Τους τελευταίους μήνες προσπαθώ να βρω μια ισορροπία. Φοβάμαι, απελπίζομαι, τολμώ να πω πως μερικές φορές νομίζω πως πονάω...αλλά μετά σκέφτομαι ότι έτσι ήταν πάντα, ίσως εγώ δεν το πρόσεχα. Η πείνα, η φτώχεια, οι δολοφόνοι, οι ιμπεριαλιστές και οι φανατικοί. Μέσα σε όλο τον κατάλογο είμαστε κι Εμεις.
Αστείο αλλά...κάθε φορά που λέω την λέξη «Εμείς» θυμάμαι το «είμαστε στο εμείς» του Μακρυγιάννη και χαμογελάω. Θυμάστε; Το διαβάσαμε στο σχολείο. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τότε τα αναγνώσματα, τα ποιήματα, οι ιδέες, οι τόσο όμορφα βαλμάνες σε λέξεις και προτάσεις. Μου άρεσε να πιστεύω ότι κάποια μέρα θα μπορέσω να εκφράσω αυτές τις ιδέες, θα τις συζητήσω με φίλους, θα τις βιώσω και θα τις μεταδώσω. Θα με εξελίξουν και θα γίνω καλός άνθρωπος, καλός γονιός, καλός φίλος, ίσως και καλός πολίτης.
Σταματήστε να μισείτε σας παρακαλώ. Σας ικετεύω. Σταματήστε να ξεχωρίζετε. Σταματήστε να βγάζετε ο ένας το μάτι του άλλου. Δώστε ευκαιρίες και μοιράστε τις συγνώμες που χρωστάτε απλόχερα.
Αυτό όμως που μου συμβαίνει πλέον δεν το φανταζόμουν τότε, όταν νοιαζόμουν για την εξέλιξη μου σαν ζώο και άνθρωπο. Ζω στο 2015 και αυτές τις αντιλήψεις, τις τόσο εύστοχα και πολιτισμένα δομημένες ανάμεσα σε κόμματα, θαυμαστικά και τελείες, δεν πρέπει να τις εκφράσω. Πρέπει να τις φωνάξω, να τις ουρλιάξω μέχρι να σχιστούν από το σώμα μου οι πνεύμονες. Πρέπει να τις διαδηλώσω. Πρέπει να τις κλάψω μεταξύ δακρυγόνων και γκλοπ. Πρέπει να τις ματώσω από το ξύλο, να τις δω να σκοτώνονται και να με σκοτώνουν. Να σκοτώνουν κι εσένα ξένε, φίλε Γάλλε, Δανέ και Νορβηγέ, Εβραίε και παγκόσμιε. Οι ιδέες μου ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε και σέρνονται άρρωστες. Τις βλέπω να συρρικνώνονται δαρμένες από έναν κακόβουλο τύπο που άλλοι τον λένε διεθνή, άλλοι τον λένε στρατευμένο. Δεν τον ξέρω, αλλά εγώ τον λέω κακόβουλο γιατί καλό δεν βούλεται έτσι που βροντά και σύεται όλο μανία. Το βράδυ βλέπω τις απόψεις μου να δολοφονούνται ψυχρά μπροστά σε κάμερες. Τα πιστεύω μου τα τρέμω όταν νυχτώνει γιατί σκέφτομαι ότι έχω 2 παιδιά...Έχω δύο παιδιά! Και τρέμω μήπως πρέπει να τα κάνω ανθρώπους μισούς, γιατί ίσως έτσι γλυτώσουν από όλα όσα "καταλαβαίνω" εγώ σήμερα.
Κάποτε στο προαύλιο γελάγαμε γιατί "σήμερα έχουμε John Longjohn". Δεν θυμάμαι ποιός το έλεγε βέβαια. Αλλά οι αυτολεξεί μεταφράσεις των Ελληνικών ονομάτων σε αγγλικά ήταν το φόρτε του. Το σουξέ του ήταν η μετάφραση του ονόματος του μεγάλου Παύλου Σιδηρόπουλου. Ε, ήμασταν κι εμείς παιδιά με κάπως "ρηχό" χιούμορ.
Σταματήστε να μισείτε σας παρακαλώ. Σας ικετεύω. Σταματήστε να ξεχωρίζετε. Σταματήστε να βγάζετε ο ένας το μάτι του άλλου. Δώστε ευκαιρίες και μοιράστε τις συγνώμες που χρωστάτε απλόχερα. Μια ανείπωτη συγνώμη είναι πιο βαριά κι από άφιλτρο Gitanes. Να το ξέρετε. Κι όταν γίνονται πολλές μπορεί να γίνουν καρκίνος στην ψυχή. Στηρίξτε αυτούς που είναι δίπλα σας ακόμα και όταν ο εγωισμός σας νομίζει ότι δεν έχει αρκετό χώρο να αναπνεύσει. Σας παραπλανά. Είναι ένα αχόρταγο παιδί. Μια δίαιτα δεν θα τον βλάψει που και που.
Είμαστε στο Εμείς! Γιατί είμαστε ίδιοι! Τουλάχιστον εμείς θα έπρεπε να το είχαμε καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια που μας συναντάμε. Στα ίδια στέκια, στις ίδιες γωνιές, στις ίδιες πλατείες. Και πιστέψτε με, αν εμείς βρούμε ο ένας τον άλλον τότε και οι άλλοι, αυτοί που μας ξενίζουν, θα φιλιόσουν. Να το δείτε. Και όσοι δεν φιλιόσουν, θα σκιαχτούν. Γιατί έτσι συμβαίνει σε όσους δεν θέλουν να κατανοούν. Σκιάζονται. Γιατί εμείς είμαστε στο εμείς και σε όποιον αρέσουμε.
ΥΓ: Συγνώμη που κάνω Κλόπι-Πέιστ τον τίτλο σου κε Μακρυγιάννη, (καλσόν τον έκανα! πλύνε/βγάλε) αλλά πάντα μου άρεσε η ιστορία σου. Πάντα θαύμαζα ανθρώπους σαν κι εσένα, με «απελέκητο γράψιμο».
Και εις αύριον τα σπουδαία ;-)
σχόλια