Γράμμα σε έναν μαθητή

δεν άντεξες
κι έσπασες το στυλό
έσκισες το τετράδιο
έγραψες με το αίμα σου μια σελίδα ακόμη
.
δεν άντεξες
ίσως
δεν θα αντέξουμε ούτε εμείς
ίσως
πρώτος σε μια νέα επανάληψη
ενός κύκλου φαύλου
που θα πρεπε να βάζει φωτιά στα πρέπει
και όχι να καίει τα χέρια
τα πρόσωπά
τα μυαλά μας
.
δεν άντεξες
το κενό από κάτω σου
φώναζε
πως εκεί θα βρεθείς
έτσι κι αλλιώς
πάτωμα
μας έμαθαν να μαστε μηδενικά
να συμβιβαζόμαστε με το πέντε
όταν οι ψυχές μας είναι καθαρά δεκάρια
.
και δεν άντεξες
το βάρος
τις ελπίδες των άλλων
να κρέμονται από πάνω σου
δεν είχες πολλά να σε κάνουν να μείνεις εδώ
δεν πίστευες πως τα μάτια σου έχουν πολλά να δουν ακόμα
άλλωστε δεκαοκτώ χρόνια είναι μια ζωή
μια ζωή που δεν επέλεξες εσύ
και την έβγαλες από πάνω σου
σαν ένα μπλουζάκι λερωμένο
και ελεύθερος από κάθε σου βάρος
πέταξες
.
δεν άντεξες
και θυμήθηκες
τι ήθελες να γίνεις
και ποιος ήσουν
πριν σου πουν
τι πρέπει να θέλεις
ποιος πρέπει να είσαι
και βρεθείς μαρτυρικά κλεισμένος
σε ένα σώμα που δεν είναι δικό σου
με όνειρα και άγχη που ποτέ δεν ζήτησες
εσύ το μόνο που ήθελες ήταν να πετάς
και πέταξες
ελεύθερος πια
αφήνοντας πίσω σου
εμάς
κι εκείνους που καλύτερα από μας σε γνώρισαν
να μαστε γερά δεμένοι στη γη
σ αυτή τη γη που τώρα βρίσκεσαι για πάντα
και ίσως να μην ξέρω τίποτα
τίποτα περισσότερο
από το βήμα σου
στο κενό
και ίσως να μην μπορώ να δω πίσω
από ένα ακόμα κηδειόχαρτο
ήσουν ένας ακόμα αριθμός
έγινες μερικές ακόμα λέξεις χαραγμένες σε μάρμαρο
ένα ακόμα ψηφίο στα στατιστικά της επιβεβαιωμένης μας δυστυχίας
.
δεν άντεξες
και εμείς δεν αντέχουμε
και άλλοι δεν θα αντέξουν
πέτα
όπως δεν θα πετάξουμε
και ίσως
ίσως αυτός ο κόσμος
να αλλάξει κάποτε
αλλά το βρίσκω απίθανο
καληνύχτα
κι αυτός ο κόσμος
δεν θ αλλάξει ποτέ
.
κι εσύ
εσύ που τον είδες να πετάει
πριν δεις πολλά ακόμα παιδιά
να πετάνε στο κενό
άλλαξε
άντεξε