Είναι 8 το πρωί,και ήδη έξω από ένα φροντιστήριο,έχουν μαζευτεί 7 παιδιά κρατώντας σφιχτά τα βιβλία τους,λες και κρατούν το μέλλον τους. Δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα καλά,όμως, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μπουν στις αίθουσες,να γράψουν το διαγώνισμα και να τα πάνε καλά. Ο υπεύθυνος έρχεται,και όλοι μαζεύονται γύρω από την πόρτα,χωρίς να μιλάνε καν. Μηχανικά,αυτό γίνεται κάθε Κυριακή πρωί άλλωστε.
Σήμερα,όμως,δεν μαζεύτηκαν για να γράψουν διαγώνισμα. Σήμερα,το κάθε ένα παιδί θα πραγματοποιήσει μία ιδιαίτερη συνάντηση με τον υπεύθυνο καθηγητή για να τους καθοδηγήσει στο ποια σχολή θα πρέπει να δηλώσει ο καθένας,αναλόγως των δυνατοτήτων τους. Κανείς δεν ξέρει,τι ειπώθηκε σε κάθε μία από αυτές τις συναντήσεις και πόσο αρνητικά ή θετικά επηρέασαν τον κάθε μαθητή τα σχόλια και οι προτροπές του εκάστοτε καθηγητή που βρίσκεται σε εκείνη την θέση. Αυτό, που έχει σημασία είναι να μην βλέπουμε άλλους φοιτητές εισαγόμενους σε πανεπιστήμια που ούτε θυμούνται ούτε δήλωσαν από φόβο μη τυχόν και δεν περάσουν πουθενά. Παιδιά,που κρίνουν το μέλλον τους με βάση το κύρος που θα έχει αν περάσει στην τάδε σχολή και σε ένα ΑΕΙ και όχι σε κάποιο ΤΕΙ. Γιατί τα ΤΕΙ δεν κάνουν καλή μόστρα στην αφίσα με τους επιτυχόντες των φροντιστηρίων.
Λίγο το άγχος,λίγο ο φόβος,λίγο η εφηβεία,λίγο οι γονείς πολλοί από εμάς ενδίδουμε στους εκβιασμούς τύπου :¨Και αν δεν περάσεις πουθενά?¨Και αν δεν βρεις δουλεία;¨Τσάμπα θα πάνε τα λεφτά που ξοδέψαμε τόσα χρόνια και οι κόποι σου βρε παιδάκι μου;"
Υπάρχουν,όμως,και αυτοί που ξέρουν τι θέλουν. Κλείνουν τα αυτιά τους σε απαισιοδοξίες,αρνούνται να συμβιβαστούν και κάνουν αυτό που επιθυμούν. Αυτοί είναι οι φοιτητές που προοδεύουν μετά. Που ζωήν ενεργά την φοιτητική τους ζωή κάνοντας την διαφορά κάνοντας κάτι που αγαπούν.
Για αυτό,όσοι μελλοντικοί φοιτητές/φοιτήτριες τύχει και το διαβάσετε αυτό,μην ακούσετε κανέναν τι θα σας πει. Τα πράγματα είναι δύσκολα είτε είσαι Νομική είτε ΤΕΙ βιβλιοθηκονομίας. Καλύτερα να δυσκολεύεστε κάνοντας κάτι που αγαπάτε και όχι να συμβιβαστείτε σε κάτι άλλο για ένα αν.
σχόλια