"Φιλαράκι μη μιλάς τόσο μας ζάλισες!"
Ώ ναι, ξέρεις οτι μιλάω για σένα που στις σχόλικες αίθουσες καθεσαι όχι πολύ πίσω, γιατί θέλεις πραγματικά να παρακολουθήσεις το μάθημα, αλλά προς θεού όχι και πολύ μπροστά, μη και τραβήξεις την προσοχή! Εκεί τρίτη- τέταρτη σειρά, εύχεσαι να μη σου δώσει ποτέ ο καθηγητής τον λόγο.
Είναι απολαυστικό να είσαι ο εαυτός σου, γι' αυτό κάθε φορά που πάει να σε πιάσει αυτό το τρέμουλο σκέψου ότι όταν έχεις το θάρρος της γνώμης σου, περνάς καλύτερα και στο μέλλον έχεις πιο όμορφα πράγματα να θυμάσαι.
Να όμως, που οι αγαπημένες σου στιγμές στην τάξη είναι αυτές που ο πιο κουλ καθηγητής σας ζητά να κάνετε χαλαρή κουβεντούλα περί ζωής γιατί "και αυτό μάθημα είναι και πολύ πιο χρήσιμο απο αυτά που σας λένε τα βιβλία" αλλά αυτή τη φορά ειδικά εύχεσαι να μη σε κοιτάξει καν ο καθηγητής, γιατί έχεις τόσα πολλά να πεις, μα πώς να τα πεις; Αφού κάθε φορά που πρέπει να μιλήσεις ανάμεσα σε πολύ κόσμο, ένα έντονο χτυποκάρδι ανεβάζει εκείνον τον απαίσιο κόμπο στο λαιμό σου που στο μεταξύ έχει μαζέψει κουβαράκι κάθε σου σκέψη και στο τέλος ξερνάει σε αμήχανο "δε ξέρω"! Όταν δε, αναγκάζεσαι να μιλήσεις για να πείς μάθημα, οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα σου τόσο άκαμπτες και σκληρές που ακούγεσαι σαν αυτόματος τηλεφωνητής. Ο χώρος στενεύει, τα κεφάλια των συμμαθητών σου μεγαλώνουν και γέρνουν προς το μέρος σου, γλώσσες έτοιμες να σε χλευάσουν και εσύ πολύ μικρός, μικρός και ανύμπορος, στα όρια κρίσης πανικού!
Ύστερα θαυμάζεις εκείνα τα άνετα συμμαθητούδια σου, συνήθως μέλη του 5μελους της τάξης, που δεν κομπιάζουν να μιλήσουν ούτε σε όλα τα τμήματα της χρονιάς σου μαζί και αναρωτιέσαι αν η ντροπαλοσύνη σου ξεπερνάει τα όρια του φυσιολογικού ή αποτελέι πλέον κοινωνική διαταραχή!
Κάπως έτσι ήμουν και εγώ μέχρι να τελειώσω το λύκειο: Πνιγόμουν απο τις σκέψεις μου και μελαγχολούσα που δεν μπορούσα να τους δώσω ήχο, έτσι τα απογεύματα κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και χτυπιόμουν με ροκιές! Δε ξέρω αν ήταν η εφηβεία υπαίτια, πάντως κάποια μέρα συνιδητοποίησα οτι μπορόυσα να μιλήσω άνετα, όχι μονο στους οικείους μου πια, αλλά στον οποιοδήποτε άνθρωπο και χώρο! Είναι απολαυστικό να είσαι ο ευατός σου, γι' αυτό κάθε φορά που πάει να σε πιάσει αυτό το τρέμουλο σκέψου ότι όταν έχεις το θάρρος της γνώμης σου, περνάς καλύτερα και στο μέλλον έχεις πιο όμορφα πράγματα να θυμάσαι.
Οπότε άσε τις ανασφάλειες και τις ντροπές για τη μεταθανάτια ζωή! ΕΔΩ ΖΟΥΜΕ!
σχόλια