Ιράν, 15 Απριλίου 2014 Ώρα: 07:45
Ο 27χρονος Μπαλάλ οδηγείται στην αγχόνη, έχει καταδικαστεί σε θάνατο για τη βίαιη, εν ψυχρώ, δολοφονία του φίλου του Αμπντουλάχ Χοζεϊνζαντέχ. Σύμφωνα με τον ιρανικό νόμο την καρέκλα θα τραβήξει η οικογένεια του θύματος. Η εκτέλεση θα γίνει δημόσια! Τα πλήθη είναι έτοιμα η μητέρα του θύματος πλησιάζει το φονιά, θα αρκεστεί σ' ένα χαστούκι.«Λύστε τον, τον έχουμε συγχωρέσει»
Η μαύρη κορδέλα και η θηλιά εγκαταλείπουν για πάντα το κεφάλι του νεαρού Μπαλάλ ο οποίος έκπληκτος αντικρίζει τη μητέρα του να κλαίει στην αγκαλιά της μητέρας του παιδικού του φίλου. Και οι δύο γυναίκες κλαίνε και φιλιούνται.
Η μία διότι μόλις κέρδισε το γιό της, η άλλη διότι μόλις κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό της έχοντας ανακαλύψει την αρετή της συγχώρεσης.
Σε μία χώρα που έχει κάνει παράδοση τις δημόσιες εκτελέσεις (σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας κάθε ημέρα εκτελούνται 2 άτομα στο Ιράν) τα άπλα λόγια μιας μητέρας στάθηκαν αφορμή για να γλιτώσουν 35 ακόμα άτομα την αγχόνη με παρόμοιο τρόπο μέσα σε διάστημα 3 μηνών!
Faith in humanity restored?
Ανεπτυγμένος Δυτικός Κόσμος, 2015
Πρώην τοξικομανής βρίσκεται έξω με αναστολή. Η σκληρή οικονομική κρίση τον οδήγησε πρόσφατα στο να χάσει το σπίτι του. Τώρα βρίσκεται για άλλη μια φορά στους δρόμους. Ένα βράδυ θα εισβάλει σε μια πολυκατοικία προκείμενου να προφυλαχθεί από το τσουχτερό κρύο. Οι οργισμένοι κάτοικοι καλούν την αστυνομία το επόμενο πρωί. Ο άντρας συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, ξανακυλάει στα ναρκωτικά και μέσα σε ένα χρόνο θα έχει πεθάνει.
Έλλειψη ανθρωπιάς η μάλλον καλύτερα έλλειψη ηθικής συνείδησης. Μια κοινωνία στη πλειοψηφία της ανώριμη συναισθηματικά να συγχωρέσει τον συνάνθρωπο. Μια κοινωνία που καταρρέει ηθικά μέρα με τη μέρα κάτω από το βάρος του αβάσταχτου εγωισμού των ίδιων των ατόμων που την αποτελούν. Ανώνυμες προσωπικότητες που αέναα περιπλανιούνται σ' ένα μουντό κόσμο θέτοντας πολύπλοκα και ανόητα πολλές φορές ερωτήματα για το νόημα της ύπαρξης.
Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ. Εν έτει 2015, ένα έθνος υπό διάλυση όπου όλοι τσακώνονται και επιρρίπτουν ευθύνες με τη σειρά ο ένας στον άλλον. Χωρίς ίχνος αλληλεγγύης ή αλληλοσεβασμού να διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις οδηγούμαστε σ' έναν ατέρμονο αγώνα ικανοποίησης των πρόσκαιρων φιλοδοξιών μας. Το κόστος; Να θυσιάσουμε και την τελευταία δόση ανθρωπιάς μας στο βωμό της ματαιοδοξίας μας, να χάσουμε κάθε ουσιαστική επαφή με τους συνάνθρωπους μας και κατ' επέκταση με την πραγματική υφή του κόσμου μας. Καταλήγουμε λοιπόν Ξένοι παγιδευμένοι μέσα στο τεράστιο γιατί της ύπαρξης.
Ποια είναι η λύση για όλα αυτά; Μήπως για όλα φταίνε οι αζωτούχες βάσεις μας;
«Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου» κάποιος είπε κάποτε. Ας μην ψάχνουμε αλλού την πόρτα παρά στον τοίχο οπού είμαστε στριμωγμένοι. Η λύση είναι απλή, το μήνυμα πληρέστατο: Να αγαπάς τον συνάνθρωπο όσο τον ίδιο σου τον εαυτό, μάθε πώς να συγχωρείς και θα συγχωρεθείς!
Ένα απλό μάθημα που διδασκόμαστε από το νηπιαγωγείο, επιμένουμε όμως πεισματικά να μην το εφαρμόζουμε. Ο δρόμος προς την ανακάλυψη της απρόσμενης αρετής της συγχώρεσης πέρνα μέσα από το δρόμο του αυτοσεβασμού και της ανιδιοτελούς αγάπης καταρχάς του ίδιου μας του εαυτού. Είναι μια υπερβατική διεργασία αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης που προϋποθέτει τον εκμηδενισμό του εγώ.
Η συγχώρεση είναι αρετή του δυνατού. Δεν είναι απλώς μια πράξη δειλίας και συμβιβασμού αλλά περισσότερο ένας τρόπος αποδέσμευσης από το παρελθόν και αφοσίωσης στο μέλλον.
Πονάς για τις αδικίες που έχεις δεχθεί αλλά η στάση σου δεν παραμένει παθητική γεμάτη μίσος και αντεκδίκηση. Αντ' αυτού σταματάς για λίγο παίρνεις μερικές ανάσες συγχωρείς και προχωράς στη ζωη σου. Μαθαίνεις να ξεχνάς χωρίς να εμμένεις σε ψυχικά οδυνηρές καταστάσεις. Γιατί η ζωή προχωρά και η προσκόλληση στο παρελθόν συνεπάγεται την αποκόλληση από το μέλλον.
Η δική σου αυτή πράξη ευαισθησίας μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα παράδειγμα για το θύτη. Ένα κίνητρο που θα τον οδηγήσει στη μετάνοια και στο δρόμο που χαράχτηκε γι' αυτόν. Κανείς δεν είναι τέλειος, κανείς δεν είναι σωστός και η αποδοχή της συγχώρεσης είναι ο μόνος τρόπος που εξασφαλίζει τη πρόοδο στις ανθρώπινες σχέσεις καθώς αυτή προϋποθέτει την αγάπη, τη πλήρη και ανιδιοτελή αγάπη για όλους τους ανθρώπους.
Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό και διόλου πραγματοποιήσιμο όμως η αρετή αυτή αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του κάθε ατόμου ως πνευματικό ων.
Τα συναισθήματα είναι στη βάση τους απλά το ίδιο και η έκφραση τους ασχέτως αν οι άνθρωποι επιλέγουν να τα περιπλέκουν (εξάλλου η ίδια η μαγεία της ύπαρξης κρύβεται στην απλότητα της συνειδητοποίησης της). Και τι πιο απλό από την αγάπη και τη μεταμέλεια....
Πολλές φορές πράττουμε αφελώς χωρίς να "ζυγίζουμε" εκ των προτέρων τις επιπτώσεις των πράξεων μας για τους γύρω μας. Ξεχνάμε πως οι ζωές μας δεν μας ανήκουν. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρις ότου πεθάνουμε δε ζούμε μόνοι μας αλλά είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τους γύρω μας στο παρόν και στο μέλλον και κατ' επέκταση με την ίδια την ψυχή του κόσμου. H ίδια η φύση λοιπόν των πράξεων μας είναι αυτή που καθορίζει την εξέλιξη και την πορεία της ύπαρξης μας καθώς με κάθε κίνηση αγάπης και καλοσύνης χαρίζουμε νέα πνοή στο αύριο.
So bless and sit down, forgive and forget.... και η αλλαγή θα έρθει!
Το υπόσχομαι!
σχόλια