7:45 οδός Γκύζη και τρέχω για να προλάβω το λεωφορείο. Το χάνω. Ευκαιρία για περιήγηση στην Αθήνα. 6 μήνες λείπεις και η πόλη σου, σου φαίνεται ξένη. Μαγαζιά κλείνουν, άλλα δίνουν μια τελευταία ευκαιρία πριν πάνε και αυτά για φούντο, και μόνη εικόνα θλιμμένα πρόσωπα να ανοίγουν τα ρολά των συνοικιακών μαγαζιών προετοιμασμένα να βαρέσουν μύγες και σήμερα.
Λίγα μέτρα παρακάτω αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι η μέρα ξεκίνησε. Ο θόρυβος της Αλεξάνδρας με ξυπνάει άγαρμπα παρά τις προσπάθειες του νεοφερμένου τροχονόμου να εξευρωπαΐσει το τοπίο. Προσπερνώ με γρήγορα βήματα και φτάνω Ιπποκράτους. Εδώ η αίγλη του κέντρου αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Διατηρητέα νεοκλασικά, παλαιικά λεωφορεία ( βλέπε 025), μαγαζιά με αντίκες, αρχαία βινύλια, καφενεία με καλτ φιγούρες και συνταξιούχους, αφίσες πολύχρονες, σκισμένες και ταλαιπωρημένες από τον καιρό και όλα αυτά με φόντο πρόσωπα πάσης ηλικίας, φύλλου και εθνικότητος να ψάχνουν στα σκουπίδια τον χαμένο θησαυρό.
8:10 και η κίνηση αρχίζει να αυξάνεται δραματικά. Έχω αργήσει. Στρίβω Ακαδημίας και διασχίζω τον πεζόδρομο για να βγω Πανεπιστημίου. Συνεχίζω να βαδίζω γρήγορα αλλά τα πόδια μου έχουν μείνει καθηλωμένα. Προχωράω αλλά το σώμα μου νοιώθει να μένει πίσω, να τραντάζεται να μην μπορεί να χωνέψει τι συμβαίνει. Ιδέες ανθρώπων, σκελετωμένες σωριασμένες στο πλακόστρωτο, χρήστες να κάνουν το σταυρό τους πριν βαρέσουν και η διακίνηση λίγα μέτρα παρακάτω ανενόχλητη να φαντάζει παράδεισος για τους σχεδόν νεκρούς. Φτάνω στο μετρό και είμαι ακόμη πίσω. Ένας άνθρωπος μου ζητάει να τον φωτογραφήσω και το κάνω. Φοράω το χαμόγελό μου και μπαίνω στο γραφείο. «Καλημέρα» λέω και συλλογίζομαι πόσο το εννοώ..
σχόλια