Ήρθε η στιγμή που ξαφνικά όλα τελείωσαν.Το ρόζ έγινε μαύρο,ή μάλλον λευκό.Ναι.Εκεχειρία ίσως. Πάντως κάτι μέσα σου αλλάζει και ο άνθρωπος που ήταν η πρώτη αγάπη?έρωτας?ο Αυτός τέλοσπάντων-όλοι έχουμε έναν αυτόν-λέει κάτι ,ή κάνει κάτι ή απλά έρχεται ο χρόνος και κάνει ό,τι δεν κατέφερες να κάνεις εσύ.Συνειδητοποιείς ότι μέσα σου πεθαίνει.Ούτε μισείς,ούτε αγαπάς ούτε καν είσαι θυμωμένος/η πλέον.Ένα παράπονο μένει μόνο.Γιατί?Γιατί σου σκότωσαν,βίασαν ό,τι καλό είχες μέσα σου για έναν άνθρωπο και αν μη τι άλλο το σεβασμό που ένιωθες για αυτόν.Αυτό είναι το χειρότερο να χάνεις κάθε εκτίμηση σε ένα πρόσωπο που πίστευες,γιατί τελικά χάνεις την αυτοεκτίμηση σου.Τόσο έξω έπεσες λοιπόν.Κοιτάς παλιές φωτογραφίες και δεν σε αναγνωρίζεις.Αναρωτιέσαι πώς έγινες έτσι,πως πάγωσες έτσι πιο πολύ και απο τη βασίλισσα του χιονιού.Εκείνη τη στιγμή που δε βλέπεις το ποτήρι ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο.Είναι απλά ένα ποτήρι με νερό.Εσύ που στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του προσώπου-λατρείας ένιωθες τη καρδιά σου να χτυπάει.
Όταν δεν έχεις τίποτε άλλο να περιμένεις...Μπαίνεις στο σπίτι του προσώπου αυτού για τις αναμενόμενες εξηγήσεις που "παρεξήγησες" και ξαφνικά η μυρωδιά τα αντικείμενα που κάποτε τόσο αδημονούσες να δεις σου είναι αδιάφορα.Ακούς δικαιολογίες και ουσιαστικά δεν ακούς τίποτα άλλο παρα λέξεις σε σειρά.Ναι.Είναι χειρότερο και απο τη μοναξιά.Να μη νιώθεις τίποτα.Να έχεις στηρίξει με όλους τους πιθανούς τρόπους που θα μπορούσε να στηρίξει ένας άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο και να σταματάς να περιμένεις πλέον ανταπόδοση.Να τον κοιτάς και να βλέπεις δυο μεγάλα μάτια μια τέλεια σχηματισμένη μύτη και χείλη.Τέλεια χαρακτηριστικά και τίποτα άλλο.Να μη θες να του δώσεις καμία απάντηση να μη θες να τον κάνεις να νιώσει άσχημα απλά να περιμένεις την ώρα να περάσει.Γιατί τελείωσε.
-"Ορίστε κατάντια",σκέφτεσαι ακούς radiohead και τίποτα.Βλέπεις αυτή την ανοιξιάτικη λιακάδα Κυριακής που άλλωτε παρακαλούσες να χτυπήσει το τηλέφωνο και τώρα το μόνο που σκέφτεσαι είναι οι δουλειές και επιτέλους αύριο Δευτέρα.Πόσο σιχαίνεσαι τις αργίες τελικά.Βλέπεις φίλους παρέες εραστές και όλα δεν έχουν την ίδια αίσθηση γιατί πια έχασες τις αισθήσεις σου.Δεν είναι που ο έρωτας κόπηκε.Δεν είναι ότι πληγώθηκες.Είναι μια απογοητευση γιατί πίστευες σε κάτι και αυτό έκανε ένα τεράστιο ΠΑΦ και έσκασε σαν φούσκα και απο τον θόρυβο δεν ακούς πια.Γυρνάς σε αυτό το γιατί?γιατί σε έκανε να σταματήσεις να νιώθεις κάτι,να περιμένεις να τον δεις για να ζητήσεις τα πράγματα,τα αισθήματα,τη ζωή σου πίσω.Όχι δε θες αυτό αλλά να εκείνο το μικρό και χαμογελαστό μουτράκι γεμάτο όνειρα και γέλια πίσω.Τον παλιό αθώο σου εαυτό πίσω.Αυτόν και μόνο.
σχόλια