Είναι μια από αυτές τις μέρες που τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, τις μέρες εκείνες που το ένα κακό νέο έρχεται μετά το άλλο και εκεί που σκέφτεσαι τον νόμο του Μέρφυ «Ό, τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Δεν θα πω πως όλα τα δεινά ξεπερνόνται γιατί απλά κάποια δεινά δεν ξεπερνώνται ποτέ. Μια αρρώστια, ένας χαμός είναι αρκετά για να μην σε σκοτώσουν, όχι όμως αρκετά και για να σε κάνουν πιο δυνατό. Η αδικία είναι παντού, χτυπά την πόρτα κάθε ανθρώπου. Δεν έχει ούτε ημερομηνία, μπορεί να σου συμβέι το απόγευμα εκείνο που πήρες τα εισητήρια των διακοπών σου, την ημέρα που ετοιμάζεσαι να βγείς με την παρέα σου, εκείνη την μέρα που πήρες ρεπό και χαλαρώνεις με τον καλό σου. Το κακό μπορεί να έρθει με ένα τηλεφώνημα κάθε στιγμή, σε κάθε μέρος για τον κάθε ένα από εμάς. Γιατί είναι απλά κακό.
Και ποιός φταίει για το κακό; Φταίει το σύμπαν, φταίει ο Θεός που ποτέ δεν ακούει τις προσευχές σου, φταίει ο φίλος σου, φταίς εσύ που δεν πρόσεχες. Γιατί για να έρθει το κακό πάντα κάποιος θα φταίει. Και φωνάζεις, θυμώνεις, κλαίς, σπαράζεις, γίνεσαι κτήνος κάθε φορά που το κακό βρίσκεται μπροστά σου. Το γεγονός πως δεν αντιμετωπίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο την δυστυχία στη ζωή τους δεν σημαίνει πως δεν την βιώνουν. Καποιοι είναι κυνικοί, άλλοι δραματικοί, κάποιοι απλά δεν μιλάνε ποτέ για την στενοχώρια τους, απέναντι στο κακό πάντως είμαστε όλοι ευάλωτοι.
Το κακό όμως έχει μια αδυναμία που λέγεται καλό. Το καλό που κρίβει μέσα του ο καθένας ώστε να αντιμετοπίσει την θλίψη του, την μιζέρια του ή καμιά φορά την δύναμή του. Είναι γνωστό άλλωστε πως όπου υπάρχει σκοτάδι υπάρχει και λίγο φώς. Όμως άραγε είσαι αρκετά δυνατός για να βρείς το φώς; Εγώ θα πω πως τις περισσότερες φορές δεν είσαι ή δεν θες να είσαι, κι έτσι, όπως ποιητικά περιέγραφόταν σε μία ταινία, η μόνη σου επιλογή είναι να «πας με την παλιρροια, την αφήνεις να σε τραβήξει μέσα στη θάλασσα και να σε φέρει πάλι πίσω, κάποιες φορές πρέπει να κινηθείς μαζί της, κάποιες φορές είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις».
σχόλια