Τα παρακάτω γεγονότα είναι πέρα ως πέρα αληθινά.
Έχω αυτή τη φίλη, που την έχουμε όλοι τελοσπάντων, που είναι η προσωποποίηση της αδιαφορίας. Είναι ο τύπος που πάντα αργεί, έχοντας κάθε φορά διάφορες ευφάνταστες δικαιολογίες να αραδιάσει. Είναι ο τύπος που δεν παίρνει πρωτοβουλίες, είναι Ελβετία στις " φιλικές " διαμάχες και ποτέ δεν αποκαλύπτει παραπάνω λεπτομέρειες για τον εαυτό του. Ένα εγχείρημα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο και να αποκαλυφθούν οι πραγματικές πτυχές του χαρακτήρα και των συναισθημάτων του. Αυτός ο τύπος βρίσκεται σε μια κατάσταση φαινομενικής ηρεμίας και προσπαθεί με νύχια και με δόντια, ή με απόλυτη σιωπή σε επίμαχα ζητήματα, να κρατήσει μια ισορροπημένη και επιφανειακή διάθεση. Θα προτιμούσα να εκδηλωνόταν έστω και με φωνές, βρισιές, μαχαιρώματα, φόνο.....
"Δε θα το πιστέψεις τι μου συνέβη, ένας μονόκερος είχε μπει στην κουζίνα, είχε ανοίξει την πόρτα του ψυγείου τα 'χε ρίξει όλα κάτω και πιο 'κει κάτι ξωτικά κάνανε παρτούζα........". Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε ότι είπε.
Τις προάλλες είχαμε κανονίσει σοβαρό επαγγελματικό ραντεβού για μια δουλειά στο κέντρο.
Η φίλη μου είχε κανονίσει αυτή τη συνάντηση, έπειτα από επίμονες παρακλήσεις μου και γονυκλισίες (καθώς τα έσοδα του μήνα δεν έφταναν ούτε για σκυλοτροφή). Το ραντεβού ήταν στις 11.30 το πρωί. Ήμουν εκεί 10.55. Ήξερα ότι θα αργούσε. Ήξερα ότι θα είχε κίνηση. Ήξερα ότι θα γίνονταν πορείες. Ήξερα ότι θα έπεφτε χαλάζι, ίσως κανένας μετεωρίτης, μπορεί να συναντούσε ένα ψηλό μελαχρινό/έρωτα της ζωής της ή το λύκο από την Κοκκινοσκουφίτσα. Ήξερα τελοσπάντων ότι θα αργούσε, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα με απογοήτευε, γιατί της είχα κάνει ξεκάθαρο πόσο σημαντική ήταν για μένα αυτή η δουλειά.
11.20......πουθενά η φίλη μου. Το περίμενα, να πω ότι δεν το περίμενα ;
Μέσα σε 5' λεπτά βρέθηκα ιδρωμένη και αναψοκοκκινισμένη μπροστά από την πόρτα του γραφείου, χωρίς εκείνη. Δεν θα τα παρατούσα για χατίρι της, μπορούσα να τα καταφέρω και μόνη μου. Έσφιξα τον φάκελο με το βιογραφικό στα χέρια μου και χτύπησα αποφασιστικά την πόρτα. Μα τι ηλίθια, ποιος χτυπάει πόρτες το 2014, λες και βρισκόμουν μπροστά από στοιχειωμένο πύργο.
Χτύπησα το κουδούνι, μπήκα μέσα, μίλησα με τον υπεύθυνο μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι υπήρχε θέση για προγραμματιστή αλλά όχι για γραμματειακή υποστήριξη. Ωραία. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Με είχε κρεμάσει για ακόμη μία φορά. Λες και είναι δύσκολο όταν προτείνεις κάτι τόσο σημαντικό πχ δουλειά το 2014, να είσαι ακριβής με τις πληροφορίες που δίνεις.
Απογοητευμένη και ενοχλημένη με τον εαυτό μου, που είχα χάσει ένα ολόκληρο πρωινό για μαλακίες, αποφάσισα να κεραστώ ένα καφέ της παρηγοριάς. Εκείνη την ώρα με παίρνει τηλέφωνο η φίλη μου και να φώναζει κάτι ακαταλαβίστικα, της είπα που είμαι και ήρθε να με βρει.
Την είδα να καταφθάνει σχεδόν τρέχοντας, το μακιγιάζ άψογο. Πριν προλάβω να αρθρώσω κουβέντα ξεκινάει ένα δραματικό μονόλογο δικαιολογιών. Και μου λέει : "Δε θα το πιστέψεις τι μου συνέβη, ένας μονόκερος είχε μπει στην κουζίνα, είχε ανοίξει την πόρτα του ψυγείου τα 'χε ρίξει όλα κάτω και πιο 'κει κάτι ξωτικά κάνανε παρτούζα........". Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε ότι είπε.
"Να κεράσω ένα καφεδάκι ;" της είπα ατάραχη, "ο φανταστικός σου φίλος θα πάρει κάτι;" συμπλήρωσα χαμογελαστή και κοίταξα την άδεια καρέκλα δίπλα της.
