Πάρε βαθιά ανάσα, ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα κάνει. Κι εκεί που νομίζει ότι γονάτισε και δεν αντέχει άλλο, έχει άλλο τόσο μπροστά του.
Φτάνει πια με το λίγο του κόσμου.
Φτάνει με τα δεν μπορώ, τα δεν θέλω, τα δεν αντέχω. Φτάνει με τα ξεχαρβαλωμένα συναισθήματα, εκείνα που λες από συνήθεια. Εκείνα που κατά βάθος μπορεί και να μην εννοείς. Φτάνει με τις παρέες που δε σε γεμίζουν, που σε κάνουν να νιώθεις ξένα, ψεύτικα χαμόγελα. Φτάνει με τις μοναχικές σου νύχτες, που κάθεσαι μόνος σου μπροστά σε μια οθόνη. Ή που βρίσκεσαι ανάμεσα σε πλήθος και πάλι νιώθεις μόνος -ακόμα χειρότερα τότε. Πολύ χειρότερα τότε. Φτάνει με τα γιατί, τα γαμώτο, τα πώς, τα πότε, τα δεν πειράζει. Ξέρεις καλά ότι πειράζει.
Φτάνει με τις σκέψεις, τους φόβους, τα απωθημένα. Φτάνει με μια ζωή που δε ζήτησες, αλλά τη ζεις ούτως η άλλως. Γιατί δεν έχεις επιλογή. Γιατί δεν έχεις το κουράγιο να την αλλάξεις. Γιατί δεν έχεις το θράσος. Φτάνει με τα βράδια εκείνα, ξέρεις καλά για ποια μιλάω, μη μου το αρνηθείς, το βλέπω στα μάτια σου ότι ξέρεις.
Φτάνει με τις ανούσιες περιπλέξεις σου με τον κόσμο, με ένα περιβάλλον που δε σου ταιριάζει. Δε χρειαζόμαστε άλλους φτηνούς, υλιστές και εγωιστές σ' αυτό τον κόσμο. Φτάνει πια με τους ρηχούς ανθρώπους, κουράστηκα γαμώτο. Κουράστηκα, αλήθεια.
Φτάσαμε να μας εντυπωσιάζει πλέον το βέλτιστο επιθυμητό. Να μας τρομάζει κάποιος με ευγένεια, με ήθος, με αξίες, με επίπεδο. Να μας τρομάζει μπροστά στο δικό μας λίγο. Κρίμα. Αν θες να το αλλάξεις μπορείς, το ξέρεις και το ξέρω. Δε χρειάζεσαι τίποτα, 10 δευτερόλεπτα είναι. Ένα μικρό κλικ μέσα στο μυαλό σου που σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο όπως είναι. Και μη φοβάσαι ότι θα σε πουν διαφορετικό και θα μείνεις έξω απ' το πλήθος. Καλύτερο είναι. Θα έπρεπε να χαίρεσαι αν είσαι κάτι ξεχωριστό. Κάτι άλλο από τη μάζα. Έτσι φτιάχτηκες, έτσι προοριζόσουν να είσαι. Διαφορετικός.
Φτάνει με τις προσποιήσεις. Ότι συμπαθείς όλο τον κόσμο, με τα ανούσια δήθεν μα λάθος καλημέρα, με τα πλαστικά χαμόγελα που τα μοιράζεις από δω κι από κει. Φτάνει, μεγάλωσες πια δε νομίζεις? Φτάνει με τις αμφιβολίες, με το άγχος, με την καθημερινή φθορά. Χρειάζεσαι λίγο κυνισμό νομίζω. Μπορεί και να κάνω λάθος. Να χρειάζεσαι λίγο συναίσθημα. Πόσο ανόμοιες λέξεις, πόσο αντίθετες, και σε πόσο ίδια πράγματα οδηγούν. Τι συναίσθημα, τι κυνισμός, κάποια στιγμή ούτως ή άλλως δεν αισθάνεσαι τίποτα. Το ξέρεις, το έχεις περάσει. Το έχω περάσει κι εγώ.
Φτάνει με το χρόνο που δεν έχεις, και κάποια μέρα θα γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις τα κεράκια, και θα δεις πόσο γρήγορα η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, πόσο γρήγορα τα σβηστά κεριά σου πλήθυναν. Τι θα έχεις να σκέφτεσαι τότε; Ποιες ανησυχίες και ποιους ανούσιους καθημερινούς σου φόβους; Πόσα σ' αγαπώ με αξία θα έχεις να μετρήσεις; Πόσα σε θέλω, πόσα μου λείπεις... Φτάνει πια με τα μικρά συναισθήματα, εκείνα τα «ή λίγο ή καθόλου». Όχι. Φτάνει με τους συμβιβασμούς. Η όλα ή τίποτα. Μεγάλο ρίσκο να πάρεις, μεγάλο ρίσκο να αντέξεις. Λίγος ο χώρος να κρυφτείς. Και τι πειράζει; Φτάνει με την αναστολή, δε σε βγάζει κάπου. Πάρε βαθιά ανάσα, ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα κάνει. Κι εκεί που νομίζει ότι γονάτισε και δεν αντέχει άλλο, έχει άλλο τόσο μπροστά του. Θυμήσου, παιδάκι ήσουν κι έπεφτες και χτυπούσες κι εκείνα τα γόνατά σου δε σταμάτησαν να έχουν πληγές. Και σηκωνόσουν και πήγαινες πάλι απ' την αρχή. Και το χαιρόσουν. Φτάνει στην ακούσια ενηλικίωση του είναι που σου επέβαλλαν. Στις ιδιαιτερότητες που έκρυψες κάτω από συμπλέγματα για να ταιριάξεις.
Φτάνει στην αδιαφορία, την υπομονή, τον εγωκεντρισμό. Δε χωράει άλλο, δε το βλέπεις; Φτάνει με το λίγο το δικό σου, το δικό μου, του κόσμου. Κουράστηκα πια.
σχόλια