Χθες κάθισα και έκλαψα για πράγματα που κανονικά δεν θα με έκαναν να κλάψω. Έκλαψα για τα μαλλιά μου που μακραίνουν και δεν ξέρω τι να τα κάνω αλλά δεν θέλω και να τα κόψω, έκλαψα γιατί είναι άνοιξη και δεν είμαι ερωτευμένος, έκλαψα για την πρώην μου που θέλω να είναι ευτυχισμένη αλλά και για το ότι δεν θέλω πια αυτό να της συμβαίνει κοντά μου. Έκλαψα για την κοπέλα που σπάνια συναντώ αλλά μας βλέπω στα όνειρα μου και εύχομαι να ήταν αληθινά, αλλά και για την μικρή που επιδιώκω να βλέπω συχνά και ονειρεύομαι εναλλάξ.
Όσα κι αν είναι τα προβλήματα μου (ή μη) πιστεύω πως πρέπει να έχουν αντίστοιχο χρόνο με τα προβλήματα του άλλου σε μια σχέση φιλίας, ή μάλλον σε μια σχέση επικοινωνίας.
Έκλαψα και λίγο χωρίς λόγο, το προσπάθησα, γιατί βαρέθηκα να μην έχω προβλήματα. Κουράστηκα τα δικά μου να είναι ασήμαντα μπροστά στων φίλων μου. Ήθελα αυτή την λίγη παραπάνω προσοχή που αξίζει στον καθένα μας και νομίζω την ζήτησα στον εαυτό μου. Ασυναίσθητα, τώρα το συνειδητοποιώ. Το έκανα γιατί δεν μπορώ να μην έχω προβλήματα. Σαν άνθρωπός χρειάζομαι αυτήν την σημασία, εγωιστικά, αλλά και στοργικά. Όσα κι αν είναι τα προβλήματα μου (ή μη) πιστεύω πως πρέπει να έχουν αντίστοιχο χρόνο με τα προβλήματα του άλλου σε μια σχέση φιλίας, ή μάλλον σε μια σχέση επικοινωνίας. Αν είχα 20 πράγματα να πω και εσύ είχες 1 το να μιλώ για 20 λεπτά και εσύ για ένα δεν είναι δίκαιο. Τί κι αν είχα 70 και εσύ κανένα; Θα πρέπει φυσικά να υπάρχει μια αναλογία, αλλά να μην ξεχνάμε και το ελάχιστο που δικαιούται ο καθένας μας.
Αρχίζοντας να γράφω για το κλάμα μου δεν ήθελα να καταλήξω, γιατί δεν γνώριζα που να καταλήξω. Δεν είχα βγάλει κάποιο συμπέρασμα, και άσε που σιχαίνομαι τα διδακτικά χαζοκείμενα σαν κι αυτό. Ήθελα να γράψω (και με έναν μαγικό τρόπο να ακουστώ) για να διαβάσω τα σχόλιά που θα λέγαν: "έχεις ανάγκη από ενδιαφέρον", ή "που θέλει να το πάει αυτό το κείμενο, μάλλον μπορώ να διαγνώσω το τάδε". Άλλα πέρα από το γεγονός πως καθώς έγραφα κατέληγα και στο τι μπορεί να φταίει, δεν το κάνα και για έναν άλλο λόγο. Γιατί δεν θα ήταν εύκολο, και δε θα ήταν γιατί αυτό προϋποθέτει να έχεις ευκολία στις λέξεις, στην γραφή, στην έκφραση, και εγώ δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με της λέξεις. Η μόνη μου καλή στιγμή -έτσι όπως το καταλάβαινα εγώ- ήταν όταν άρχιζα να εξηγώ περιγραφικά κάποιο παράδειγμα που μου ήρθε στο μυαλό και να προσπαθώ με χιούμορ και πυρπόληση λέξεων να εξηγήσω και να στηρίξω κάτι που είπα. Αλλά και πάλι μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη μου στιγμή μιας και ποτέ κανείς δεν το εξέλαβε σαν λεκτική μου επιτυχία, αντιθέτως μπερδεύεται και μου ζητά να σταματήσω και να εξηγηθώ με πιο σαφή τρόπο.
Μιας και δεν βρίσκω κάποιον τρόπο να κλείσω αυτό το κείμενο, θα γράψω κάτι που είχα διαβάσει και μου έκανε εντύπωση για το πόσο κοντά σε αυτό που νιώθω είναι:
«Έχω κουραστεί να βρίσκω ανθρώπους που έχουν σε όλα κάτι να απαντήσουν, και τόσους λίγους που έχουν την όρεξη να ακούσουν.»
σχόλια