Μελωδικά παίζει η μουσική των αναμνήσεων , υπόκρουση άλλες φορές γλυκιά , άλλες φορές πικρή μα πάντα τόσο αθεράπευτα νοσταλγική . Όσο και αν προσπαθείς να τις απομακρύνεις πάντα θα βρίσκονται μέσα σου τόσο βαθιά ριζωμένες σαν να χουν γίνει κομμάτι του εαυτού σου . Μαθαίνεις να ζεις με αυτές . Δεν γίνεται αλλιώς . Είναι στιγμές που αισθάνεσαι τόσο μόνος , τόσο αθεράπευτα μελαγχολικός . Μοναδική σου παρέα αυτές οι αναμνήσεις.
Κάνεις εικόνες και όλα ζωντανεύουν στα μάτια σου , σαν να μην πέρασε μια μέρα , σαν να ταν χτες . Καλοστημένη θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστή εσένα . Και είναι γλυκές αυτές οι αναμνήσεις τόσο γλυκές που δεν τις χορταίνεις . Μα είναι και κάποιες άλλες πικρές τόσο πικρές που δεν σε αφήνουν να τις ξεχάσεις . Κομμάτι του εαυτού σου πλέον , ένα με το σώμα σου , κομμάτι της ψυχής σου .
Το σώμα μας καμβάς των εμπειριών μας και όσο για την ψυχή μας πιστό αντίγραφο των έργων μας . Άλλες φορές τις χρωματίζουμε λίγο ροζ του ονείρου , λίγο γαλάζιο της ελπίδας , άλλες πάλι αρκούμαστε στα βασικά . και είναι και εκείνα τα ουδέτερα το μαύρο και το άσπρο που κάνουν την χειρότερη ζημιά .
Συνέχεια ζωγραφίζoυμε , δημιουργούμε , το σώμα μας καμβάς των εμπειριών μας , και αυτές οι άλλες οι παλιές οι εμπειρίες μετουσιώνονται σε αναμνήσεις . Άλλες γλυκιές άλλες πικρές και όμως πάντα τόσο ξεχωριστές . Εμείς το παζλ και οι αναμνήσεις τα κομμάτια του τόσο διαφορετικά το ένα με το άλλο και όμως στο τέλος τόσο ταιριαστά .
Και αν κάποτε μείνουμε μόνοι και αν όλα πια τα χάσουμε.. θα μένουν πάντα οι αναμνήσεις ..
