Πόσο αναποφάσιστη... σε βαθμό κακουργήματος μπορεί κανείς να πει. Όμως όχι δε θα τα παρατήσω, δε θα ακούσω τη φωνή της παραίτησης μου. Είναι εκεί πάντα. Στέκεται όρθια, με κοιτάζει κακόκεφη, μουδιασμένη, δειλή, μου γκρινιάζει μου κάνει τα γλυκά μάτια μόνο και μόνο για να ενδώσω.. μια κυρία που θέλει να περάσει άβρεχτη από τη ζωή, που δε θέλει να σκονίσει το καινούριο της συνολάκι!
Καημένη μου, τόσο καιρό δε βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια την ίδια κρεβατομουρμούρα κάθε βράδυ και δε μ' αφήνεις να κοιμηθώ, να ανασάνω.
Δε βαρέθηκες να στέκεις στο θρόνο σου νωθρή και να διατάζεις; και τι να πω για τον φίλο σου το άγχος... δε μπορώ να πω κάνεις πάντα ισχυρές συμμαχίες. Όλα για τη διάλυση, όλα για την παράλυση και τη καταστολή.
Άγχος, βάζει πρώτα τα μικρά αδέρφια του, την ανασφάλεια και τη τεμπελιά να ανοίξουν το δρόμο, και ύστερα, ύστερα χτυπάει όπου βρει. Αλήθεια εσένα που σε χτύπησε, έβγαλες εκζέματα ; πόνους στην πλάτη; Ψωρίαση; Καρκίνο; έχει πολλές παραλλαγές δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη δύναμη αυτού του φοβερού δυνάστη.
Έτσι γεννιέται μια όμορφη και πολλά χαρούμενη οικογένεια, η οικογένεια των δακρύων. Κυλούν αργά, πολλές φορές καυτά σε διαφόρων λογής μάγουλα. Μα άμα μπορούσαν να δημιουργήσουν κανένα ποτάμι να πλατσουρίζει καμιά γλυκιά πάπια μέσα θα ήταν υπέροχα, αλλά αυτά πέφτουν και χάνονται στο πάτωμα. Τα πατάμε, πατάμε τον πόνο μας και αυτά εξατμίζονται μέχρι να πεις κύμινο!
Κάθε τόσο μου έρχεται στο μυαλό το κουνέλι, αυτό το τροφαντό άσπρο και πολύ καθαρό κουνέλι που ήταν ένας από τους ήρωες στο παραμύθι ' η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων '. κάθε φορά λοιπόν που το φέρνω στο μυαλό μου, χαμογελάω μου φαίνεται τόσο χαριτωμένο έτσι που βιαστικό κοιτάζει το ρολόι του και αγχώνεται να προλάβει να πάει στη βασίλισσα. Μάλλον κάπως έτσι θα φαινόμαστε κι εμείς σε κάποιον που θα διαβάζει από κάπου πάνω μας το δικό μας παραμύθι. Ένας κάπως παράλογο και γλυκόπικρο παραμύθι που θα το προτιμούσα ίσως λίγο πιο παραδοσιακό...
σχόλια