικό μου. Και τότε αρχίζει...
Καλπάζει η σκέψη μέσα από ήχους μουσικών της νύχτας, γέλια και φωνές ανθρώπων δικών σου και δικών μου και τότε να σου και τα φώτα των δρόμων τα τεχνητά, με τ' αρρωστημένο κίτρινο χρώμα κι έπειτα το φως "εκείνο"... Το φως αυτό δεν είναι όπως κανένα που να 'δες προηγούμενα στην ζωή σου. Είναι το φως του Αυγουστιάτικου φεγγαριού που κοιτάζαμε μαγεμένοι 'κεινη τη νύχτα στη θάλασσα τη σκοτεινή και πάνω στα βράχια τα κρύα. Είναι το φεγγάρι του Γενάρη που μια άλλη νύχτα κοιτάζαμε με προσήλωση σαν να μας οδηγούσε κάπου, σ' ένα δρόμο έρημο χωρίς φώτα, αγκαλιασμένοι, κουρασμένοι από τη μέρα και μεθυσμένοι από τη νύχτα. Είναι 'κεινο το φεγγάρι που μου έταζες μαζί με τον ουρανό και με τ' αστέρια, και που εγώ σε πίστεψα... Που για μια στιγμή νόμιζα πως είχα...
Ο πόνος του ανθρώπου είναι κάποτε αυτό που τον κάνει να 'ρχεται πιο κοντά σε άλλους, αλλά και γενικά πιο κοντά σε έννοιες παλιότερα άγνωστες σ' αυτόν αλλά απόλυτα ανθρώπινες. Κανένας όμως δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο του άλλου, αφού δεν είναι δικός του. Μπορεί όμως να συγκινηθεί με το να θυμηθεί τη φάση στην ζωή του όταν ο ίδιος ένιωσε κάτι παρόμοιο. Είμαστε όντα εμπειρικά και συγκρίνοντας βιώματα φτάνουμε στην αλληλοαποδοχή και την αλληλοκατανόηση. Ό,τι μας μάτωσε, ό,τι μας έδωσε σφαλιάρες στην ζωή, μένει αξέχαστο και βαθιά χαραγμένο. Οι πληγές θα 'ναι πάντα εμφανείς όσο κι αν προσπαθούμε να τις καλύψουμε, όσος καιρός κι αν περάσει. Θα γίνουν ακόμα ένα σημάδι π' άφησε ο χρόνος όπως αφήνει πάνω σε κάθετη υλικό, χαρακίες, ουλές, ρυτίδες, κηλίδες απ' τον ήλιο στο πρόσωπο κι ένα χρώμα που όλο και ζοφώνει... Τις φοράμε όμως σαν παράσημα παρελθοντικών μεγαλείων, περήφανοι και κοιτάζοντας μπροστά. Πάντα μπροστά, και πάντα προς τα πάνω. Ανοδικά και ευθεία!
Γι' αυτό σου λέω, μη θλίβεσαι όπως εγώ. Αν και όποτε τα θυμάσαι όλα αυτά τα όμορφα, τότε μένουν ζωντανά για πάντα. Και ΄γω ο ξένος ο δικός σου, θα σε βοηθώ να θυμάσαι κάθε φορά που κοιτάζεις το φεγγάρι, το καϊμάκι στον καφέ πριν να πάρεις μια γουλιά, τα δάχτυλά σου που κρατούν τ' αναμμένο τσιγάρο και σ' όλους τους ήχους του παλαί κάποτε καλού καιρού που αντηχούν ακόμα στ' αυτιά σου, κάπου θα βρίσκεται κι η δική μου η φωνή να σου ψιθυρίζει γλυκά σ'αγαπώ, για πάντα...
σχόλια