Και μετά θυμάμαι τα τελευταία αλλόκοτα λόγια σου**

...Και μετά θυμάμαι τα τελευταία αλλόκοτα λόγια σου, λόγια που χάνουν την έννοια την ουσία, τα θέλω τους, λόγια βγαλμένα από απύθμενους πόνους, λόγια μπερδεμένα, τα σ΄αγαπώ που τυλιγμένα σε φόβους έμειναν βουβά και οι πόθοι που έσβηναν λέξη με τη λέξη συναντώντας την απρόσμενη πραγματική ολότητα σου.

Καμία φορά είναι απροσδόκητα όμορφα τα σκοτάδια, τα ψεύτικα, τα απόκρυφα όλα αυτά που καταβροχθίζουν τα υποσυνείδητα , όλα αυτά που, καημένε μου, προτιμάς να φοβάσαι παρά να κατακτάς, όλα αυτά που δικαιολογείς για να μην γίνουν υπαρκτά, τρωτά και σαν μέγγενη σε σφίγγουν. Μα αυτή η μαγεία του σκοτεινού και ανυπέρβλητου εαυτού σου πάντα σε ξεπερνά, πάντα θα είσαι η ύπαρξη των χαμένων είναι και των πολυπόθητων παραδείσων.

Ίσως είναι καλύτερο να μείνεις κρυφός για τους πολλούς, μην ξεχνάς πως ότι μένει κρυφό δεν είναι ανύπαρκτο αλλά ότι απλά αυτό το φωτεινό διάλειμμα σου ήταν κάτι που όφειλε να μείνει στον πυθμένα των σκοταδιών σου, επειδή είναι δυσβάσταχτο, αγάπη μου, οι άνθρωποι να βιώνουν αλήθειες.

Θυμάμαι πόσο λύγιζες σε αυτά που αγνοούσες ότι υπάρχουν αλλά ένιωθες καθημερινά ότι τα βίωνες σαν να τα γνώριζες παντοτινά. Και φοβόσουν μήπως δεν μάθει κανείς ότι υπήρξες σ αυτόν τον κόσμο, μήπως η ολότητα σου είναι τόσο προσωρινή και φθαρτή που αυτός ο μικρόκοσμος σου δεν φανεί πουθενά παρά μόνο σε σένα. Και γιατί αυτό είναι κακό, αγάπη μου; Ίσως είναι καλύτερο να μείνεις κρυφός για τους πολλούς, μην ξεχνάς πως ότι μένει κρυφό δεν είναι ανύπαρκτο αλλά ότι απλά αυτό το φωτεινό διάλειμμα σου ήταν κάτι που όφειλε να μείνει στον πυθμένα των σκοταδιών σου, επειδή είναι δυσβάσταχτο, αγάπη μου, οι άνθρωποι να βιώνουν αλήθειες. Και για ποιές αλήθειες μιλάς; Γι αυτές που μεταμορφώνονται και πλάθονται από τον καθένα; Γιατί αν δεν είναι οι αλήθειες πέπλα νυφικά και δύσμορφα τότε τι είναι; Η αλήθεια του καθενός σπάνια συναντά τη δικιά σου, ας παραδεχτείς αυτό, αγάπη μου.

Μην φοβάσαι πως είσαι μόνος, όχι δεν είσαι μόνος γι αυτό, είσαι μόνος γιατί κανένας συμβιβασμός δεν είναι αρκετός για να ταΐσει το εγωιστικό κτήνος μέσα σου που ζητά συνεχή επιβεβαίωση της ύπαρξης και του εγώ σου. Λυπάμαι που σου μιλάω έτσι, αγάπη μου, αλλά μήπως και συ δεν είσαι άνθρωπος;

Μέρα με τη μέρα θυμάμαι πόσο άνθρωπος ήσουν...