Κάποτε τα δάχτυλά μας ήταν αγωγοί αισθήσεων. Συναισθημάτων. Τώρα η αγωγιμότητα των δαχτύλων μας μετριέται από capacitive (καπάτσες δηλ.) οθόνες αφής. Και η δύναμή τους από resistive (γιατί είμαστε και irresistible τύποι). Aγγίζουμε...για να μιλήσουμε, να σκεφτούμε, να θυμώσουμε. Όχι τον άλλο.Την οθόνη. Αποσπασματικά και μανιασμένα. Με τον κορρέκτορα να μας κόβει, να μας συμπληρώνει, να μας υπερ-πηδά. Να μας εξ-ουδετερώνει.
Ξεχάσαμε ν' αγγίζουμε, να χαϊδεύουμε. Να γνωρίζουμε και ν' ανα-γνωρίζουμε τον άλλο από την αίσθησή του. Να ερωτευόμαστε. Γιατί έρωτας είναι το αποτύπωμα του άλλου στο κορμί μας. Μοναδικό. Ξεχάσαμε να ανάβουμε..τις αισθήσεις. (Αν-άπτω..προϋποθέτει αφή. Σίγουρα.)
Υστερικά... "ανάβουμε" όμως, φωνάζουμε στα παιδιά μας «Μην αγγίζεις». Γενικά. Τους άλλους. Τους «ξένους». Τη γη. Δεν τα αφήνουμε να πιάσουν χώμα, να γδάρουν τα γόνατά τους, να κυλιστούν. Τα θέλουμε ανέγγιχτα, άθικτα. Ακόμη και όταν παίζουν. Εξαφανίσαμε την αμήχανη εφηβική αγκαλιά στους γονείς που δεν έκλεινε ίσως ποτέ ολάκερη (για να μη μας πούνε κι εύκολους!). Κι όμως όριζε έναν κύκλο. Αγαπητικό. Αντικαταστήσαμε το χάδι του πατέρα, σπάνιο αλλά τόσο τρυφερό. Από προσφορές...οθονών. Αφής πάντα.
Βγαίνουμε έξω ζευγάρια. Πάντα με την οθόνη ανά χείρας. Τη ματιά μας στον κόσμο. Όχι την προσωπική. Την άλλη. Την έτοιμη. Δεν τολμάμε ν' αγγίξουμε τον άλλο. Να του χαϊδέψουμε τα μαλλιά, το λαιμό. Έστω φευγαλέα. Μην δώσουμε στους άλλους την αίσθηση ότι «ανήκουμε». Κάπου. Η αφή του άλλου σε «δεσμεύει». Κι εμείς θέλουμε να είμαστε αδέσμευτοι. Ελεύθεροι. Πάνω απ' όλα. Ελεύθεροι ν' αγγίζουμε τον αναπτήρα μας, τις οθόνες μας (μην ξεχνιόμαστε) και να επιδεικνύουμε το μανικιούρ μας (πάντα η σωστή...αφή συνοδεύεται από άψογο μανικιούρ).
Φοβόμαστε ν' αγγίξουμε τις ρυτίδες μας. Τους ρόζους των παππούδων (μας). Μας τρομάζει η αίσθηση αυτή. Της φθοράς. Δεν μας αγγίζουν αυτά. Είμαστε και πολύ νέοι..πάντα. Ή τουλάχιστον ακόμη.
Σπρώχνουμε, τραβάμε; Μα φυσικά. Με πολλή δύναμη και πολύ νεύρο. Σπρώχνουμε στην ουρά. Ποτέ ευγενικά στον ώμο (τραβάμε ζόρι, μην ξεχνιόμαστε..πάλι).
Μιλάμε, αγορεύουμε, διδάσκουμε. Με χειρονομίες; Μα φυσικά. Μανιώδεις. Νευρικές. Σαν να έχουν όρια τα δάχτυλά μας. Να ασφυκτιούν. Ίσως γιατί θέλουμε να βάλουμε και το συνομιλητή μας σε όρια. Να ασφυκτιά κι αυτός.Ο δείκτης μας είναι... για να υποδεικνύει. Και όχι να δείχνει. Εμάς.
Δεν αγγίζουμε και δε μας αγγίζουν τελικά πολλά. Και έτσι άτρωτοι όπως είμαστε προχωράμε ανηδονικά σ' αυτό που ξέρουμε καλά. Σ' αυτό που-γενετικά σχεδόν- είμαστε προορισμένοι. Να πιάνουμε καλά το...νόημα. Να πιάνουμε το στόχο. Ή στην καλύτερη να πιάσουμε.. την «καλή».
σχόλια