Kόλλησα και μέχρι σήμερα δεν έχω βαρεθεί ούτε νότα του. Ο βαρύς, καταθλιπτικός ήχος του μπάσου της Kim που πρωταγωνιστεί διακριτικά σε έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό, η κιθάρα του Joey που κλαίει σολάροντας καθ' όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, τα ντραμς του David τόσο απαλά και ήρεμα και ταυτόχρονα τόσο δυνατά και οργισμένα και φυσικά η φωνή του Frank που μεταφράζει τον ανθρώπινο πόνο σε μελωδία με έναν μοναδικό τρόπο
Αυτή η στιγμή είναι μια στιγμή που φοβόμουν και συνάμα περίμενα για πολύ καιρό. Η στιγμή που θα παραδεχόμουν ότι το αγαπημένο μου τραγούδι συνδέθηκε με κάποιο άτομο. Φοβόμουν γιατί, όπως και να το κάνουμε, αν κάποιο τραγούδι σου θυμίζει κάποιον και για κάποιο λόγο η όποια σχέση έχετε διακοπεί, είναι δύσκολο να το ξανακούσεις –έστω για ένα «Χ» διάστημα- και πόσο μάλλον όταν είναι το αγαπημένο σου. Αλλά από την άλλη περίμενα γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να ακούς κάτι που αγαπάς και να σκέφτεσαι κάτι άλλο που αγαπάς ακόμα περισσότερο. Επίσης για εμένα που παίρνω τόσο σοβαρά την μουσική, θα ήταν κι ένας δείκτης της «Εκείνης» μου, της μιας κοπέλας που θα ερωτευόμουν σαν τρελός και θα μου έδινε τη δύναμη να κάνω τα πάντα. Και θα τα έκανα. Θα έκανα τα πάντα για εκείνη.
"HEY" λοιπόν, Pixies το συγκρότημα, Doolittle το άλμπουμ, 1989 η χρονιά, 6 χρόνια πριν γεννηθώ, 23 χρόνια πριν τη γνωρίσω. Διόλου τυχαίο ότι ο πρώτος στίχος είναι «been trying to meet you». Μάλλον υποσυνείδητα κι εγώ περίμενα, δεν ήξερα τι, αλλά το περίμενα, την περίμενα. Το άκουσα πρώτη φορά χειμώνα δευτέρας λυκείου, αλλά κόλλησα κάτι μήνες αργότερα, μάιο, όπως τώρα. Μπήκε στη ζωή μου σε μια πολύ περίεργη μεταβατική περίοδο που λίγο πολύ άρχισα να γίνομαι όπως είμαι τώρα αν και η μια λέξη που θα με χαρακτήριζε απόλυτα είναι «μπερδεμένος». Εν ολίγοις κόλλησα και μέχρι σήμερα δεν έχω βαρεθεί ούτε νότα του. Ο βαρύς, καταθλιπτικός ήχος του μπάσου της Kim που πρωταγωνιστεί διακριτικά σε έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό, η κιθάρα του Joey που κλαίει σολάροντας καθ' όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, τα ντραμς του David τόσο απαλά και ήρεμα και ταυτόχρονα τόσο δυνατά και οργισμένα και φυσικά η φωνή του Frank που μεταφράζει τον ανθρώπινο πόνο σε μελωδία με έναν μοναδικό τρόπο.
"We're chained", ακούω μα νιώθω τόσο ελεύθερος. Πέρασε καιρός και γνώρισα μια κοπέλα 2 καλοκαίρια μετά που ήξερε τους Pixies (ναι, είναι αρκετά δυσεύρετες και άμα βρείτε μια, να την παντρευτείτε και μιλάω πολύ σοβαρά). Σιγά σιγά, χωρίς κάποια ιδιαίτερη στιγμή που να το ακούγαμε μαζί, άρχισε να μου τη θυμίζει. Να μου φέρνει μια ανάμνηση απ' το μέλλον όπου περπατάμε στους άδειους δρόμους μιας μεγάλης πόλης που πνίγεται από τη βροχή, να κρατιόμαστε χέρι χέρι και να κάνουμε βλακείες που μόνο μαζί της νιώθω ελεύθερος να κάνω. Είναι Πέμπτη βράδυ, άκουσα τυχαία (για πρώτη φορά) το ουρλιαχτό στην αρχή και σε ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα αυτό που επί μήνες δεν παραδεχόμουν. Ότι βρήκα αυτή την κοπέλα, ότι βρήκα το άτομο και τη στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που το ακούω. Και τελικά δε φοβάμαι καθόλου, γιατί ξέρω ότι πάντα θα μπορώ να το ακούω και πάντα θα χαμογελάω... Γιατί στην τελική τι ψάχνουμε όλοι; Κάποιον να ακούμε Pixies παρέα!!!
σχόλια