Άνοιξα ν' αεριστεί το σπίτι πρωί-πρωί, μόλις ξύπνησα. Δηλαδή 12 η ώρα, δεν το λες και πρωί.
Βλέπω στο μπαλκόνι τα ρούχα μου. Απλωμένα στα κάγκελα. Από χθες που αερίζονται. Μισή ώρα τουλάχιστον, δεν λένε; Ας τα αφήσω καμιά δεκαριά ώρες, να 'μαστε σίγουροι. Στο μπαλκόνι γδύνομαι όταν γυρνάω απ' το σούπερ μάρκετ. Όπως κι η απέναντι. Την είδα να με κοιτάει με συγκατάβαση χθες, ενώ έμενα με το βρακί και τη φανέλα.
Απ' τα μανταλάκια κρέμονται οι σακούλες του σούπερ μάρκετ. Ανεμίζουν. Αερίζονται κι αυτές. Λιάζονται. Τρεις μέρες τουλάχιστον τα πλαστικά. Ή μήπως πρέπει παραπάνω; Και κοντά στα κάγκελα, γύρω-γύρω αραδιασμένα τα ψώνια : απορρυπαντικά, κουτάκια, φακελάκια, πλαστικά και γυάλινα βαζάκια, χαρτί υγείας φυσικά. Θα τ' αφήσω κι αυτά τρεις μέρες.
Νομίζω θα τρελαθώ αν σκεφτώ ότι πρέπει να τα καθαρίσω ένα-ένα πριν μπουν στα ντουλάπια της κουζίνας. Μόνο τα του ψυγείου καθάρισμα. Μ' αυτοσχέδιο διάλυμα εγγυημένο, συνταγή της φίλης που ξέρει απ' αυτά, τι διάολο, σε νοσοκομείο δουλεύει. Αλλά, καλού κακού τ' αφήνω κι αυτά, τα του ψυγείου, κάνα δυο ωρίτσες έξω. Όσο αντέχουν δηλαδή.
ACDC στο τέρμα. Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας πια. Χορεύω μ' έναν τρόπο που δεν θα 'θελα να με δει άλλος ενήλικας. Κάπως πρέπει να κρατήσω την ισορροπία μου, λέμε τώρα, ποια ισορροπία;
Προχθές το βράδυ πετάχτηκα στον ύπνο μου. Εφιάλτης; Όχι. Είχα ξεχάσει να βάλω τα του ψυγείου στο ψυγείο. Είχαν μείνει να χάσκουν στο μπαλκόνι για ώρες γάλατα και βιτάμ και γιαούρτια. Να πάρει η ευχή... Ζούληξα το βιτάμ. Εντάξει ήταν. Έχει ψύχρα ακόμη. Είναι και βράδυ. Ουφ, θα το φάμε, καλό είναι, δεν χάλασε, δεν χρειάζεται να ξαναπάω σούπερ μάρκετ να πάρω άλλα.
Δέκα χρόνια μου πήρε να ξεφύγω απ' τους ψυχαναγκασμούς καθαριότητας που αποκτάει μια γυναίκα όταν γίνεται μάνα και τώρα με εντολή γιατρού δημιουργώ καινούριους. Γαμώτο, τζάμπα κόπος η απεξάρτηση.
Κι άλλοι αερίζουν στον ακάλυπτο. Ακάλυπτοι νιώθουν οι περισσότεροι.
Έρχονται μυρωδιές όσο περνάει η ώρα. Και φωνές όσο περνάει η ώρα. Καυγάδες. Το ζευγαράκι απέναντι. Η οικογένεια από κάτω. Οι έφηβοι. Τα πιτσιρίκια. Οι ηλικιωμένες αδελφές, μεταξύ τους, εννοώ, εξ αίματος δηλαδή. Βρισίδια. Νεύρα. Φράσεις μισοτελειωμένες. Πόρτες που βαράνε με δύναμη. Οικογενειακό τραπέζι. Τσίτα τα γκάζια. Η κατάσταση στον ακάλυπτο δεν παλεύεται. Κλείνω την μπαλκονόπορτα. Φτάνει όσο αερίσαμε.
ACDC στο τέρμα. Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας πια. Χορεύω μ' έναν τρόπο που δεν θα 'θελα να με δει άλλος ενήλικας. Κάπως πρέπει να κρατήσω την ισορροπία μου, λέμε τώρα, ποια ισορροπία;
Όλα είναι φλου. Μου 'ρχεται στο μυαλό το τραγούδι. Ο Μπάμπης ο φλου. Πολύ ωραίος ο τύπος. Ναι, αυτό ακριβώς. Είμαστε όλοι ο Μπάμπης ο φλου. Τώρα. Παλιά ήμασταν συγκεκριμένοι. Πόσο παλιά; Πριν 20 μέρες. Μόνο 20 μέρες για να γίνουν όλα φλου. Τόσο δυνατά τα στηρίγματα μας. Ωραία λοιπόν, ας γίνουμε ο Μπάμπης ο φλου, να δούμε τι θα γίνει. Μπορεί και να 'ναι καλύτερα. Πού ξέρεις... λες και τι είδαμε ως τώρα... Το ζήτημά είναι πάντα τι έχεις να χάσεις. Ασφάλεια ή ελευθερία... Αυτό, κάθε μέρα. Και πάντα ο μικρούλης εαυτός που ψηφίζει την ασφάλεια. Γιατί ο άνθρωπος είναι φοβιτσιάρης, που να μας πάρει ο διάολος. Ασφάλεια και τώρα. Μέσα.
Η μαμά στο τηλέφωνο. Τα γνωστά. Πώς είμαι. Καλά είμαι. Αντέχω καλά. Μ' αρέσει η μοναξιά, μαμά. Η γιαγιά είδε ένα όνειρο μου λες. Με μένα. Ότι ήμουν σε ένα μέρος στη θάλασσα. Είχα μια καλύβα. Ωραίο το μέρος. Αλλά μια καλύβα μόνο. Κι εγώ μόνη μου. Μια χαρά, μαμά, της είπα. Το όνειρο της γιαγιάς είναι ωραίο.
ΑCDC ξανά στο τέρμα. Κι είναι απίθανα. Μέχρι τη στιγμή που χτυπάει το κουδούνι. Ο από κάτω. Καινούριος. Κι έχει το θράσος του καινούριου στην πολυκατοικία. Να κάνει παρατήρηση σε ώρα που δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας. Για τη μουσική. Μα τι θέλεις άνθρωπέ μου... θα τρελαθούμε αν δεν ακούσουμε μουσική δυνατά. Αν δεν χορέψουμε με τρόπο που δεν χορέψαμε ποτέ όσο μας βλέπανε μάτια.
Οκ. Δεν με παίρνει άλλο στο σπίτι με τέρμα μουσική. Ο άνθρωπος από κάτω είναι σαφές δεν τ' αντέχει.
Γαμώτο. Ειδοποίηση στο κινητό απ' την επικαιρότητα. «Πάνω από 50.000 οι νεκροί παγκοσμίως». «Ουγγαρία: υπερεξουσίες Ορμπάν επ' αόριστον» κι ο τύπος να δηλώνει πως δεν έχει χρόνο να συζητήσει με τους ευρωπαίους κλαψιάρηδες νομικά θέματα συναρπαστικά μεν αλλά θεωρητικά, όταν πρόκειται να σωθούν ανθρώπινες ζωές.
Θεωρητικά τα νομικά θέματα;
«Ε, ναι! Όταν είναι να σωθούν ανθρώπινες ζωές...», έτσι λένε φίλοι και γνωστοί και διάσημοι με τις αναρτήσεις τους μέρες τώρα. «Θα τα δούμε μετά αυτά».
Μετά θα 'ναι ίσως αργά, σκέφτομαι, αλλά πού να ξεστομίσεις τέτοιες κουβέντες τέτοιες μέρες. Θα σε φάνε ζωντανό.
Κοιτάζω τα βιβλία που είναι αραδιασμένα δίπλα στον καναπέ. Κάνα δυο αρχινισμένα μυθιστορήματα, Μαγειρική για μη ειδικούς, Κοινωνική Ψυχολογία για μη ειδικούς.
Πώς να μαγειρέψεις βατράχια Ολιβιέ Κλερ στην κατσαρόλα καπνιστά αλά Ντάρλεϊ και Λατανέ.
Τα ξαναδιαβάζω: Ο διάσημος πλέον βάτραχος που αν τον πετάξεις μέσα σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό, θα εκτιναχθεί ενστικτωδώς έξω να σωθεί. Αν όμως το νερό είναι κρύο και σιγά-σιγά ζεσταίνεται, ο βάτραχος θα μείνει μέσα στο νερό μέχρι που αυτό θα βράζει και αποχαυνωμένος θα πεθάνει μακάριος, ίσως και χαμογελαστός. Οι αντιστάσεις του θα 'χουν χαλαρώσει απ' τη σταδιακή άνοδο της θερμοκρασίας μέχρι του σημείου να βράσει ζωντανός χωρίς να το καταλάβει.
Και το πείραμα του καπνού των Ντάρλεϊ και Λατανέ: τρεις φοιτητές μέσα σε μια αίθουσα του Πανεπιστημίου να συμπληρώνουν ερωτηματολόγια. Οι δύο «μιλημένοι» απ' τους ψυχολόγους που έκαναν το πείραμα να το «παίξουν» άνετοι όταν ο καπνός απ' τους αεραγωγούς θα πλημμύριζε την αίθουσα, ο τρίτος φοιτητής, κάθε φορά, το ανυποψίαστο υποκείμενο. Τ' αποτελέσματα; Τ' ανυποψίαστα υποκείμενα, παρόλο που αρχικά ανησυχούσαν με τον καπνό που κατέκλυζε την αίθουσα, σ' ελάχιστες περιπτώσεις εμπιστεύτηκαν το ένστικτο τους και πετάχτηκαν έξω να ζητήσουν βοήθεια. Αντίθετα, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, προτίμησαν να μιμηθούν την απαθή στάση των άλλων δυο για να μην πάνε κόντρα στην διαμορφωμένη κοινωνική αντίδραση των πολλών. Όταν οι Ντάρλεϊ και Λατανέ επανέλαβαν το πείραμα και τ' ανυποψίαστα υποκείμενα ήταν εντελώς μόνα τους στην αίθουσα, σχεδόν σ' όλες τις περιπτώσεις έτρεξαν αμέσως έξω.
Και τώρα η συνταγή, και τα δυο πειράματα μαζί, δύο σε ένα, σε οικονομική συσκευασία κορωνοϊού, για να δούμε πώς αντιδρά το ανυποψίαστο υποκείμενο-βάτραχος όταν η θερμοκρασία του νερού αυξάνεται σταδιακά και οι άλλοι βάτραχοι κάθονται ατάραχοι μέσα στο νερό που βράζει και βλέπουν τον καπνό λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Καπνιστά βραστά βατράχια δηλαδή.
Πρέπει να βγω έξω. Μήνυμα για άδεια εξόδου. Ποιος είναι ο κωδικός για άθληση; Γκουγκλάρισμα... μάλιστα, το 6. Ωραία. Εντάξει. 6 κενό, όνομα... Γαμώτο, δεν γουστάρω το τρέξιμο. Ωχ... έρχονται κι οι ψυχαναγκασμοί νομιμοφροσύνης. Το περπάτημα είναι άθληση; Και σε πόση απόσταση απ' το σπίτι μπορώ να πάω; Γκουγκλάρισμα... γαμώτο, δεν λέει τίποτα. Να «κατεβάσω» την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου ή μήπως ήταν σε ΚΥΑ αυτό;
Όταν κάναμε στη Σχολή για Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν δίναμε σημασία, σιγά μην μας χρειαστούν, λέγαμε. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ανωτέρα βία, όλα τα αντι-SOS πέσανε τώρα μαζεμένα. Σαν ένα σύνθημα που γράφτηκε αυτές τις μέρες στην Τουρκία «Διαβάζαμε Θρησκευτικά, αλλά έπεσε Βιολογία».
Θα χρειαστώ τα φώτα των συναδέλφων. Κάνω βιντεοκλήση με δυο φίλους δικηγόρους. Διασταλτική ή τελολογική ερμηνεία θα βόλευε. Κάνουμε πλάκα. Με δουλεύουν και τους δουλεύω. Μου λένε ότι έχω ανάγκη από τακτικό και επιχειρησιακό πλάνο με standard operational procedures για να βγω βόλτα και τους λέω ότι απλώς εξετάζω τις νομικές επιπτώσεις της άθλησης στο πορτοφόλι μου. Αερολογίες χωρίς νόημα, αλλά γελάμε. Καλό είναι αυτό.
Λοιπόν, θα βγω κατέληξαν οι έγκριτοι νομικοί. Μ' αθλητική περιβολή. Θα βαφτίσω το περπάτημα βάδην, είναι κι ολυμπιακό άθλημα. Για κάτσε να δω. Wikipedia : «Αγώνας που γίνεται με τα πόδια, αλλά διαφέρει από το τρέξιμο για το ότι τουλάχιστον το ένα πόδι πρέπει να είναι σε επαφή με το έδαφος καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα. Εντάχθηκε στα ολυμπιακά αθλήματα στίβου στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 1908.»
Ωραία! Έτοιμη η αγόρευση σε περίπτωση ελέγχου.
Μέχρι Κυψέλη θα πάω. Τι στο καλό; Μέσα στα όρια δεν είναι αυτό; Γκύζη, Κυψέλη συνορεύοντα κράτη. Θα περάσω κι απ' το παρκάκι της Ευελπίδων.
Αχ! Τα δικαστήρια έρημα κι άδεια. Χωρίς αγορεύσεις, χωρίς ενστάσεις, προθεσμίες και πρόσθετους λόγους. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος να πάω προς Κυψέλη, να δω τα δικαστήρια, έστω απ' εξω, χωρίς κουστούμι και γραβάτα και γόβα στιλέτο. Αυτή η γόβα στιλέτο δεν μ' άφησε ν' αφομοιωθώ στη νομική επιστήμη. Δεν μπορούσα να περπατήσω πάνω της.
Κυψέλη. Μ' ενδοιασμούς αν είμαι μέσα στο επιτρεπτό όριο απόστασης από το σπίτι.
Οκ. Εντάξει. Ας σπάσουμε τα όρια. Πράξη επανάστασης το να πατήσεις τα εδάφη της Κυψέλης, ενώ πριν γυρνούσες την Ευρώπη λες κι ήταν το χωριό σου. Και τώρα ξαφνικά νομίζεις ότι χρειάζεσαι διαβατήριο για να πας Κυψέλη ή ότι κάνεις καμιά πράξη επανάστασης.
Οκ. Εντάξει. Στην χειρότερη να πληρώσω 150 ευρώ για το κέφι μου. Τόσος φόβος πια. Ασφάλεια ή ελευθερία, μουρμουράς από μέσα σου. Πες το στον εαυτό σου τουλάχιστον. Δεν είναι τα 150 ευρώ. Είναι που φοβάσαι το ίσκιο σου, γαμώτο.
σχόλια