Πού χάθηκε ο σκύλος μέσα στην κόλαση;
Η συνταγή για τη φιλία είναι 2 καφέδες, τα τσιγάρα μου, μια γωνία σε ένα μέρος που οι άλλοι διασκεδάζουν να μας ρουφήξει στη σκιά της και όλα όσα πρέπει να μου πεις και να σου πω.
Απλά αυτή τη φορά, δεν είμαι σίγουρη αν οι αλήθειες μας θα είναι αρκετές για σε δυναμώσουν.
Οπότε εγώ εδώ θα γράφω και εσύ θα διαβάζεις, όταν το βράδυ θα 'ναι ίσως μεγαλύτερο απ' ότι νόμιζες.
Θα σου αναπτύξω την θεωρία (μου) για τις ανθρώπινες αποφάσεις με συναίσθημα.
Άλλωστε, κάποια στιγμή εκεί κοντά στα τριάντα μας, μάθαμε και οι δύο μας ότι οι σχέσεις στη ζωή δεν είναι παρά αποφάσεις, σωστές ή λάθος, είναι απλά αποφάσεις.
Πρώτα απ'όλα όμως, πρέπει να γίνουν κάποιες παραδοχές.
Είναι η αδυναμία της επιμονής και μεγάλης αυτοπεποίθησης - που εφαρμόζεται επιλεκτικά όταν συμφέρει - που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του δυναμικού χαρακτήρα.
Παραδέχομαι ότι δεν είσαι και δεν είμαι η μέση (μαθηματικός ο όρος εδώ) σκέψη γυναίκας που κυκλοφορεί στον κόσμο ετούτο. Και από εκεί ξεκινά ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης μας. Γιατί, όπως σου είπα, η επιφάνεια είναι πάντα εύκολη και γρήγορη. Εμείς μάθαμε να βουτάμε μέσα το κεφάλι και να κοιτάμε από κάτω από το νερό, ψάχνοντας να δούμε τι κρύβει ο βυθός. Και το μόνο που καταφέρνεις όταν βουτάς να δεις τι έχει κάτω κάτω τελικά, είναι να ταράζεις και άλλο τα νερά και να σηκώνεις κύμα.
Παραδέξου ότι έρχεται κάποια στιγμή που η προτεραιότητα είναι πιο σημαντική από την ανάγκη. Κι αν η ανάγκη σου για έναν άνθρωπο Χ είναι μεγαλύτερη από την προτεραιότητα Ψ που θέτεις σαν άνθρωπος στον εαυτό σου, τότε έχεις δημιουργήσει μόνη σου στον εαυτό σου ένα πρόβλημα επιλογής. Είναι κάποια στιγμή που ο χρόνος - ηλικία φέρνει την "ωριμότητα" στις επιλογές μας και αφήνει τις προτεραιότητες να ανέβουν πάνω από τις ανάγκες μας. Και για κανένα λόγο η προτεραιότητα δεν προσωποποιείται. Η προτεραιότητα δεν είναι το πρόσωπο, αλλά η ιδέα πίσω από αυτό. Προτεραιότητα είναι η ευτυχία που προσφέρεται και όχι ο άνθρωπος που ίσως να την προσέφερε.
Είναι γεγονός ότι οι δυναμικοί χαρακτήρες είναι αδύναμοι στις δύσκολες αποφάσεις. Οξύμωρο, αλλά μπορώ να στο εξηγήσω σε μισό τσιγάρο ακόμα. Ο δυναμικός χαρακτήρας δεν εγκαταλείπει το πρόβλημα. Μένει. Επιμένει. Και εξαντλείται μέσα σε έναν ατέρμονα κύκλο λύσεων. Γιατί; Γιατί πιστεύει στις ικανότητες του και τις μαγικές δυνάμεις του και είναι σίγουρος ότι μπορεί να το φτιάξει. Να τον φτιάξει, να του μάθει, να τον αλλάξει, να του δείξει. Είναι η αδυναμία της επιμονής και μεγάλης αυτοπεποίθησης - που εφαρμόζεται επιλεκτικά όταν συμφέρει - που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του δυναμικού χαρακτήρα. Είναι η σιγουριά του ότι μπορεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του, που τελικά τον φθείρει και χάνει μέρος από τη δυναμή του. Και τελικά, από ηγετική φιγούρα, πρότυπη, γίνεται ένα επακόλουθο της ανάγκης του (ξεχνώντας την προτεραιότητα του).
Πάνω απ' όλα αγαπάμε τον εαυτό μας, όταν μας δίνουν - δίνουμε αγάπη και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτή είναι η προτεραιότητα σε μία σχέση. Να αγαπάς αυτό που σε κάνει ο Άλλος να είσαι.
Κάπου εδώ, θα ήθελα να σου αναπτύξω και την επιρροή της επανάληψης στους ανθρώπους του δικού μας πειράματος. Υπάρχουν αυτοί οι χαρακτήρες, που φθείρονται από την επανάληψη καταστάσεων και από την πάροδο του χρόνου, χάνουν την δυναμική τους και κάθε φορά όλα είναι πιο δύσκολα. Για κάθε ένα που προστίθεται στο n, αυτοί οι χαρακτήρες χάνουν κάτι ακόμα από το κουράγιο που απαιτείται. Και είναι και οι άλλοι, οι πιο πειραγμένοι, που η σιχαμένη και τόσο απεχθής επανάληψη τους δυναμώνει, τους δυναμώνει και κάθε φορά, πιο εύκολη από την πρώτη φορά. Γιατί ένα μονοπάτι που το 'χεις ξαναπάρει, όσο και αν το φοβάσαι, όταν είναι οικείο είναι πιο εύκολο να το διαβείς και πιο γρήγορα θα φτάσεις στο τέλος του. Μην κουνάς το κεφάλι, όχι δεν είναι αναισθησία αυτό. Είναι προσαρμογή και εξέλιξη. Και είναι καλύτερα να εξελίσσεσαι παρά να λες "δεν μπορώ".
Τελευταία και πιο δύσκολη παραδοχή, περί αγάπης, έρωτος και άλλων δαιμονίων.
Η αγάπη λοιπόν, το' πε και ο Φίλος, είναι ένας σκύλος που ήρθε από την κόλαση.
Προτεραιότητα στη ζωή για πολλούς ανθρώπους είναι να ερωτευτούν. Μακάριοι όσοι το "έπαθαν" πραγματικά και ολοκληρωτικά κάηκαν στη κόλαση του Έρωτα τους. Από εκεί και πέρα είναι η Αγάπη. Από εκεί και πέρα είναι η "αγάπη για τη συνήθεια", ο "φόβος για το άγνωστο", η "απροθυμία για το καινούριο" και άλλοι πολλοί έκπτωτοι λόγοι που ενισχύουν την αγάπη. Και εδώ ξαναγυρνάμε στην προτεραιότητα VS ανάγκης. Προτεραιότητα είναι ο εαυτός σου και όσα έχει λαχταρίσει να πετύχει. Η αληθινή αγάπη ποτέ δε χάνεται, ποτέ δε σβήνει αλλά δεν είναι και μόνη της αρκετή για να πάει μέχρι το τέρμα. Πάνω απ' όλες τις αγάπες, είναι η αγάπη για τις στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι έχουμε ακριβώς αυτό που επιδιώξαμε. Πάνω απ' όλα αγαπάμε τον εαυτό μας, όταν μας δίνουν - δίνουμε αγάπη και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτή είναι η προτεραιότητα σε μία σχέση. Να αγαπάς αυτό που σε κάνει ο Άλλος να είσαι. Όταν αυτό διακυβεύεται ή όταν μεταβάλλεται από τη μια νύχτα στην άλλη, έχεις μπει στην κόλαση, όχι του ερωτευμένου την κόλαση, αλλά στην κόλαση σκέτη και ψάχνεις απλά να δεις που είναι ο σκύλος.
Η θεωρία που θέλω να σου αναπτύξω, θα πάρει λίγο χρόνο ακόμα καθώς πλάθεται από παραδοχή σε παραδοχή και από παράγραφο σε παράγραφο και ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα για τα επόμενα δυο καφεδάκια.
Ως τότε, παραδέξου ότι ένα παιχνίδι έχει είτε νίκη είτε ήττα. Η ισοπαλία είναι για την επιφάνεια. Και αν δεν μπόρεσες να κερδίσεις ένα παιχνίδι που τελείωσε, τότε φεύγεις.
Ειλικρινά εδώ και αληθινά κοντά σου.
σχόλια