Τον τελευταίο καιρό δεν νοιώθω πολύ καλά... απο την αρχή του χρόνου σχεδόν κοιμάμαι συνέχεια. Η μαμά μου ανησυχεί... μια μέρα πέρυσι αιμορραγούσα από το στόμα. Ο θείος Β. μας πήγε στο γιατρό, οχι το δικό μου και αυτό με φόβισε πολύ αλλά η μαμά είπε οτι ο δικός μου είναι πολύ μακριά. Είπαν ότι μάλλον ήταν τα δόντια μου... επειδή ειμαι 16 χρονών όλα μου τα δοντάκια είναι χαλασμένα.
Η μαμά όμως ανησύχησε και με πήρε σε ένα άλλο γιατρό που πάλι δεν τον ήξερα και γι' αυτό έκλαιγα συνέχεια. Μου έκανε διάφορες εξετάσεις και καρδιογράφημα και είπε ότι για χνουδωτό αγοράκι 16 χρόνων τα αποτελέσματα είναι πολύ καλά.
'Επαιρνα ένα χαπάκι την ημέρα για τα κοκαλάκια μου που με πονούσαν και δεν μπορούσα πια να ανέβω στον καναπέ και η μαμά μου με σηκωνε στα χέρια... κοιμόμουνα για ώρες. Δεν έβλεπα και δεν άκουγα σχεδόν καθόλου οι βόλτες που τόσο αγαπούσα δεν με ενθουσίαζαν πια. Το οτι δεν έβλεπα και δεν άκουγα με φόβιζε. Κάποτε η μαμά με κουβαλούσε στα χέρια επειδή δεν περπατούσα δεν είχα δύναμη. Τώρα έχει τύψεις επειδή δεν το κατάλαβε και με έπαιρνε στο πάρκο για να κάτσουμε στον ήλιο που κάνει καλό στα κόκαλα.
Η Τρίτη 15 Φεβρουαρίου ήταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα. Η μαμά μας έβαλε τα κωλανάκια μας (έχω ένα αδελφό τον λένε Φούφη) και κατεβήκαμε για να πάμε στο πάρκο που έιναι πολύ κοντά στο σπίτι μας. Δεν περπατούσα δεν ήθελα να πάω ήθελα να ανέβω πάνω και να κοιμηθώ... η μαμά μου είπε ΟΚ αν δεν θέλεις να πάμε ας μείνουμε λίγο εδώ στον ήλιο. Εκείνη η μέρα ήταν η τελευταία φορά που βγήκα από το σπίτι.
Την επομένη η μαμά μου αρρώστησε θυμάμαι έφυγε για λίγο από το σπίτι και ήρθε κρατώντας μια σακούλα με χάπια. Πήρε ένα και ξάπλωσε παρόλο που ήταν παρα πολύ νωρίς.
Την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου δεν έφαγα το φαγητό μου... ήπια λίγο νερό και κοιμήθηκα. Η μαμά μου ήταν ακόμη πολύ άρρωστη και δεν μου έδωσε ρύζι όπως έκανε άλλες φορές που δεν έτρωγα το φαγητό μου και τώρα κλαίει αλλά δεν πρέπει πραγματικά επειδή δεν θα το έτρωγα... ετοιμαζόμουν για να φύγω.
Την Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου πάλι δεν έφαγα... ούτε νερό ήπια. Η μαμά μου ήταν ακόμη πολύ άρρωστη... με έβαλε δίπλα της στον καναπέ όπως έκανε πάντα και ήπιε τον καφέ της. Κοιμήθηκα... η μαμά πήγε να κοιμηθεί... σηκώθηκε 2 φορές για να πάρει το χάπι της...κοιμόμουνα. Νύχτωσε με άφησε να κοιμάμαι στο καναπέ επειδή στο κρεβατάκι μου κοιμότανε ο Φούφη και πήγε για ύπνο.
Κοιμόμουνα... και ξαφνικά γύρω στις 2.30 το πρωί ένοιωσα πολύ παράξενα δεν ξέρω νομίζω δίψασα. Έκλαψα για να με ακούσει η μαμά... ήρθε και μου είπε αγάπη μου θα δίψασες... με πήρε αγκαλιά και με πήγε στο νερό... δεν ένοιωθα καλά... με έβαλε κάτω για να πιω... ένοιωσα πολύ παράξενα άρχισα να χάνω αίμα από το στόμα... έχασα την ισορροπία μου... έκανα πισάκια. Η μαμά μου εκλαιγε πολύ με πήρε αγκαλιά και με έβαλε στο κρεβατάκι μου. Η αναπνοή μου ήταν βαρετή η μαμά είπε μη φοβάσαι εδώ είμαι. Καθάρισε το πάτωμα και όταν ήρθε να με δει είχα ήδη φύγει. Τα ματάκια μου ήταν ανοιχτά... δοκίμασε να μου τα κλείσει δεν ήξερε ότι τα χνουδωτά μωρά δεν κλείνουν τα ματάκια τους όταν θα κοιμηθούν για πάντα.
Με πήρε με το κρεβατάκι μου στο δωμάτιο της και περίμενε να περάσει η νύχτα... 7 η ώρα τηλεφώνησε στο θείο Ο. και του είπε δεν ξέρω τι έπαθε ο Φρέτυ δεν ξυπνά... ήρθε και με το κρεβατάκι μου με πήραν στο γιατρό... είπε έφυγε εδώ και ώρες... η μαμά εκλαιγε πολυ.
Ξεκουράζομαι στην αυλή μας... έχω ένα ωραίο δεντράκι από πάνω μου. Η μαμά μου μου λέει καλημέρα και καληνύχτα από το μπαλκόνι μας. Όταν φεύγει από το σπίτι μου λέει δεν θα αργήσω και όταν έρχεται μου λέει ήρθα Φρέτυ μου όπως έκανε πάντα.
Το ξέρω ότι κλαίει πολύ και όλοι της λένε να μην επειδή έφυγα την κατάλληλη στιγμή... είχα αρθριτικά η μαμά μου με κουβαλουσε στα χέρια για να με ανεβάσει από τις σκάλες... δεν έβλεπα και δεν άκουγα. Ήμουν πολύ κουρασμένος και τώρα νοιώθω πολύ καλύτερα και δεν φοβάμαι καθόλου.
Κάποια μέρα η μαμά θα σταματήσει να κλαίει... ο χρόνος γιατρεύει αλλά ξέρω πως και όταν τα δάκρυα της στεγνώσουν δεν θα με ξεχάσει ποτέ. Ήμουν το πρώτο της χνουδωτό μωρό... θα έχω πάντα ένα τεράστιο μέρος στην καρδιά της.
Φρετυ
11.11.2000-18.2.2017
