Δεν θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα. Είμαι μόλις ενάμιση μήνα στο εξωτερικό. Κάτοικος μιας άλλης χώρας από τη "δική" μου. Από την χώρα στην οποία γεννήθηκα και πέρασα μέχρι τώρα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.
Όμως δεν θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα. Ενάμιση μήνα μετά την αποχώρηση μου, κλείνω εισιτήρια επιστροφής για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Μου φαίνεται ανόητο μέχρι ένα σημείο... Μόλις έφυγα και παρόλα αυτά γυρίζω πίσω. Θα μου πεις προσωρινό είναι. Ναι, μόνον για τις γιορτές. Όμως ακόμα και γι αυτές τις 14 μέρες δεν θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα.
Δεν θέλω να γυρίσω γιατί μετά δεν ξέρω πως θα φύγω... Το εξωτερικό σαν έννοια συνηθίζεται. Η νέα ζωή κτλ. Το να είσαι μακρυά από τους δικούς σου, τους ανθρώπους που αγαπάς και νοιάζεσαι, να μην ξέρεις τα άμεσα νέα τους, κι αυτό μπορεί να το συνηθίσεις. Παραδέχεσαι στον εαυτό σου πως είναι καλά εκεί που είναι και είσαι καλά κι εσύ εδώ, και συνεχίζεις. Όμως το να γυρνάς προσωρινά για διακοπές ή για κάποιες μέρες και να φεύγεις ξανά...αυτό δεν συνηθίζεται...
Δεν θα συνηθίσω ποτέ το "γιατί" που στέκει μετέωρο στα μάτια τους, σχεδόν κάθε μέρα από αυτές τις 14 ή λιγότερες, ή περισσότερες μέρες, που βρίσκεσαι κοντά τους... Δεν θα συνηθίσω ποτέ το "γιατι" που βρίσκεται πάντα εκεί, ακόμα πιο σκληρό και απελπισμένο μαζί, την ημέρα που φεύγεις... Την στιγμή που σε αποχαιρετούν στον αεροδρόμιο και το "γιατί" τους φωλιάζει βαθιά μέσα στις κόγχες των ματιών τους. Σε διαπερνά και τρυπάει εσένα τον ίδιο, τόσο που νιώθεις πως παραλύεις...τόσο που για δεύτερα, σκέφτεσαι,εύχεσαι να μην ήταν έτσι...να μην χρειαζόταν να φύγεις, να μην χρειαζόσουν να φύγεις, να μην ήθελες να φύγεις...νιώθεις την ακατάληπτη ανάγκη να τρέξεις, να τους αγκαλιάσεις, να πεις "θα μείνω εδώ", "διώξε αυτό το γιατί"...
Ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ, και αρκετά πιθανόν δεν ρωτήσουν ποτέ... Ποτέ ίσως δεν θα εκφράσουν αυτό το "γιατί", με λέξεις... "γιατί έφυγες;", "γιατί δεν είσαι εδώ;"... Μα το βλέπεις πάντα εκεί...
Το σπαρακτικό αυτό "γιατί" πάντα θα στοιχειώνει τις στιγμές του αποχαιρετισμού σου...
σχόλια