Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι...
Ανόητοι, κουτοί, λίγοι...
Λίγοι γιατί φοβόμαστε.. Φοβόμαστε μην τυχόν ανοιχτούμε, μήπως κάποιος καταλάβει κάτι περισσότερο από αυτό που πρέπει!
Αυτά τα πρέπει μας έχουν καταστρέψει!
Τι νόημα έχει να κάνεις πάντα αυτό που πρέπει;
Αυτό που οι άλλοι σε προτρέπουν.. Άβουλα όντα!
Που προκειμένου να μην ζήσουμε κάτι δυνατό , υψώνουμε τείχη μπροστά μας.
Τείχη που εμποδίζουν κάθε αχτίδα χαράς να μας κάνει έστω και για λίγο να αφεθούμε, να ζήσουμε αυτό το κάτι παραπάνω!
Έρμαια της καθημερινότητας και της ρουτίνας...των εφήμερων καταστάσεων, των προσωρινών αγκαλιών.
Αγκαλιές που έστω για λίγο σε κάνανε να νιώθεις μεγάλος, τεράστιος..και μετά σιωπή, φόβος... και ερωτηματικά....
Αφού με έκανες τόσο χαρούμενη με ένα απλό άγγιγμα, μια αγκαλιά και ένα φιλί... και αυτό το χαμόγελο.. όσο μεγαλύτερο, τόσο μεγάλωνε και η ευτυχία μου...
Και νόμιζες ότι κάποιες καταστάσεις κ πράγματα ήτανε γραφτό να συμβούν.
Γιατί το έβλεπες προϋπήρχε, απλά αργούσε να φανεί γιατί ίσως χρειαζότανε χρόνο να ωριμάσει...
Ωρίμασε άραγε... Εδώ είμαστε και το μόνο που μένει είναι να το ανακαλύψουμε!
Τελικά δε πιστεύω ούτε σε λάθος timing, ούτε σε αναποφάσιστους ανθρώπους..
Πιστεύω στο ότι όταν θες κάποιον και κάτι πολύ κάνεις τα πάντα..και αν δεν κάνεις τα πάντα τότε αξίζει να μένεις στάσιμος, γιατί εν τέλη ήταν δικιά σου η απόφαση!
σχόλια