Ίσως να φταίει η πιο αργή και από χελώνα δικτύωση μου μέσα στα social networks αφού είμαι κάτοχος μόνο μίας σελίδας κοινωνικής δικτύωσης αυτής του facebook μου και άμεσα περιορίζομαι. Ίσως να φταίει που τις περισσότερες ώρες απασχόλησης μου στον υπολογιστή τις ξοδεύω αλόγιστα ψάχνοντας για ταινίες στο imdb ή για πρόσωπα και δουλειές των συγκεκριμένων ανθρώπων που μου είναι ήδη γνωστά. Ίσως φταίει το ότι η χρονική διάρκεια που αφιερώνω στο youtube είναι τόση ώστε να ακούσω κάποιο κομμάτι που έχω ξανά ακούσει ή κάποιον καλλιτέχνη τον οποίο ήδη γνωρίζω. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που φταίει και πάντα είμαι η τελευταία που μαθαίνω την χ ψ καινούργια μόδα που θα σκάσει και θα λάμψει σαν πυροτέχνημα στον ουρανό του παγκόσμιου ιστότοπου και με την ίδια σβελτάδα θα σβήσει πριν καλά καλά το πάρω χαμπάρι. Πρώτα θα το ακούσει/μάθει/δει κάθε απανταχού Γάλλος, Αμερικάνος, Πορτογάλος, Κινέζος, Εσκιμώος και πάντα εγώ τελευταία στη σειρά θα προσπαθώ να μάθω τι είναι αυτό για το οποίο κουβεντιάζει όλη μου η σχολή, όλη μου η παρέα, όλοι μου οι διαδικτυακοί φίλοι.
Με το τελευταίο όμως χιτάκι, το Harlem Shake έγινε το εξής παράδοξο που δεν συνέβη με προηγούμενα όπως το Gangnam style ή Το πουλάκι τσίου. Στάθηκα τυχερή να δω ανεβασμένο το βίντεο στην αρχική μου σελίδα από κάποιο συμφοιτητή και αρκούσε η ένδειξη «Gangnam style φάε τη σκόνη του» για να με δελεάσει και να το ανοίξω σε μία καινούργια σελίδα. Αρχικά ήταν ένας μαντραχαλάς χωρίς μπλούζα για να γίνουν ένα μάτσο μαντραχαλάδες που επιδίδονταν σε περίεργες χορευτικές φιγούρες άλλοι τσίτσιδοι, άλλοι με αποκριάτικες στολές από κόκορα μέχρι και Trooper για το πολύ 35 δεύτερα. Επικρότησα τη μέχρι ενός σημείου δημιουργική εκτόνωση και μετά αναρωτήθηκα τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει να μου πει οπότε σαν κλασική Ελληνίδα με υπολογιστή του 2013 έτρεξα να το googλάρω. Η μία καινούργια καρτέλα του Chrome με έστελνε σε άλλη στην αναζήτηση για να μου φέρει την πρωτιά στο σαλόνι του φίλου μου Βασίλη τρεις μέρες μετά ο οποίος είχε αργήσει σε σχέση με μένα να μάθει αυτό το καινούργιο trend. Είχα βγει χάρης το συμφοιτητή μου πρώτη στον μαραθώνιο μόδας του διαδικτύου. Και προφανώς εκτός από νικήτρια ένιωθα και εντελώς ηλίθια που είχα μπει στη διαδικασία να μάθω τι είναι αυτό και να το συζητήσω.
Κάπου στα τέλη του '95 και ενώ μέτραγα πέντε χρόνια ζωής εμφανίστηκε το Macarena το οποίο μέχρι και η γιαγιά μου έμαθε να το χορεύει. Κάπου στα τέλη του 2002 τρεις αδερφές από την Ισπανία τραγουδούσαν σε ένα μπιτσόμπαρο «Ασερεχεχά...» και μαζί με εκείνες κάθε απανταχού Ισπανόφωνος, Αγγλόφωνος, Ελληνόφωνος και βάλε σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά και κουνώντας τους γοφούς περαδώθε. Το συγκεκριμένο μάλιστα θυμάμαι τον πατέρα μου να το χαρακτηρίζει αρρώστια αφού είχα τον κάνει χρυσό να μου αγοράσει το σίγκλάκι και τον τραβολογούσα με την φίλη μου Ειρήνη στο (τότε) Plus Soda που οι αγαπημένες μου Las Ketchup είχαν έρθει Ελλάδα για μία –στα σίγουρα γερή- αρπαχτή.
Ο τσελεμεντές ενός One-Hit-Wonder περιλαμβάνει τα εξής: Στίχος με απουσία κεντρικού νοήματος, πάνω σε γρήγορο ρυθμό, γαρνιρισμένο με εύκολη χορογραφία που και η θεία μου η Νικολέτα 70plus (λέει) μπορεί να χορέψει, τοποθετημένη σε ένα βίντεο κλίπ που θα προβάλει ξεκάθαρα τη χορογραφία και θα βοηθάει στη γρήγορη απομνημόνευση αυτής και του ρεφρέν από το κοινό. Για ένα άριστο αποτέλεσμα καλό θα ήταν η εφεύρεση μία λέξης όπως macarena, aserejejadeje...dibi,κολοτερορίτα που μέχρι και την Κική Δημουλά θα έκαναν να τρίβει τα μάτια της για αυτό το θαύμα λεξιπλασίας. Στόχος είναι να μην ξεφύγει κανένας και να απομνημονευθεί από το όσο το δυνατών περισσότερους εγκεφάλους μέσο της επανάληψης, μήτηρ πάσης μαθήσεως.
Το περίεργο με αυτά τα τραγούδια είναι ότι κανένας, πέρα από κάτι ξερόλες που ήθελαν να το παίζουν έξυπνοι διορθώνοντας τους άλλους και είχαν αποστηθίσει με απόλυτη ακρίβεια τους στίχους, δεν ήξερε παραπάνω από τέσσερις συλλαβές. Για να σε βοηθήσω να καταλάβεις το τραγούδιFreestyler (μεγάλο one-hit-wonder στα παιδιά του '99 για εσάς τους μικρότερους) σίγουρα δεν έλεγε «freestyler γουακαμακαφοουν» και είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν θα μάθω τι ακριβώς έλεγε και εννοούσε ο ξανθός τυπάκος με τα σκουλήκια για μαλλιά. Πως γίνεται να σου αρέσει κάτι όταν καλά καλά δεν ξέρεις τι ακριβώς λέει;
Το ακόμη πιο περίεργο και αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι πως είναι δυνατών ένα τραγούδι με τα παραπάνω χαρακτηριστικά (πιο συγκεκριμένα τοGangnam style) να αρέσει στην ενός χρονών ξαδέρφη μου (διαπιστωμένο), στην δεκατετράχρονη αδερφή μου και την παρέα της και σχεδόν σε μία ολόκληρη φοιτητική κοινότητα. Για να το περάσω όμως σε μία μεγαλύτερη κλίμακα, πως είναι δυνατών αυτό το τραγούδι να αρέσει σε τόσους πολλούς και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους ώστε στο youtube να μετράει πάνω από ένα δις προβολές;Όσο βαρύγδουπο και αν ακούγεται όλα τα παραπάνω είναι ναι μεν μικρά αλλά ατράνταχτα δείγματα παγκοσμιοποίησης. Είναι δείγματα μίας παγκόσμιας κοινωνίας που ακούει μουσική μαζικά, ντύνεται μαζικά, τρώει μαζικά, παρακολουθεί κινηματογράφο μαζικά, κατεβάζει σειρές μαζικά,διαβάζει βιβλία μαζικά (μην ξεχνάμε τις 50 αποχρώσεις το γκρι) ίσως και να σκέφτεται μαζικά. Δεν αναφέρομαι σε κάποια θεωρεία συνωμοσίας αλλά σε ένα φαινόμενο που μηδενίζει τη διαφορετικότητα.Σε ένα φαινόμενο που για να γίνει κάτι αρεστό και κατανοητό σε παγκόσμια κλίμακα πρέπει να υποβαθμίσει και να μειώσει την ποιότητα προς όφελος της ποσότητας, ένα φαινόμενο που στόχος του δεν είναι να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους αλλά να συνεχίζει την αντίληψη του ''copy-paste'' την αντίληψη του ''ό,τι βλέπω κάνω''.
Ίσως είναι απλά τρίλεπτα τραγούδια χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Ίσως είναι απλά μία μόδα και όπως ξέρουμε μόδα είναι θα περάσει. Ίσως εγώ να έχω παραγίνει σοβαρή και να καταντάω σοβαροφανής. Ίσως να με εξόργισε λίγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε η μάζωξη όλων εκείνων στο Θησείο για το βίντεο του Harlem Shake στις 23 Φεβρουαρίου. Ίσως να με μιζέριασε και εμένα η οικονομική κρίση και να τα βλέπω όλα μαύρα και με καθόλου χιούμορ. Ίσως δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται 4000 άνθρωποι που τους είπε κάποιος «Με το τρία αρχίστε να χτυπιέστε γύρω από τον τύπο με το κράνος.» να περνάνε καλά. Ίσως και αυτοί σε καμιά δεκαριά χρόνια να νιώσουν το ίδιο χαζοί και αφελείς όπως ένιωσα εγώ πριν καμία δεκαριά χρόνια που έβαλα το μπαμπά μου να πληρώσει 20 ευρώ για να ακούσω το ίδιο τραγούδι μία στα Αγγλικά και μία στα Ισπανικά ενώ εγώ κουνούσα τους γοφούς μου περαδώθε και σταύρωνα τα χέρια μου μπροστά, προφανώς για παραπάνω από 35 δευτερόλεπτα.
σχόλια