Σπάνια μου συμβαίνει να βάλω τα κλάματα βλέποντας μια εικόνα στον δρόμο, αλλά η χθεσινή ήταν τόσο ιδιαίτερη που με έκανε να κλαίω σαν μικρό παιδί. Ένας κύριος γύρω στα πενήντα κατέβαινε από το τραμ σε μια στάση στην Νέα Σμύρνη μαζί με έναν αρκετά μεγαλύτερο άντρα(πιθανότατα τον πατέρα του) και κρατώντας τον από το χέρι πέρασαν μαζί απέναντι τον δρόμο. Ο μεγαλύτερος κύριος δεν μπορούσε να περπατήσει καλά, ήταν σκυφτός και ταλαιπωρημένος, όμως είχε έναν άνθρωπό δίπλα του που ακουμπούσε και ακολουθούσε τα βήματα του μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Ήταν μια τόσο συγκινητική στιγμή που σίγουρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί εύκολα σε ένα πληκτρολόγιο αλλά με έκανε να βουρκώσω σε δευτερόλεπτα. Οι γονείς μας είναι οι άνθρωποί μας και ο κύκλος της ζωής πάει κάπως έτσι, μας στηρίζουν όταν έχουν την δύναμη και δεν την έχουμε εμείς, είναι οι άγγελοί μας και τους παίρνουμε τα σκήπτρα όταν η φύση τους αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος της αντοχής τους.
Πολλές φορές νευριάζουμε αν τους πούμε κάτι και δεν καταλάβουν αμέσως, αν δεν μπορούν να περπατήσουν γρήγορα όσο εμείς, αν δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας με την ταχύτητα που θέλουμε μια υπόθεση και άλλα πολλά. Αλλά πάντα πρέπει να θυμόμαστε πως τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται από επιλογή τους, τα κουράγια τους έχουν μειωθεί σε τεράστιο βαθμό και το χέρι βοηθείας τους είμαστε εμείς. Είναι εκείνοι τα μωρά που θέλουν προσοχή, κατανόηση, χάδι κι ένα γλυκό φιλί για καλημέρα.
Όλοι έχουμε τις ζωές μας, κάποιοι έχουν φτιάξει την δική τους οικογένεια, αλλά υπεύθυνοι για την ύπαρξή μας, γι' αυτό που γίναμε και για την αγάπη που φωλιάζει μέσα μας και μπορούμε να την μοιράσουμε με τόση γενναιοδωρία, είναι οι γονείς μας και όσο μεγαλώνουμε εμείς σαν παιδία, τόσο πιο κοντά τους χρειάζεται να πηγαίνουμε. Το μεγαλύτερο κλικ μέσα μου που με έκανε να καταλάβω πως μεγαλώνω και οι προτεραιότητες μου άλλαξαν χωρίς να το καταλάβω, ήταν η στιγμή που άκουσα ένα συγκινητικό τραγούδι σε μια συναυλία και δεν βούρκωσα για κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα ή για μια χαμένη αγάπη, αλλά για την μητέρα μου.
Ο Θεός δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, γι' αυτό έπλασε τις μητέρες.
Rudyard Kipling
σχόλια