Η δύναμη που απελευθερώνεται όταν αποσυνδέεις την καθημερινότητα από τη ζωή είναι τόσο μεγάλη που σε εκτοξεύει με δύναμη σε τοίχο. Σπίτι. Σε γυρίζει εκεί που κάθε φορά που ανοίγεις την πόρτα του η αίσθηση είναι ίδια με την αγκαλιά μάνας. Καραντίνα. Παγωμένη εικόνα, ζωή σε αναμονή, άδεια πόλη, μούδιασμα διαρκείας.
31 μέρες πέρασαν και πόσες ακόμα θα περάσουν μέσα στο πιο ασφαλές καταφύγιο ολόκληρου του κόσμου; Τώρα μετράς και δεν κυνηγάς, δεν τρέχεις, περπατάς με βήμα αργό και σταθερό. Πανδημία με αντίτιμο βαρύ, την ίδια τη ζωή. Και εμείς ταραγμένοι να ζητάμε δάνειο ζωής με επιτόκιο ακριβό την αγκαλιά, το φιλί. Χρεοκοπημένη η ζωή χωρίς αυτά. Άδεια! Αβάσταχτη!
31. Τόσο μακριά μα πιο κοντά από ποτέ. Τόσο κοντά μα πιο μακριά από ποτέ. Κοπιώδεις οι σχέσεις, θορυβώδεις οι άνθρωποι, πολύπλοκα τα προβλήματα για δυνατούς λύτες. 31 φορές σε αναζήτησες, σε βρήκες και σε έχασες, σε καλόπιασες και σε μάλωσες. Δύσκολος με εσένα αλλά και με τους άλλους. Ανυπόφορος, αφόρητος. Αξιολάτρευτος και απαραίτητος. Απόμακρος και ξένος. Ζεστός και οικείος. 31 πρόσωπα. 31 καυγάδες και μονοιάσματα.
Όταν σου τραβάνε το χαλάκι της ασφάλειας και σου αρπάζουν το χαρτάκι της εγγύησης φαίνεσαι τόσο αστείος, όταν μιλάς για το αύριο. Εκεί πήρε την εκδίκηση του το τώρα, η βόλτα, η κουβέντα, η επαφή, το βλέμμα, η ευχή, τα λόγια και οι πράξεις που χάθηκαν στις τόσες αναβολές...
Όταν σου τραβάνε το χαλάκι της ασφάλειας και σου αρπάζουν το χαρτάκι της εγγύησης φαίνεσαι τόσο αστείος, όταν μιλάς για το αύριο. Εκεί πήρε την εκδίκηση του το τώρα, η βόλτα, η κουβέντα, η επαφή, το βλέμμα, η ευχή, τα λόγια και οι πράξεις που χάθηκαν στις τόσες αναβολές... «Και αύριο μέρα είναι», «προλαβαίνουμε» και να σου πάλι η δύναμη της συνήθειας να σε ναρκώνει και να σε κάνει να εκτιμάς, να υπολογίζεις ως δεδομένα τα ανεκτίμητα, τα άπιαστα, τα απρόβλεπτα και απρογραμμάτιστα, τα μοιραία.
Όλα απέκτησαν μια άλλη βαρύτητα και ένα περιεχόμενο πιο ουσιώδες, μια αλήθεια πιο καθαρή που αστράφτει από μακριά και θαμπώνει το ψέμα. Σαν να εννοείς αυτό που λες, σαν να κρατάς τον λόγο σου περισσότερο, σαν να έχεις μια μπέσα που μου έλειψε. 31 Δοκιμασίες, τόσες και άλλες τόσες για να μας αποδείξουν πόσο περαστικοί είμαστε, πόσο ευάλωτοι αλλά συνάμα δυνατοί. Πόσο μόνοι αλλά και αμέτρητοι.
Από μπαλκόνι σε μπαλκόνι απλώνονται χέρια που κάνουν τις πιο σφιχτές χειραψίες και αγκαλιές. Το ζω και το ζεις, τι ωραία η ενσυναίσθηση...Ενώνει. Ζήλεψα όμως, αυτούς που κοιτάν από ψηλά τούτο τον κόσμο και χαίρονται κατάματα τον λαμπερό ήλιο, γιατί βρήκαν το καταλληλότερο καταφύγιο για να κλέψουν όνειρα αγγίζοντας λιγάκι σύννεφα και ουρανό. Ταράτσα. 31.
σχόλια