Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών μου στη δημοσιογραφία, οι καθηγητές μου, μου είπαν ένα πράγμα από την αρχή. Να είμαι αντικειμενική. Δεν πα να γίνεται χαλασμός γύρω μου, να μην διαλέγω πλευρές, να παραμένω ανεπηρέαστη, να επιλέγω πολύ προσεχτικά τα λόγια μου, γιατί μόνο έτσι θα υπηρετούσα σωστά το επάγγελμα που διάλεξα.
Έπρεπε λοιπόν να παραδίδουμε ρεπορτάζ (λογικό). Στην αρχή, ελεύθερο το θέμα, ξεχυνόμασταν στους δρόμους του Λονδίνου και φέρναμε μέσα ειδήσεις. Την πρώτη φορά, εγώ δεν ήξερα που μου πήγαιναν τα τέσσερα, ήμουν η πιο νέα, μπουμπουκάκι φυσικά, αλλά και η πιο ψαρωμένη. Δεν είχα ιδέα τί να κάνω, οπότε ακολούθησα το ένστικτό μου. Μαθαίνω μέσω του μαγικού κόσμου του διαδικτύου, ότι θα γινόταν μια διαδήλωση κατά της απόφασης του Βρετανικού Κοινοβουλίου να προχωρήσει σε βομβαρδισμούς στη Συρία, για να καταπολεμήσει τον ISIS.
Πήγα λοιπόν με το μπλοκάκι μου, το στυλό μου, το μαγνητόφωνό μου (κιουρία), το λευκό μου σκουφάκι, και βρήκα τους διαδηλωτές. Πήρα δηλώσεις από 5-6 άτομα για το ρεπορτάζ μου, και ξεκίνησε η πορεία και μαζί τους κι εγώ. Στην ίδια πορεία ήρθε και μια συμφοιτήτριά μου (μαύρη η ώρα όπως αποδείχθηκε μετά).
Το σλόγκαν φέτος είναι Dare to Dream. Ε άντε, μην μου πείτε τώρα ότι δεν τρολάρουν τους Παλαιστίνιους.
Καθώς περπατούσαμε, δάγκωνα τα χείλη μου για να μην φωνάξω μαζί με τους διαδηλωτές τα συνθήματα. Ξέρεις τι; Είναι ένα μαγικό συναίσθημα όταν νοιώσεις έστω για μερικά δευτερόλεπτα ότι παλεύεις ή υπερασπίζεσαι κάτι μεγαλύτερο από 'σένα. Συνέχισα να περπατώ. Η αστυνομία είχε κλείσει τους δρόμους, η πορεία συνέχισε, και άρχισε να ψιχαλίζει. Κι εγώ συνέχισα να περπατώ μαζί τους.
Μια γυναίκα κρατούσε δυο πλακάτ. Ένα που έγραφε για τη Συρία και ένα άλλο που ζητούσε Ελευθερία στη Παλαιστίνη. Μόλις την είδα την φωτογράφισα. Είχα σπουδάσει ιστορία και το Μεσανατολικό ήταν το θέμα που είχα διαλέξει να ερευνήσω για τη πτυχιακή μου εργασία, και όσο να πεις ήμουν λίγο ευαίσθητη με αυτό το θέμα. Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει κόντρα στα άλλα συνθήματα για Ελευθερία στην Παλαιστίνη.
Άρχισα να την παρακολουθώ. Δεν την ένοιαζε που ήταν η μόνη που φώναζε εκείνο το σύνθημα. Επέμεινε. Σιγά σιγά την ακολούθησαν κι άλλοι, περπατήσαμε λίγο ακόμα και δεν άντεξα. Ε αμάν πια είπα μέσα μου, θα σκάσω αν δεν το κάνω! Έτσι φώναξα κι εγώ μαζί τους.
Μετά το σύνθημα άλλαξε πάλι, αλλά η ζημιά έγινε.
Η συμφοιτήτριά μου, μου έκανε παρατήρηση, ακολούθησε ο καθηγητής μου, ο οποίος με κατσάδιασε και μου είπε ότι δεν ήμουν αντικειμενική και διαφωνήσαμε ανοιχτά για την νομιμότητα του κράτους του Ισραήλ. Εννοείται ήμουνα χεσμένη απάνω μου και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί (η οποία ποτέ δεν ανοίγει όποτε τη θέλω, εξακριβωμένο αυτό) που όλο αυτό γινόταν μπροστά σε όλη την τάξη (και που διαφωνούσα με καθηγητή λες και ήμασταν παιδιά) αλλά το έπαιξα κουλ, ελπίζοντας να μην το καταλάβει κανείς και μια συμφοιτήτρια μου από το Ισραήλ από τότε με έβλεπε με μισό μάτι.
Και τώρα μια μικρή παρένθεση. Κάπου στα 13-14 μου χρόνια, έκανα κάτι πολύ κλισέ. Έγραψα σε μια λίστα αυτά που ήθελα να έχω κάνει μέχρι τα 30 μου. Ένα από αυτά ήταν να πάω σε μια διαδήλωση (και πλάι σε παρένθεση, υπογραμμισμένο- για το σωστό λόγο). Έτσι εκείνη τη μέρα, έσβησα κάτι από εκείνη τη λίστα (την οποία μετά πέταξα για να είμαστε σωστοί, γιατί κατάλαβα πως όταν κάνουμε σχέδια η ζωή γελά. Τί γελά δηλαδή, κατουριέται πάνω της από τα γέλια).
Ξέρω ότι το να μην παρακολουθήσω φέτος τη Eurovision (οκ ποτέ δεν ήμουν φαν αλλά την ανεχόμουνα για το χατίρι της παρέας) γιατί διοργανώνεται στο Ισραήλ ίσως να ακούγεται υπερβολικό, κάποιοι ίσως το δουν ως ανόητο ή παιδιάστικο. Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει κάτι, δεν θα φέρει ειρήνη, ούτε άλλη Ιντιφάντα, δεν θα βάλει τέλος στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των παλαιστίνιων, δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι ο χώρος στον οποίο έχει στηθεί η όλη διοργάνωση ήταν παλιά Παλαιστινιακός οικισμός, ή την έχθρα μεταξύ των δύο λαών. Αλλά πάλι να χειροκροτώ αυτό που συμβαίνει δεν μου κάθεται καλά.
Δεν κατακρίνω τους λάτρεις της διοργάνωσης αυτής (θεσμό δεν μπορώ να το πω ακριβώς), δικαίωμά τους να την παρακολουθούν. Απλά να, εγώ τουλάχιστον νοιώθω συνένοχη.
Όπως και να'χει, δεν θα σταθώ στα πολιτικά γεγονότα, όπως την εγκληματική διαχείριση της Παλαιστίνης όταν βρισκόταν κάτω από τον Βρεττανικό ζυγό, τον πόλεμο του 1948 που κατέληξε στην ανακήρυξη του Ισραηλινού κράτους, τον πόλεμο του 1967, ή του 1973 όταν διεκόπη η παροχή πετρελαίου στη Δύση, ούτε καν στον πόλεμο του 1982, όταν το Ισραήλ επιτέθηκε στο Λίβανο και κινήθηκε εναντίων αμάχων Παλαιστινίων προσφύγων. Δεν μπορούσα να λάβω μέρος στις συνομιλίες που ακολούθησαν τους μεγάλους πολέμους, δεν μπόρεσα να δώσω το παρών στις διάφορες εξεγέρσεις, δεν μπορούσα να κάνω κάτι καθώς η παγκόσμια πολιτική αρένα αναγνώρισε το κράτος το Ισραήλ και εθελοτυφλούσε στα εγκλήματά του. Μπορώ όμως να κλείσω την τηλεόραση ή να αλλάξω κανάλι και να επιλέξω για το αν θα διασκεδάσω με ένα πάρτι που γίνεται πάνω σε χώματα που πάρθηκαν με την βία.
Κι ας μην σημαίνει τίποτα για κανένα. Σημαίνει για'μένα.
Και είναι κι εκείνη η πορεία. Και ο 21χρονος τότε εαυτός μου. Και είναι που τα νιάτα μας είναι η ευχή και η κατάρα μας. Η κληρονομιά και η προίκα μας. Και νοιώθω ότι αν το κάνω, τα προδίδω.
Υ.Γ. Το σλόγκαν φέτος είναι Dare to Dream. Ε άντε, μην μου πείτε τώρα ότι δεν τρολάρουν τους Παλαιστίνιους.
Υ.Γ.2 Η αντικειμενικότητα είναι σχετική τελικά.
σχόλια