Ήταν λέει Κυριακή απόγευμα και η μαμά είχε φτιάξει κέικ, η μικρή διάβαζε στο δωμάτιο για τα μαθήματα της Δευτέρας κι εγώ σε περίμενα για να διαλέξουμε ταινία για το βράδυ. Είχα βάλει μουσική στο pc και χωμένη στην πολυθρόνα απολάμβανα τις τελευταίες ώρες της Κυριακής.. Ύστερα ήρθες, έδωσες ένα φιλί στα πεταχτά στη μαμά, ρώτησες όπως πάντα πού είναι τα κορίτσια σου και άρχισες να μας ψάχνεις στο σπίτι. Θυμάμαι την μυρωδιά της κολόνιας σου στο λαιμό σου την ώρα που έσκυψες να με φιλήσεις.
Μπαμπά..; Πόσο καιρό έχω να πω αυτή τη λέξη... Και να που ξύπνησα με την γεύση της στα χείλη μου. Αυτή η θλίψη που με κυριεύει κάθε φορά που ξυπνάω λες και έχει πεθάνει κάποιος, ξέρει κανείς πότε θα περάσει; Δεν πέθανε κανείς, εκτός από την παιδική μου ηλικία από όσο έχω καταλάβει.
Κατά τα άλλα συνεχίζουμε όλοι τις ζωές μας. Πως το λένε; Επιβίωση. Απ' αυτό. Θες να μάθεις πως νιώθω. Υποθέτεις ότι γνωρίζεις κιόλας και με κρίνεις κι από πάνω. Νιώθω πως πρέπει να μάθω να περπατάω με ένα πόδι.
Έτσι νιώθω. Μια μορφή αναπηρίας. Και επιπλέον με πονάει και το μέλος που έχασα σαν τους στρατιώτες που ξυπνάνε από τον πόνο ενός ποδιού που έχασαν από γάγγραινα. Με πονάς και ας μην είσαι εδώ. Με πονάς ακόμα και στο καθρέφτη όταν βλέπω πάνω μου οτιδήποτε μου θυμίζει εσένα. Δεν στο χα πει ποτέ αλλά το είχα σκεφτεί πολλές φορές. Πως η δύναμη μου δεν ήταν ούτε η πίστη στον εαυτό μου, ούτε οι δυνατότητες μου, η δύναμη μου ήταν που ήμασταν όλοι μαζί. Εσένα αλήθεια που ήταν η δύναμη σου;
Ξέρεις τι μισώ πιο πολύ από όλα; Ότι από τότε που χωρίσατε κάνω στο σπίτι ότι έκανες εσύ. Όχι δεν μιλάω για δουλειές... Βάζω πάντα μουσική για να ακούγονται λιγότερο οι σιωπές, κάνω τους άλλους να γελάνε, μιλάω ακατάπαυστα και προσπαθώ να γεμίσω το χώρο... Ειρωνία τραγική. Μου λείπεις μπαμπά. Καμιά φορά νιώθω σαν να βλέπω εφιάλτη απο αυτούς που όταν ξυπνάς σε πλημμυρίζει ένα αίσθημα ανακούφισης αλλά δυστυχώς τα πράγματα έχουν αντιστραφεί, τα όνειρα είναι η λύτρωση και η αλήθεια οδυνηρή. Σε μισώ. Που γέμιζες το χώρο και τις ζωές όλων μας και τώρα απλά επέλεξες να αποχωρήσεις. Και επειδή δεν έχω διάθεση ούτε να σου μιλήσω, ούτε να αιτιολογήσω προτίμησα ένα ανώνυμο γράμμα στο διαδίκτυο παρά ένα προσωπικό σε σενα.
σχόλια