Λίγες μόνο μέρες μετά την αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Το φεγγάρι χύθηκε σε όλες τις θάλασσες, στάθηκε περήφανο στην κορυφή του ουρανού και έγινε στέκι για πολλούς ερωτευμένους.
Αλλά δεν χρειαζόταν η πανσέληνος για να νιώσω τυχερή. Απλώς οι ώρες κυλούσαν κι εγώ δεν προλάβαινα τις ώρες που έτρεχαν. Περνάει γρήγορα η ώρα λένε όταν περνάς καλά. Όταν περνάς υπέροχα? Τότε; Τότε όλα είναι αλλιώς. Δεν συμβαδίζεις με τους γύρω σου.
Το τελευταίο ( στο μαγικό μέρος εκείνο) βράδυ, τις γεύσεις μας συνόδευσε ένα μπουκάλι Ευχές Ερατεινές, κόκκινο. Σαν την λατρεία που έχω για σένα. Με ξαφνιάζει, με τρομάζει που είναι όλα έντονα μετά από καιρό. Μου αρέσει. Όλες εκείνες τις μέρες σκεφτόμουν πως θέλω να έμενα για πάντα σε αυτόν τον κενό χρόνο. Χωρίς υποχρεώσεις. Χωρίς άλλες σκέψεις. Εκεί, με ένα ποτήρι από αυτό το κρασί (ποικιλίες Cabernet Sauvignon, Syrah, Ξινόμαυρο παρακαλώ), και να μην λέμε κάτι. Απλά να πίνουμε και να σε κοιτάω και να με κοιτάς.
Βλέπεις, τα μαγικά πράγματα έρχονται και στέκονται απέναντι σου κι εσύ καλείσαι να διαλέξεις: θα τα πετάξεις ή θα δεχτείς αυτό που απλόχερα σου χάρισε η ζωή; Πόσο τυχερή νιώθω που υπάρχεις και μου φτιάχνεις την μέρα; Που μου χαρίζεις την ψυχή σου και εγώ την δική μου απλόχερα; Και αυτή η ανταλλαγή είναι ότι πιο όμορφο.
Μια φίλη μου είπε (πολλές φορές ), βασικά δύο φίλες μου είπαν, να χαίρομαι και να εκτιμώ αυτά που έχω. Τώρα καταλαβαίνω αλήθεια. Δεν είναι που απλά είμαι κάπου που μου αγαπούν όμως. Κανείς δεν θα με αγαπούσε τόσο υπέροχα όσο εσύ. Και κανέναν δεν θα λάτρευα έτσι.
Εις υγείαν λοιπόν. Στο πιο αρωματικό κρασί που ήπιαμε ποτέ. Στο κόκκινο, που αγαπώ από πάντα, και σε σένα. Που νοστίμησες την ζωή μου.
σχόλια