Χθες στην Αθήνα,στην πλατεία Κλαυθμώνος έλαβε μέρος το φετινό gay pride. Δεν πήγα.Όχι πως το αποστρέφομαι (κάποτε συνέβαινε κι αυτό,ύστερα κατάλαβα πόσο αλυσοδεμένα ήταν και είναι τα μυαλά μου) αλλά γιατί δεν έτυχε να υπάρχει συνοδεία.Τέλος πάντων,που λέτε,έκατσα σπίτι μου αυτές τις μέρες σαν καλό παιδί να διαβάσω κανένα βιβλίο να ξεστραβωθώ,μιας και χρωστάω κι εγώ τα μαλλιά της Σολωμού (τα δικά μου είναι λίγα να περιγράψουν το τι κόκκινο έχει πέσει στο my studies).Μάταιος κόπος.
Κάθεσαι,ανοίγεις υπολογιστή για να μπεις e class για τις σημειώσεις-μιας που εσύ όλο το εξάμηνο την είχες δει "στα αμφιθέατρα για λίγες μόνο εμφανίσεις"-και παράλληλα ανοίγεις και την καρτελίτσα του facebook δίπλα,μην τυχόν σε χρειαστούν για τίποτα έκτακτο βρε παιδί μου και δε σε βρίσκουν στο-ξεπερασμένο μέσον επικοινωνίας πια-κινητό σου.Και κάπου εκεί πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας που λες "ας ρίξω μια γρήγορη ματιά στην αρχική μου,δε θα πάρει πολύ",τσουπ τι το'θελες κι εσύ;Πέφτει το μάτι σου πάνω σε μια από τις πολλές δημοσιεύσεις για το pride.Από κάτω αριθμός σχολίων 153.
Πιασάρικο θέμα οι πούστηδες. Εμ πώς να το κάνουμε; Η κυρά Σούλα κι η κυρά Τούλα στα δίπλα διαμερίσματα άλλον καημό δεν έχουν,παρά μόνο πώς θα εξηγήσουν στα-χαζά μάλλον;-παιδιά τους ότι λεσβίες ΔΕΝ είναι αυτές που πάνε μαζί στη λαϊκή.Πως να αντισταθείς να πατήσεις "προβολή σχολίων" μετά;Διαβάζεις,διαβάζεις,διαβάζεις (μάθημα να μην είναι κι ό,τι να'ναι) και κάπου μέσα σου προσπαθείς να γελάσεις με την αφέλεια και την μικροπρέπεια μερικών ανθρώπων.Να γελάσεις με τα κλισέ επιχειρήματα του τύπου "Ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους,εμάς γιατί μας προκαλούν;Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς ένα straight pride;Λες και δεν τους δώσαμε αρκετές ελευθερίες.Τι θέλουν πια,να κάνουμε το παρά φύσιν φυσιολογικό και το φυσιολογικό παρά φύσιν;Μήπως να θεσπίσουμε και δικαιώματα για τους κτηνοβάτες και τους παιδόφιλους;Κι εν πάσει περιπτώσει γιατί ασχολούμαστε με τους-έχω και φίλους-gay όταν το κράτος μας καταρρέει;". Απελπίζεσαι.Πίστευες ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει,να γίνεται πιο δεκτικός,πιο ταπεινός.Σιγά σιγά ανακαλύπτεις πόσο δίκιο είχε ο Σεργουλόπουλος-ναι,αυτός που κάτι ξερόλες κριτές των πάντων αμφισβητούν και τη δημοσιογραφική του υπόσταση θεωρώντας ότι επειδή τον βλέπουν στην tv τον ξέρουν κιόλας-που δήλωνε πριν κάμποσα χρόνια σε μια εκπομπή ότι όχι μόνο δε γίνεται καλύτερη η κατάσταση με την αποδοχή της διαφορετικότητας,αλλά χειροτερεύει κιόλας,διότι όπου υπάρχει δράση θα υπάρξει και αντίδραση.
Θα ήθελα ίσως αυτό το κείμενο να είναι άλλο ένα κείμενο παράθεσης επιχειρημάτων επί της ηθικότητας της προβολής της lgbtqi+ κοινότητας,της αναγκαιότητας διεύρυνσης των ελευθεριών και των δικαιωμάτων της και κυρίως της χρησιμότητας μιας προσπάθειας να ανοίξουμε νέους ορίζοντες στον τρόπο αντίληψης αυτής της κοινότητας.Θα μου άρεσε να κάτσω να επεξηγήσω αυτό που έγραψε με εξαιρετικό τρόπο η Έλενα Ακρίτα ότι δεν είναι το κρεβάτι το ζητούμενο των gay,αλλά η κοινή ζωή.Να διευκρινίσω ότι οι ελευθερίες που απολαμβάνουν στην Ελλάδα του κουτσομπολιό όπου ζω δεν είναι διόλου αρκετές.Να αναλύσω τους-έστω κι ευνόητους-λόγους που δε μπορείς να συγκρίνεις τον ομοφυλόφιλο την τρανς με κτηνοβάτες και παιδόφιλους. Δυστυχώς,όμως,κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον άσκοπο γιατί όσοι χρειάζεται να τα διαβάσουν δε θα τα σκεφτούν κι όσοι τα σκεφτούν κατά πάσα πιθανότητα δεν χρειάζεται να τα διαβάσουν,γιατί είναι ήδη σε καλό δρόμο.
Και πού αποσκοπεί αυτό το κείμενο; Για εσάς δε μπορώ να πω,άλλωστε για μένα το γράφω. Για μένα λοιπόν αποσκοπεί στο να εξωτερικεύσω κάποια πράγματα που πολλές φορές έχω την ανάγκη να πω σε ορισμένους αγαπημένους μου ανθρώπους,αλλά δυστυχώς δεν μπορώ.Ακόμα.
Ωστόσο,έχει φτάσει αυτή η στιγμή στη ζωή μου που αρχίζω να σκέφτομαι μια σημαντική απόφαση που θα πρέπει να πάρω σύντομα.Να πω ή όχι στους γονείς μου ότι "Ξέρετε κάτι;Μου αρέσουν οι άντρες.Αυτό είναι όλο.Δεν έχει αλλάξει τίποτα σε μένα,είμαι ο ίδιος που ξέρατε,ο ίδιος που αγαπούσατε όλα αυτά τα χρόνια.Συνεχίστε να με αγαπάτε λοιπόν".Μα ξέρω ότι για εκείνους δεν είναι τόσο εύκολο.Όπως και για εμένα δεν ήταν εύκολο να με αποδεχτώ αμέσως (ακόμα το δουλεύω).Κι όχι επειδή μου συμβαίνει κάτι κακό,ξέρω ότι μπορώ να είμαι ευτυχισμένος με την ομοφυλοφιλία μου.Αλλά γιατί μεγάλωσα σε αυτόν τον τόπο,σε μια μικρή πόλη,ανάμεσα σε στενόμυαλους ανθρώπους που δεν ήξεραν να κοιτάνε τη δουλειά τους και μια οικογένεια που ως επί το πλείστον θεωρεί την ομοφυλοφιλία αυτή αρρώστια.Βλέπεις,για τον Έλληνα το να χάσει μια νύφη είναι μεγάλο διακύβευμα.Ίσως μεγαλύτερο από το να χάσει το παιδί του,σε ορισμένες περιπτώσεις,μεταφορικά μιλώντας (ή και κυριολεκτικά αν μιλάμε για τον κλασικό ελληνάρα της σχολής Σφακιανάκη).
Και κάπως έτσι έχω αρχίσει να ζυγίζω τα πράγματα. Αξίζει να τους το ομολογήσω;Αξίζει να ρισκάρω να τους χάσω;Ή ακόμα χειρότερα να τους κρατήσω κοντά μου,αλλά δυστυχισμένους για αυτό που βλέπουν σε μένα;Μπορώ να αντέξω να πάψουν να με κανακεύουν και να με κοιτάνε μες στα μάτια με μάτια που αστράφτουν από αγάπη και ελπίδα πως όλα θα γίνουν;Μπορώ να διαλέξω να αποκαλυφθώ και να διακινδυνεύσω η στεναχώρια που ξέρω ότι θα πάρουν να τους βγει σε τίποτα ψυχοσωματικό;Μπορώ να το σηκώσω αυτό το βάρος;Αντέχω;
Κι έπειτα θυμώνω κι αναρωτιέμαι:πώς μπορείς να λες βρε έλληνα (με το "ε" μικρό αυτή τη φορά όπως σου αρμόζει) να μου μιλάς για σεβασμό στα μικρά παιδιά που βλέπουν,όταν εσύ ο ίδιος διαμορφώνεις μια κοινωνία στην οποία εγώ και πολλά άλλα παιδιά βυζάξαμε τον φόβο που σπέρνεις;Πώς μπορείς και τολμάς να υποστηρίζεις ότι οι lgbtqi πολλαπλασιάστηκαν επειδή άκουσον άκουσον αυτό εξυπηρετεί την νέα τάξη πραγμάτων και κάποια παγκόσμια συνομωσία που τους χρειάζεται και τους χρησιμοποιεί για να κάνει έναν κόσμο αχταρμά όπου κανείς δε θα έχει ταυτότητα,την ίδια ώρα που εσύ έχεις χαζέψει πάνω από το iPhone 5s σου (που χάρη στην παγκοσμιοποίηση την οποία εχθρεύεσαι απολαμβάνεις) έχοντας χάσει ταυτότητα και ζωή;Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά ρε άνθρωπε;Και για να στο κάνω πιο απλό να το καταλαβαίνει και ο φτωχός σου εγκέφαλος:πόσο ελεύθερος είμαι όταν εκτίθεμαι στον φόβο η ίδια μου η μάνα να με απομακρύνει από κοντά της,μόνο και μόνο επειδή μοιράζομαι τη ζωή,τα όνειρα και στο τέλος το κρεβάτι μου με έναν άντρα αντί μιας γυναίκας;
Για να πάψει όλη αυτή η καταπίεση και ο φόβος που ακόμα υφίστανται.Για κάτι τέτοιους λόγους αγωνίζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα pride να θεωρούμαστε φυσιολογικοί και να είμαστε ίσοι,όχι για να απειλήσουν τον ήρεμο και ανασφαλή μικρόκοσμό σου.Κατάλαβες,ψεκασμένε μου;
Όπως πρόσφατα μου είπε ένας μάλλον σοφός συνομιλητής,η αλήθεια βρίσκεται στους δρόμους (και τα pride επίσης,θα προσθέσω εγώ).
Ψάξτε την.
Υ.Γ.:Αγαπάτε αλλήλους ρε,δε δαγκώνει. ;)
σχόλια