«Μα, σκέψου ότι θα κάνεις μεταπτυχιακό και θα πρέπει να είσαι σοβαρά ντυμένη», ήταν η απάντηση της Χ., επί χρόνια φίλης μου, όταν της ανακοίνωσα ότι θέλω να αγοράσω γνωστής μάρκας αρβυλάκια, τα οποία θέλω καιρό. Της είπα ότι εδώ στην Ελλάδα δεν τα τιμάνε πολύ αλλά του χρόνου που θα είμαι Αγγλία για μεταπτυχιακό θα τα φοράω πολύ πιο άνετα.
Με θύμωσε πάρα πολύ η απάντησή της αλλά δεν ήθελα να εκφράσω το συναίσθημά μου γιατί θα είχαμε δυσάρεστα αποτελέσματα. Κι όμως, ένιωσα απέχθεια εκείνο το δευτερόλεπτο. Δηλαδή τι πάει να πει ότι επειδή πας για μεταπτυχιακό πρέπει να είσαι ντυμένος σοβαρά; Ο καθηγητής θα δει το άρβυλο και θα πει «Εσύ, έξω!». Πού πάμε, δημοτικό; Και γιατί δηλαδή πρέπει να αρνηθείς την προσωπικότητά σου και να γιαποποιηθείς[1] από τα 22 σου;
Γενικά παρατηρώ πως υπάρχει μια προκατάληψη απέναντι στα άτομα που δεν εμφανίζονται «καθώς πρέπει», είτε στην εργασία τους, είτε ακόμα και έξω στο δρόμο. Θα έχετε ακούσει σίγουρα κάποιον παππού να σχολιάζει το νεαρό «με τη χαίτη». Κι όμως, τι σημασία έχει τι αρέσει στον καθένα; Αν είναι να είμαστε όλοι ίδιοι γιατί δεν βγαίνουν ειδικές στολές, σαν αυτές που φοράνε οι εργάτες στα εργοστάσια, να γλυτώσουμε και εμείς τα κοριτσάκια από αυτό το τέρας που λέγεται υπερκατανάλωση;
Για να γίνω πιο σαφής, αυτό που με πείραξε είναι το γεγονός ότι άκουσα από μια νέα κοπέλα πως πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να συμβιβαζόμαστε με αυτό που η κοινωνία θεωρεί πρέπον και κόσμιο. Η προσωπικότητα και τα θέλω μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί να μην το είπε ακριβώς έτσι αλλά το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Βλέπουμε καθημερινά ανθρώπους να θυσιάζουν τις ιδέες τους, το γούστο τους ακόμα και τον εαυτό τους τον ίδιο ώστε να γίνουν αποδεκτοί από μια κοινωνία η οποία τους θέλει καλοκουρδισμένα ρομποτάκια. Και αναρωτιέμαι, τι σκατά διάβαζα τόσα χρόνια; Για ποιο λόγο μορφωνόμουν και οι γονείς μου έσκαγαν τρελά ποσά σε καθηγητές και φροντιστήρια; Μόνο για να βρω μια καλή δουλειά και να βγάζω ένα μισθό ικανό να μου παρέχει τα αναγκαία (και αν είμαι τυχερή και τα περιττά); Και αν σου αρέσει αυτό το «σοβαρά ντυμένη» πάω πάσο! Ο καθένας έχει δικαίωμα να φοράει ότι του αρέσει, δεν θα σε κρίνω για αυτή σου την επιλογή (ίσως σε κοροϊδέψω λίγο, αλλά δε θα σε κρίνω).
Όπως και να 'χει, δεν μπορώ ακόμα να δεχτώ αυτό που άκουσα. Εύχομαι να μην έρθει ποτέ η στιγμή να αναγκαστώ να το διατυπώσω και εγώ.
Υ.Γ: Τα αρβυλάκια μάλλον δεν θα τα πάρω γιατί μοιάζω σαν το ρόμποκοπ.
[1] Γιαποποιηθείς= Γίνεις γιάπης (δική μου λέξη)
