Προσπαθώ να κάνω ενα throwback και να θυμηθώ πόσο δύσκολη ήταν η αρχή, οι πρώτες μέρες διατροφής, οι πρώτες νύχτες χωρίς πατατάκια-γαριδάκια-σοκολάτες και όλα τα σχετικά, τα πρώτα όνειρα και οι ελπίδες οτι μπορεί και να τα καταφέρω! Είναι όμως τόσο ύπουλη νόσος η παχυσαρκία που μου είναι αδύνατο να θυμηθώ πόσο με περιόριζαν και πόσο αρνητικά επηρέαζαν την καθημερινότητα μου τα παραπανίσια μου κιλά. Στο μυαλό μου τώρα πια υπάρχουν ως μια κατάσταση που είχα υπό έλεγχο και ανά πάσα στιγμή μπορούσα να ανατρέψω κ ας ξέρω ότι κάθε άλλο παρά έτσι έχουν τα πράγματα με την παχυσαρκία. Εξάλλου αν ήταν τόσο εύκολο να ανατραπεί, δε θα υπήρχαν εκατομμύρια ανθρώπων να παλεύουν καθημερινά με τον εαυτό τους για να την αντιμετωπίσουν!!
«Για κάθε 1 κιλό αύξησης βάρους πάνω από το φυσιολογικό, αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 κατά 9%» είχα διαβάσει κάπου τυχαία σε ένα άρθρο καθώς έτρωγα ένα πεντανόστιμο κομμάτι τούρτα σοκολατίνα, η αντίδρασή μου εξίσου νοσηρή όσο και η συνολική μου υγεία εκείνο τον καιρό, συνέχισα να απολαμβάνω το γλυκό μου ενώ είχα κιόλας προλάβει να μετακινήσω, την σχετιζόμενη με τον διαβήτη πληροφορία, στον κάλαθο των αχρήστων του εγκεφάλου μου. Οι προσπάθειες αμέτρητες, οι δήθεν δίαιτες που υπόσχονται θαύματα είχαν γεμίσει το συρτάρι του γραφείου μου και όλες μα όλες τελείωναν με τη λέξη «αποτυχία» και με εμένα να ξαναβρίσκω τον κακό μου εαυτό και να μένω απορημένος με κουρελιασμένη ψυχολογία και ένα σώμα ταλαιπωρημένο, που φουσκώνει και ξεφουσκώνει χωρίς έλεος.
Ο αριθμός στη ζυγαριά τριψήφιος με το λίπος να καταλαμβάνει το 35% του σώματός μου, «θα πεινάσω» η ερώτηση, «θα ζήσεις» η απάντηση!
Ώσπου έρχεται η ώρα του check up, ένας συνοφρυωμένος μικροβιολόγος να μου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο σε ένα μικρό ιατρείο που αισθανόμουν οτι δεν έχει καθόλου οξυγόνο, δεν θέλω να ακούσω άλλα, πνίγομαι, πρέπει να φύγω, να τρέξω, αυτή η πραγματικότητα παραείναι άβολη για να τη δεχτώ, εξάλλου έχω πολλές δίαιτες, ξέρω τι πρέπει να κάνω και θα το κάνω και κάπως έτσι βρέθηκα ένα βήμα πριν ξανά ανοίξω το συρτάρι με τις δίαιτες και ξανά κοροϊδέψω τον εαυτό μου! Με τη σκέψη «ας μην είναι ίδια αυτή η φορά» να στροβιλίζει στο κεφάλι μου, έκλεισα το συρτάρι και βρέθηκα απέναντι απο ένα διατροφολόγο να μου εξηγεί τα αυτονόητα «το φαγητό δε θα πάψει να υπάρχει» και «ο ανθρώπινος οργανισμός είναι φτιαγμένος για να αθλείται» μου λέει και ο αριθμός στη ζυγαριά τριψήφιος με το λίπος να καταλαμβάνει το 35% του σώματός μου, «θα πεινάσω» η ερώτηση, «θα ζήσεις» η απάντηση!!
Ξεκίνησα, προχώρησα, κουράστηκα, πείσμωσα, ενθουσιάστηκα, ηρέμησα, έζησα και κατάλαβα πόσο πιο όμορφο είναι να τρως καλά για να ζεις καλά και όχι να ζεις για να τρως «καλά» και πέρασε ο καιρός και το να τρώω «καθαρά» έγινε συνήθεια και η άσκηση έγινε καθημερινή ανάγκη και «τρόπος ζωής», όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί έτσι όλα είναι πιο ωραία, ακόμη και τα πατάκια-γαριδάκια-σοκολάτες είναι πιο νόστιμα μια φορά το δίμηνο από ότι κάθε μέρα! Η σκιά της παχυσαρκίας με ακολούθησε για πολλά χρόνια και ενώ ήταν ασήκωτη με έκανε να νομίζω οτι είναι ελαφριά σαν πούπουλο! Δεν είναι δεδομένο οτι την άφησα πίσω μου καθώς η πιθανότητα να ξανασυναντηθούμε είναι μεγάλη και θα υπάρχει πάντα γι' αυτό η γνώση για τη διατροφή και την άσκηση αποτελεί δύναμη και τεράστιος σύμμαχος για την αντιμετώπιση μιας τόσο σοβαρής νόσου-επιδημίας!
Όλοι μπορούμε και όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή και την υγεία όπως μας αξίζει...
