Όταν πια έμαθα να ελέγχω το σπέρμα μου..,
τότε όλα μοιάσανε βατά..
Σα να μπορούσα να βγω γυμνός έξω στο κόσμο..
και να ουρλιάξω..
“είστε το σπέρμα μου! ! είστε το σπέρμα μου! !”
κι όλοι ν’ανοίγανε τα στόματα να καταπιούν..
μια σταγόνα αυτού του ελέγχου..
Σα να τους δίνω μια ζωή..,
που οι γιαγιάδες τους διαβάζανε στα παραμύθια..’
Σ’οποιαδήποτε άλλη γεύση καταριούνται..
συνήθισαν τη γεύση τη δικιά μου..
και τώρα εγώ..,
μετράω κεφάλια..
μια λαοθάλασσα πιστών..,
και πεινασμένων..
από μια συνήθεια..,
μέσα στο ίδιο ίδρυμα..
40 χρόνια τώρα..
(στην πολιτική)
