Απίστευτο πόσο ξαφνικά ξυπνάει η μνήμη. Φαντάζει καρμικό. Οι αναμνήσεις ξαναέρχονται όταν το θελήσουν, αν το θελήσουν και όπου το θελήσουν, πολύ πιο σπάνια όταν τις θελήσεις εσύ. Σωστά; Μα ναι. Καταχωνιάζονται και ξετρυπώνουν. Έτσι απλά... Έτσι απλά. Βρέθηκα να τραγουδάω μια μελωδία χθες, μια μελωδία που ήταν τόσο συντροφική, τόσο οικεία που με ζέστανε ο ρυθμός της, τόσο υποσυνείδητα έμοιαζε σωστή. Μια μελωδία ανάμνηση. Από εκείνες τις αναμνήσεις που ξέρεις ότι μπορούν να σου δημιουργήσουν αυτά τα περίεργα συναισθήματα που δεν γνώριζες πως τα'χεις. Που πραγματικά δεν γνώριζες πως τα'χεις. Και λέω «μα μισό λεπτό αυτό το θυμάμαι, το ξέρω. Το άκουγα στα πέντε μου στο αυτοκίνητο με τον μπαμπά».
Και τότε έκλαψα. Γιατί θυμήθηκα. Γιατί αυτές είναι οι αναμνήσεις. Αυτή είναι η εγωίστρια η μνήμη. Αυτό κάνει. Θα σε χτυπήσει έτσι απλά για να σε χτυπήσει, όταν δεν θα το περιμένεις. Θα ξυπνήσει, θα έρθει, θα σε καταληστέψει, θα σου βανδαλίσει το αναφαίρετο δικαίωμα σου να μην θυμάσαι και θα ξανακρυφτεί, δειλή όπως είναι. Γιατί αυτή είναι η μνήμη. Αυτό κάνει.
Είναι τραγικά ειρωνικό. Ξέρεις αυτό που οι αναμνήσεις είναι δικές σου δικαιωματικά γιατί εσύ τις έφτιαξες, εσύ τις έζησες, εσύ τις ξέχασες και που όμως δεν τους ανήκεις και δεν σου ανήκουν... Δεν έχεις καμία επιρροή πάνω τους. Καμία. Δεν μπορείς να διατάξεις τις αναμνήσεις. Είσαι ανήμπορος. Είσαι υποταγμένος. Ξέρεις είναι η ζωή σου, είναι αυτό που είσαι, είσαι αυτό που έζησες και αυτό που είσαι και αυτό που έζησες να τα διαγράψεις δεν μπορείς. Μπορείς να τα κρύψεις, όχι αιωνίως. Όχι. Η επιφάνεια εξάλλου γι'αυτό υπάρχει. Για να παίρνεις αέρα.
Έτσι απλά. Πίνεις τον καφέ σου και σκέφτεσαι ότι στις 9 πρέπει να'σαι στη δουλειά και γουστάρεις, δεν γουστάρεις τσουπ να τη μια ανάμνηση. Σε ανύποπτο χρόνο. Μην και την περιμένεις και χαλάσεις την έκπληξη. Γιατί αυτές είναι οι αναμνήσεις. Πειρατεία κανονική είναι η μνήμη.
σχόλια