Καταρχάς το κείμενο είχε σκοπό να θίξει την αποξένωση του ανθρώπου και τον ψυχολογική πόλεμο που δεχόμαστε στην καθημερινή ζωή.
Γράφτηκε για προσωπικούς περισσότερο λόγους γιατί τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ άσχημα χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, εξάλλου για αυτό χρησιμοποιώ και την εξομολόγηση, χαίρομαι όμως πραγματικά που πήρε αυτή την τροπή! Ελπίζω έστω να σκεφτείς αυτά που γράφω και να θυμάσαι πως “Eλπίδα υπάρχει ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές, αρκεί κάποιος να θυμηθεί να ανάψει τα φώτα.”
Είναι πλέον δεδομένο σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όλα ξεκίνησαν με τα οικονομικά προβλήματα λίγα χρόνια πριν και το ένα λάθος φέρνει το άλλο, βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο ντόμινο προβλημάτων που δεν έχουμε σκοπό να σταματήσουμε. Ο κόσμος έχει αλλάξει, τα προβλήματα έχουν μεγαλώσει και η κοινωνία συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο λάθος τρόπο. Κανείς δεν έχει σκοπό να αντιδράσει. Θα φτιάξουν μόνα τους τα πράγματα, σε 5-10 χρόνια θα είναι καλύτερα, κάποια στιγμή θα είναι καλύτερα, μη σε νοιάζει. Μέχρι τότε ας κλειστώ στον εαυτό μου και θα αδιαφορώ για τις κακές σκέψεις της ζωής. Εξαθλίωση και μιζέρια σε κάθε βλέμμα άλλα όλοι προτιμούν να το κρύψουν, δεν είναι τίποτα εξάλλου θα περάσει, θα ξεχαστεί, είναι προσωρινό. Χτίζουμε το μεγαλύτερο τοίχος που θα μπορούσε ο καθένας μας να φανταστεί, κάθε μέρα και από ένα τούβλο στον τοίχο της αποξένωσης, περιφρουρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό με μοναξιά, κατάθλιψη, μισανθρωπιά, αποκοβόμαστε από κάθε μορφή συναισθήματος.
Μπορεί να μην το βλέπουμε αλλά όλοι γνωρίζουμε πως υπάρχει, είναι γύρω μας και μας κοιτάει με τα άχρωμα τούβλα του, που εμείς οι ίδιοι διαλέξαμε να βάλουμε, και κάθε φορά που νιώθουμε προσβεβλημένοι, ασήμαντοι, πληγωμένοι με την καθημερινότητα που ζούμε, κάθε φορά που αισθανόμαστε την απογοήτευση στις πράξεις μας και γνωρίζουμε πως κάποιος είναι εκεί και χλευάζει την κατάντια μας δεν είναι άλλος παρά το οχυρό που εμείς χτίζουμε, ο ίδιος μας ο εαυτός. Πιστεύω πως δεν χρειαζόταν να διαβάσετε αυτό το κείμενο για να νιώσετε όλοι την παρουσία του, όπως επίσης δεν χρειάζεται να υποδείξω το που καταλήγει όλη αυτή η αποξένωση σιγά σίγα οποιαδήποτε μορφή αγάπης, συλλογικότητας, ενδιαφέροντος για τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μας εξαφανίζεται και το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι το “εγώ”.
Όλοι γνωρίζουμε πως ο τοίχος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τα σύνορα και βρίσκουμε καταφύγιο πίσω τους, φοβόμαστε τα πάντα, κρυβόμαστε μια ζωή πίσω από το δάχτυλό μας, επιλέγουμε να φοράμε παρωπίδες, να κοιτάμε το φαίνεσθαι και ποτέ το είναι περιμένοντας πολύ απλά τον τοίχο που φτιάξαμε να πέσει μόνος του, μάταια όμως, γιατί το μέλλον δεν πρόκειται να φανεί αν δεν το φωτίσουμε εμείς. Τέλος στις μουντές και άχρωμες συζητήσεις, στις νοσταλγικές βουτιές στο παρελθόν και στην αδιαφορία που υπάρχει για τον κόσμο μας, γκρέμισε τον ζοφερό τοίχο της μιζέριας που τόσο υπομονετικά έχτιζες. Έχετε την εντύπωση πως έτσι σκοτώνεται τον χρόνο σας αλλά στην πραγματικότητα αφήνεται τον χρόνο να σας σκοτώσει.. Ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς και πότε δεν είναι πολύ αργά, ζήσε τη ζωή που θες και όχι αυτή που σου ορίζουν. Ο χρόνος είναι λίγος και οι επιλογές πολλές.
Έχεις την μεγαλύτερη δύναμη σε αυτό τον κόσμο, το ανθρώπινο μυαλό, σταμάτα επιτέλους να το χαραμίζεις.
