Φοβάμαι τα αγάλματά σου πόλη μου και αγαπώ τους ανθρώπους σου.
Ακόμη και αυτά τα μικρά wannabes, ευελπιστώντας να βρουν κάποια στιγμή το δρόμο τους.
Έχω ερωτευτεί στους δρόμους, στις πλατείες και στα ρομαντικά σου μέρη, ανθρώπους ολότελα διαφορετικούς.
Έχω απογοητευτεί και έχω κλάψει πολλές φορές στα ξενόφερτα καφέ σου πόλη μου.
Έχω βρει τον εαυτό μου, όσες φορές μου ζήτησε η κοινωνία να τον χάσω κάτω από το φεγγάρι και τα αστέρια σου.
Έχω αγαπήσει τα graffiti που παράνομα γεμίζουν τους τοίχους σου και έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς που τα κάνουν.
Έχω γελάσει τόσες φορές με τα αστεία ντυσίματα των κατοίκων σου και έχω μάθει τόση μουσική στα μικρά σου μπαρ, μουσική που πάντα θα με συντροφεύει πόλη μου.
Έχω κάνει τα πιο δυνατά μου όνειρα στα μετρό και στα λεωφορεία σου .
Αγαπώ τόσο τους διανοούμενους σου και όσους παίζουν μουσική στα μονοπάτια σου, ακόμη και όσους ποζάρουν γυμνοί στη lifo.
Λατρεύω το cine θησείο και τον αέρα σου, που έχει δεχθεί τόσο δακρυγόνο κατά καιρούς.
Συμπαθώ ακόμη και τις 40χρονες γυναίκες που συγχέουν το χρήμα με την ευτυχία.
Αγαπώ τους νέους σου που δεν παύουν να ονειρεύονται παρά τις αποθαρρύνσεις της χώρας στην οποία εντάσσεσαι, αγαπώ το χόρτο που αναβλύζει από τη Ναβαρίνου, φορέας χαμένων ονείρων, τον Κάνδαυλο στο Γκάζι, τους παράνομους εμπόρους που κουβαλάνε τις τελευταίες τους ελπίδες για επιβίωση μαζί με την πραμάτεια τους και τον κυρ Αντώνη που πουλάει κοσμήματα πάνω από τον ηλεκτρικό του Θησείου. Κι' έτσι θυμάμαι το κομμάτι του Δεληβοριά που άκουγα με το μπαμπά μου από όταν ήμουν 4-5 , που έλεγε για τον Σαμψών που ματωνόταν στην πέτρα της ζωής των αλλωνών.
Πόσες φορές αφαίρεσα από τον εαυτό μου την ελπίδα και τη βρήκες εσύ για 'μενα και μου την έφερες μαζί με τις αδέσποτες γάτες σου?
Έχω αγαπήσει τόσο , όσους κάναν πέρα το στενό εγώ τους , για να μπορεί να υπάρξει και το εγώ του διπλανού τους κάτω από ζόρικες συγκυρίες.
Αγαπώ εσένα την ίδια που ανέθρεψες όντα ικανά να χαρίζουν τις μέρες, τη διάθεση ακόμη και τη ζωή τους , στις πλατείες ,στα γραφεία , στην πολιτική και στις οικογένειές τους παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο.
Θα μου λείψεις πόλη μου, εσύ και όλα όσα σε δομούν τόσα χρόνια. Όλα όσα μας αφήνεις να δούμε, κι' όλα όσα κρατάς κρυφά.
Μα γι' αυτούς τους λόγους πόλη μου, δε θα αφήσω καμία άλλη να με ορίσει και να με καθοδηγήσει όσο κατάφερες εσύ.
Θα γυρίσω σε 'σενα πόλη μου . Και μέχρι τότε, θα προσεύχομαι στους θεούς που σε διαμόρφωσαν να παραμένεις απαράμιλλα άθικτη ή τουλάχιστον να ομορφαίνεις με τα αγγίγματα όσων σε γεμίζουν.
Πού κοιτάζεις;
Εδώ είναι η δύση , εδώ και η ανατολή σου.
Ανάμεσα στα μάτια των ανθρώπων σου πόλη μου, κάτω από τον ουρανό των ποιητών σου, κάτω από το χνούδι του αυγουστιάτικου φεγγαριού σου.
Σ' αγαπάω πόλη μου.
σχόλια