Είναι γεγονός ότι οι τηλεοπτικές σειρές κατείχαν πάντα μια σεβαστή θέση στο μυαλό και την καρδιά μας. Κυρίως γιατί μας παρουσιάζουν το θαυμαστό κόσμο της περιπέτειας με τρόπο που μπορούμε να ταυτιστούμε, να δούμε τον εαυτό μας σε έναν, αν όχι και περισσότερους, από τους ήρωες και να φανταστούμε τη δική μας περιπέτεια, που θα μας βγάλει από την καθημερινή ρουτίνα, τους λογαριασμούς, τα άγχη και το περιττό δράμα της ερωτικής μας ζωής –το οποίο παρεμπιπτόντως ταιριάζει τέλεια στη δραματική αφήγηση.
Όσο τα χρόνια περνάνε αφιερώνουμε όλο και περισσότερο χρόνο για να παρακολουθήσουμε ένα αυξανόμενο πλήθος σειρών. Ποια να πρωτοαναφέρω; Ας ξεκινήσω με το Game of Thrones, με το μεσαιωνικό μυστήριο και την απεριόριστη ίντριγκα, για να συνεχίσω με το Once Upon a Time, σε πιο ρομαντικούς ρυθμούς και να κλείσω με κάτι ανάλαφρο, όπως το New Girl και τους τρελούς συγκατοίκους του.
Φυσικά και δεν ξέχασα τον πολυαγαπημένο εκ πολλών γενεών Doctor Who, που με τα απίστευτα ταξίδια του και τους εξαιρετικούς συντρόφους του αλλάζουν συνεχώς τα δεδομένα του σύμπαντος, για να συνεχίσω με τη φαντασία του υπερφυσικού, σε τόνους Supernatural και The Mentalist, με την εξιχνίαση ανεξιχνίαστων υποθέσεων να ακολουθεί, με τους πράκτορες των Bones, CSI και Criminal Minds.
Στη συνέχεια, θα βυθιστώ στο ρομαντισμό των The Vampire Diares, του Glee και του Gossip Girl, για να αναδυθώ στο μυστήριο των Pretty Little Liars, και να υποπέσω στο βαμπιρικό μαύρο χιούμορ του True Blood.
To geeky και αξιολάτρευτο The Big Bang Theory και How I Meet Your Mother , με οδήγησε στον κυνισμό του Californication και του Dr. House, οδεύοντας προς την έξοδο του τρομακτικού American Horror Story και του The Following, θυμίζοντάς μου παλιούς εφιάλτες . Από την άλλη μεριά, το απίστευτο χιούμορ του Family Guy και η feel good διάθεση του The Simpsons έρχονται να μας βγάλουν από το άγχος του Breaking Bad και του Revenge.
Ίσως νιώθετε ζαλισμένοι μετά από την ατελείωτη αυτή λίστα, η οποία δε αγγίζει ούτε το ένα τρίτο των σοβαρών σειρών που γυρίζονται κάθε χρόνο. Το γιατί ενέφερα την εκτενή αυτή λίστα, έγκειται στο γεγονός ότι, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μεγαλώνει την ανάγκη μας για ολοένα και περισσότερη πλαστή πραγματικότητα. Για διαρκώς μεγαλύτερη παρακολούθηση φανταστικών καταστάσεων, που μιμούνται όμως, την πραγματικότητα.
Μια λογική εξήγηση είναι ότι, θεωρούμε ότι, οι ζωές μας στερούνται του μαγικού αυτού ενδιαφέροντος. Από την άλλη, μήπως κι εμείς έχουμε σταματήσει να προσπαθούμε για αυτό το "μαγικό"; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάναμε κάτι καινούριο; Πότε ήταν ν τελευταία φορά που ανακαλύψαμε ένα καινούριο μέρος, επισκεφθήκαμε μια ενδιαφέρουσα έκθεση ή μιλήσαμε σε έναν άγνωστο;
Η σιγουριά του καναπέ μας δεν δημιουργεί σε καμία περίπτωση ένταση και δραματικότητα, το αντίθετο θα έλεγα. Όμως μέσα από το θέαμα δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ζούμε κι εμείς την κάθε ιστορία. Η γλυκιά αυτή ικανοποίηση που μας δίνει το τέλος του κάθε επεισοδίου μας τροφοδοτεί με την απαραίτητη δόση αλλαγής της αίσθησης της πραγματικότητας.
Σίγουρα οι τηλεοπτικές ζωές είναι φανταστικές, αλλά ας μην ξεχνάμε και τις δικές μας. Στο χέρι μας είναι να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της δικής μας ιστορίας.
