Πραγματικότητα. Αποτυπώνεις τη στιγμή σου σε μια φωτογραφία και προσπαθείς ύστερα να την αλλάξεις, να την ομορφύνεις, της περνάς το ένα φίλτρο μετά το άλλο, τη φτιάχνεις όπως θες και τη θαυμάζεις.
Αλλάζεις τη πραγματικότητα. Η ατέλεια ειναι αυτή που κάνει όμορφη μια φωτογραφία, αν θες βγάλε της μόνο το χρώμα, να μείνει άσπρο και μαύρο. Έτσι είναι και η Ζωή μέσα στο μαύρο ψάχνεις το άσπρο και αντίστροφα.
Όσο και να προσπαθείς για την τελεία λήψη πάντα θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, κάπως έτσι είναι και η καθημερινότητα μας προσπαθούμε για να κάνουμε το τέλειο τελειότερο και κάπου ανάμεσα σε αυτή την απόσταση μπορεί και να το έχουμε καταφέρει, μα είναι τέτοια η μανία του μυαλού μας που μας εγκλωβίζει.
Η πραγματικότητα είναι σαν τη θάλασσα. Σου αρέσει να τη φωτογραφίζεις όταν είναι ήρεμη, σχεδόν ψεύτικη από τη γαλήνη της, μα παθιάζεσαι όταν φουρτουνιάζει και προσπαθείς ξανά και ξανά να πετύχεις σε μια φωτογραφία την οργή της.
Ας σταματήσουμε για λίγο να φιλτράρουμε ανθρώπους, αισθήματα, φωτογραφίες ας δούμε τη πραγματικότητα όπως είναι. Τότε ίσως και να καταλάβουμε πως για να την αλλάξουμε πρέπει να τη δούμε μόνο με τη σκληρότητα που και εκείνη μας δείχνει και μόνο όσοι θέλουν να την αλλάξουν θα τη δουν τελικά.
Σκέψεις που προκύπτουν από όσους βλέπω γύρω μου, ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν την ηρεμία μα κι όταν τη βρουν παίρνουν το πιο ασήμαντο πρόβλημα τους και το πλάθουν ξανά και ξανά έτσι ώστε να γίνει το πιο σημαντικό πρόβλημα που τελικά καταστρέφει την ηρεμία τους.
Έτσι είμαστε, τι να κανείς μόνη της τη χαρά χωρίς μια δόση λύπης και τι να κάνεις τη λύπη αν δεν έχεις να σε περιμένει μια χαρά.
-Ας μεταφράσει όπως θέλει ο καθένας τη λύπη και τη χαρά και τα φίλτρα στη δίκη του Ζωή-
Ας σταματήσουμε για λίγο να φιλτράρουμε ανθρώπους, αισθήματα, φωτογραφίες ας δούμε τη πραγματικότητα όπως είναι. Τότε ίσως και να καταλάβουμε πως για να την αλλάξουμε πρέπει να τη δούμε μόνο με τη σκληρότητα που και εκείνη μας δείχνει και μόνο όσοι θέλουν να την αλλάξουν θα τη δουν τελικά.
Είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο να δέχεσαι κάθε μέρα όσα γίνονται γύρω σου, να τα βλέπεις και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Παιδιά που βγαίνουν μέσα από τα μπάζα που έριξε πάνω τους μια έκρηξη, παιδιά που τα ξεβράζει το κύμα, Γυναίκες και άντρες με ένα βλέμμα στο κενό και καρφωμένο στο χώμα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν χωράει σε φίλτρα, δεν περιγράφεται με όμορφα λόγια.
Αυτή η πραγματικότητα δύσκολα αλλάζει, απαλύνεται όμως με πράξεις, πράξεις που γίνονται από Ανθρώπους σε Ανθρώπους και όχι από Έλληνες, Γάλλους, Ιταλούς σε πρόσφυγες.
Μόνο φίλτρα και ταμπέλες δε χωράνε πια εδώ.
Σκέψεις μπερδεμένες, μπερδεμένος και ο κόσμος που ζούμε. Είναι ωραίο να προσπαθείς να κάνεις ομορφότερή μια εικόνα που βλέπεις, παύει να είναι όμορφο όταν καταντάει ψεύτικο.
Είσαι ευλογημένος όταν συμπονάς κάποιον που πονάει μα γίνεσαι ευτυχισμένος τελικά όταν τον βοηθήσεις. Αυτή η ατόφια γαλήνη που θα κατακλύσει τη ψυχή σου είναι η ευτυχία που καμία ευλογία δε θα σου χαρίσει ποτέ.
Είναι ένα αφιλτράριστο συναίσθημα σε μια αλλοιωμένη από τα πολλά φίλτρα πραγματικότητα.
M.B.
σχόλια