Περασμένες δώδεκα, μάλλον είναι από εκείνες τις ώρες που σχεδόν σε όλους έρχεται στο μυαλό μια μοναδική έμπνευση, μια μοναδική ανάμνηση, ένας μοναδικός ρυθμός, πάνω στον οποίο βασίζεσαι για να αρχίσει ένας, εξίσου μοναδικός θα έλεγα, πανζουρλισμός σκέψεων. Αγαπημένο θέμα, ο έρωτας, πιο πολύ για τις γυναίκες, αλλά και για τους άντρες που δεν φοβούνται να παραδεχτούν ότι (παρ' όλο τον ανδρισμό τους), την πάτησαν κι αυτοί. Είναι λοιπόν μια απ' τις ώρες που θα αρχίσεις να στέλνεις μηνύματα σε πρώην, ή θα σκεφτείς να το κάνεις, θα κλάψεις, θα χαρείς, θα μυρίσεις τα μαλλιά σου και θα τον σκεφτείς. Υπάρχει κι άλλη διάσταση στον έρωτα φίλη μου...
Η δύναμη αυτού του συναισθήματος, δεν αφορά μόνο τις πεταλούδες στο στομάχι, το ανεκπλήρωτο, το κλάμα και τη διαρκή αναμονή πάνω απ το τηλέφωνο. Μιλώντας όμως για όλα αυτά και κάνοντας κι εγώ με τη σειρά μου μια κατάθεση ψυχής, σίγουρα όλοι (κι εγώ μέσα στο σύνολο), έχουμε ξεφτιλιστεί για τη καψούρα, έχουμε κάνει πράγματα που αν μπορούσαμε θα τα αλλάζαμε και έχουμε προδοθεί αλλά επιμείνει στο ίδιο άτομο μια, δύο και τρείς φορές (αν είσαι αρκετά χαζή προσπαθείς και τέταρτη - έβηξε κανείς;- αλλά και πάλι θα απογοητευτείς πατόκορφα). Όπως επίσης, έχουμε όλοι καψουρευτεί χωρίς ανταπόκριση ή μας έχουν κυνηγήσει χωρίς ποτέ να ενδώσουμε, έχουμε απατήσει, μας έχουν απατήσει και μας έχουν χωρίσει χωρίς να έχει τελειώσει τίποτα για 'μας, εξαιτίας της απόστασης, της διάθεσης, του "μου πέρασε" ή και των συνθηκών (όλοι έχουμε ακούσει ή πει το κλασικό: "σε κάποια άλλη στιγμή ναι, δεν φταις εσύ, αλλά είναι η περίοδος περίεργη" )
Πόσα τραγούδια, ταινίες, βιβλία, εικόνες, status κλπ κλπ έχουν δημιουργηθεί με περιεχόμενο τον έρωτα; Απόδειξη του πόσο απασχολεί σαν θέμα γυναικείους και αντρικούς (συνειδητοποιημένους και τρελαμένους) εγκεφάλους. Δεν φταίμε εμείς, φταίει το άτιμο αυτό συναίσθημα, που, για κάποιον περίεργο λόγο, δεν ανακαλύπτουμε ποτέ αν είναι καλό ή κακό... Αφενός, είναι ένα τόσο εγωιστικό και μίζερο συναίσθημα, καθώς στην ουσία ερωτεύεσαι κάποιον γιατί σ αυτόν βλέπεις αυτό που σε συμπληρώνει, αυτό που δεν είσαι και -εκ φύσεως- πιστεύεις οτι για να καταφέρεις να έχεις δύναμη πρέπει να είσαι ολοκληρωμένος. Αυτό βρίσκεις στον άλλον. Το χαμένο κομμάτι του παζλ, τη δύναμή σου. Εξ' ου και όπως λέει και ξαναλέει ένας φίλος απ' τα παλιά "τα ετερώνυμα έλκονται" (άσχετα αν αυτός πιστεύει ότι ο έρωτας, δεν κρύβει εγωισμό, αλλά αυτοκαταστροφή, ίσως και εγωκεντρισμό)... Άλλωστε, όπως έχει πει και η μεγάλη Μαλβίνα Κάραλη«Σπάστηκα με την ατάκα σου "Κοίτα να διασκεδάσεις". Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. - γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς». Ο έρωτας,λοιπόν, κατ' εμέ, ίσως είναι από τα πιο εγωιστικά συναισθήματα.
Παράλληλα, το συναίσθημα αυτό είναι έμπνευση, είναι δημιουργία, είναι από μόνο του αναρχικό, αντιεξουσιαστικό, έντονο. Προκαλεί αυθορμητισμό σε σημείο που, πολλές φορές, χάνεις τον εαυτό σου, γίνεσαι ο άλλος, αλλάζεις ολόκληρη τη ζωή σου, τις θεωρίες σου, τις αντιδράσεις σου, τις συνήθειές σου. Από τρελό party animal με έξαλλα βράδια, μετατρέπεσαι σε σπιτόγατο που απολαμβάνει τη ζεστασιά ενός παπλώματος και μιας αγκαλιάς κι από προσεκτικός, νομοταγής και "γενικώς αποδεκτός" χαρακτήρας γίνεσαι άναρχος, απρόσεχτος, αντιπαθής. Ναι, ο έρωτας είναι αρκετές φορές πολιτική, είναι αναρχία, αν υποθέσουμε ότι η πολιτικές σου απόψεις καθορίζουν ως ένα σημείο τον τρόπο ζωής σου και ότι η πολιτική, είναι θέμα στρατηγικής, γνώσης και χρειάζεται προσεκτικούς χειρισμούς. Δίκοπο μαχαίρι. Πρόσεχε όμως, γιατί όπως αποδεικνύει η ιστορία, το μαχαίρι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να κόψεις ένα μήλο, αλλά και για να σκοτώσεις. «Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες;»
Και δεν μιλάω για την αγάπη, αγάπη μου. Αυτή είναι ασφάλεια, είναι σιωπηλή, είναι ώριμη και προστατευτική. Ο έρωτας είναι ακραίος, αυθόρμητος, πολλές φορές εξαρτησιογόνος, ενθουσιώδης και ανασφαλής. Κι αν ήσουν ή είσαι πραγματικά ερωτευμένος έχεις ζήσει το να θέλεις με κάθε σου κύτταρο να είσαι με τον έρωτά σου. Έχεις ζήσει την πικρία και συνάμα ευχαρίστηση, ενός αλλόκοτου συναισθήματος που ποτέ δεν κατάφερες να ονομάσεις και να περιγράψεις στους κολλητούς σου.Έχεις ζήσει νεύρα και κλάμα που εκδηλώνονται χωρίς λόγο και αιτία, καθώς και μια περίεργη αίσθηση ανασφάλειας... Και κυρίως, κατάλαβες πώς είναι να μπορείς να αρέσκεσαι σε απλά πράγματα, όπως μια κίνηση, μια μυρωδιά, μια μπύρα, ένα τσιγάρο.
Και επιτέλους, ας προσπαθήσει ένας άνθρωπος να μου πει, αν τελικά αυτό το συναίσθημα είναι βάρβαρο, καταστροφικό, με μια δόση δυστυχίας και εγωισμού ή ένα συναίσθημα δυναμικότητας, ευτυχίας, ολοκλήρωσης και μοναδικότητας. Ή και τα δυο;
Παραδέξου το, κι εγώ κι εσύ χρειαζόμαστε κάποιον να μας σκαλώνει το μυαλό, έτσι δεν είναι; Εγώ πάντως «ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.»
Σε όλους τους ιδανικούς 'Η ανάξιους εραστές.
