Δεν γνωρίζω πως ανακαλύφθηκε η διάσπαση του "ατόμου". Κάτι είχε πάρει το αυτή μου,για εκείνη τη θεωρία της σχετικότητας. Το μόνο που μου έχει μείνει να θυμάμαι ότι κάπως έτσι χάθηκαν δυο πόλεις στις μαύρες μέρες του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Δυο πόλεις και αμέτρητες ζωές που προστέθηκαν σε ένα σύνολο σπαρακτικού χαμού, ατόμων. Μολύνθηκαν άλλες τόσες, εξακολουθούν διαβάζω στις μέρες μας να προσβάλλονται από καρκίνο , από διαρροές σε διάφορα εργοστάσια ανά το κόσμο,να χάνονται ζωές άτομα κι ας έπαψε εκείνος ο πόλεμος.
Δραματικά οξύμωρο να παίζεις με τις λέξεις. Να παίζεις με τις ζωές,σε "σχήμα λόγου". Η διάσπαση του "ατόμου", η πυρηνική ενέργεια από τη μια κι απ τη άλλη η διάσπαση της ζωής του ατόμου της κοινωνίας.
Δεν σκαμπάζω τίποτα επιστημονικό, δεν ξέρω αν με οφέλη για να καταλάβω την αντίφαση το κενό και τη λειτουργιά σε αυτά τα δυο "άτομα" που άκουσον άκουσον, εμπεριέχουν την έννοια της ζωής. Το ένα μέσα στο άλλο κι οχτρεύονται μεταξύ τους γιατί ένα άλλο ανθρώπινο,άτομο κι αυτό, ανακάλυψε λέει τη διάσπαση, τη σχάση.
Η σχάση μου θυμίζει τη καύση, μετά μου έρχεται η φωτιά,έπειτα η θράκα,το κάρβουνο σε ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι, το μονοξείδιο του άνθρακα.
Αυτό που κατάπιαν πεντε ατομα, πέντε ψυχές κι αποκοιμήθηκαν για να ζεσταθούν σε ένα δωμάτιο, έκανε κρύο λέει.
Δεν τους περίσσευαν λεφτά για πετρέλαιο,για ασφαλή τρόπο έτσι είπαν κάποιοι,να ζεσταθούν.
Δυο άτομα-ψυχές ανθρώπινες δεν ξύπνησαν ποτέ,οι υπόλοιποι παλεύουν να ξυπνήσουν,διασωληνωμένοι αλλά ζεστοί στο θάλαμο της εντατικής με ασφαλές τρόπο.Ελπίζω να νικήσουν έναν αόρατο καπνό που ρούφηξαν στα σωθικά τους.
Δεν αντέχεται άλλο πια η διάσπαση των ατόμων, η διάσπαση των ψυχών, ούτε στη Λάρισα ούτε στη Καβάλα.
Μη βάζεις κάτι ευφάνταστο στο μυαλό σου αν χρειαστεί να ζεστάνεις το άτομο σου τη ψυχή σου, παρέα με τους φίλους.
Ρίξε μια αγκαλιά πάνω σου, δώσε μια αγκαλιά με τα ζεστά χνώτα της ψυχής σου.Ένα χάδι αδιάσπαστο, εκεί στις κρύες νύχτες που λένε οτι τελειώνουν καθώς άοκνη μπαίνει σιγά σιγά η άνοιξη.
Κράτα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου ότι μέσα από τοίχους μπορεί και ζεσταινόμαστε καλύτερα με μια ριξιά αγκαλιάς.
Θύμισε μου μόνο κάθε φορά που θα κρυώνω,αν έρθει πάλι το κρύο μέσα μου, τα μνημεία των αγνώστων ηρώων. Αυτά που η διάσπαση του ατόμου και της ψυχής τα έκανε να σκεπάζονται με χαρτόκουτα αντί για στεφάνια στα μνημεία των πεζοδρομίων. Έχουν τη τύχη να ζουν εκεί έξω κι ας μη σκαμπάζουν, ούτε από πυρηνική φυσική, ούτε από μαγκάλια. Ποιος ξέρει άραγε αυτή η πουτάνα η διάσπαση των ψυχών μας ποτέ θα ξανά ενωθεί να νικήσει τη διάσπαση του ατόμου.
Καλή αντάμωση παλικάρια δεν γνωριζόμασταν, αλλά ξύλιασα,ναι πάγωσα όπως όλοι στο άκουσμα ότι για πάντα κοιμηθήκατε.
Μακάρι κάποτε να ξυπνήσουμε και μεις.
σχόλια