Ισόγεια όνειρα, με ρετιρέ καρδιά και ανεμπόδιστη θέα. Έψαχναν για σπίτι, ένα δωμάτιο, ίσως δυο.
Κάπου να στριμώξουν τα λιγοστά πράγματα και τον χείμαρο συναισθημάτων.
Ήταν ερωτευμένοι, η σάρκα έκαιγε.
Κοιμάσαι σαν κάμπια και στην πλάτη φυτρώνουν φτερά τις νύχτες, το δέρμα σου μεταξένιο μην μου φύγεις πεταλούδα μου, της έλεγε και εκείνη πετούσε ολόγυρα στο δωμάτιο, εκτόξευε λέξεις και χυμούς να τον χορτάσει, να τον πείσει.
Για κοίτα εδώ θέα, στο μπαλκόνι κάποιου διαμερίσματος κάπου στο κέντρο, έλεγε και εννοούσε τα χέρια της στο περβάζι και την ματιά της που έμοιαζαν να οδηγούν τα σύννεφα.
Δεν κατέληγαν, μονάχα πρόβαραν το κάθε ακίνητο με τον αεικίνητο έρωτα τους, οι τοίχοι βλέπεις, οι τοίχοι την βάραιναν το είχε νιώσει και εκείνος άλλωστε.
Η πόλη νανουριζόταν από το πάτημα των εραστών και το φεγγάρι έκανε κύκλους γύρω απ' τον εαυτό του, όταν εκείνη και εκείνος κοντοστάθηκαν μπροστά σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, μια μικρή μονοκατοικία στοιχειωμένη θαρρείς από περασμένες ιστορίες αγαπημένων που χάθηκαν για πάντα στους απέραντους δρόμους.
Αυτό! Ναι αυτό φώναξε.
Θα μπορούσε να είχε ένα καλό τέλος εκείνο το κτίριο έτσι δεν είναι / ψιθύρισε ..
Και νομίζω πως όταν λαχταράς, όταν παθιάζεσαι, όταν ερωτεύεσαι, ανθρώπους, κτίρια και στόχους
δεν χρειάζεσαι πολλά.
Προσωπική εργασία και ψυχή.
σχόλια