Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι οι χώρες που έχουν πόλεμο είναι κάτι πολύ μακρινό χωροχρονικά από εμάς. Ας πούμε, η Γιουγκοσλαβία φάνταζε στα μάτια μου κάτι τρομερά μακρινό και μη συγκρίσιμο με την Ελλάδα, ενώ στη χώρα μου ο πόλεμος κρυβόταν γύρω από τις μακρινές ιστορίες για το '40 που είχαν ζήσει μόνο οι παππούδες. Αυτή η απόσταση, χρονική ή τοπική, έκανε τις ιστορίες για τον πόλεμο να μοιάζουν μυθοπλασίες. Δεν διανοούμουν το μέγεθος της καταστροφής, του πόνου και της εξαθλίωσης. Η πιο σχηματοποιημένη εικόνα του πολέμου στα μάτια μου ήταν μια άσχημη φιγούρα από ένα κουκλοθέατρο, βασισμένο στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη, που είχαμε πάει με το σχολείο.
Μεγαλώνοντας, οι ορίζοντες μου διευρύνθηκαν από τις εμπειρίες, τους ανθρώπους, τα λάθη μου. Οι σκέψεις και η εικόνα μέσα μου για τον πόλεμο δεν άλλαξε εκούσια, άλλαζε ενόσω άλλαζα εγώ. Ας πούμε, πριν δύο χρόνια απέκτησα ένα φίλο που κατάγεται απ' την Παλαιστίνη. Το παιδί αυτό είχε να μου πει ιστορίες για βόμβες που έσκαγαν κοντά στο σπίτι του, για στρατιώτες που έκαναν ελέγχους σ' αυτόν και τους φίλους του, για παιδιά που είχαν ζήσει την απώλεια στην οικογένειά τους. Με έκανε να δω την ιδέα του πολέμου με γυμνά μάτια, χωρίς τα προστατευτικά γυαλιά που φορούσα όλα αυτά τα χρόνια. Να αντιληφθώ ότι η ειρήνη δεν είναι κάτι δεδομένο, ειδικά όσο το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με κανόνες άνισους, που τίθενται πάντα από τον ισχυρότερο.
Αυτές τις μέρες, η λωρίδα της Γάζας πονάει ξανά. Ο περίγυρος μου μοιάζει τόσο αδιάφορος για τις εχθροπραξίες, όπως θα ήταν κι ο παιδικός εαυτός μου για τον οποίο ο πόλεμος ήταν μια φιγούρα στο κουκλοθέατρο. Κανείς δε νοιάζεται που έχουν πεθάνει ήδη 90 άνθρωποι από τους βομβαρδισμούς στη λωρίδα της Γάζας. Είναι τόσο μακρινό αυτό από τις καθημερινές ανησυχίες του τύπου "κόπηκα στο μάθημα-χώρισα-δεν έχω λεφτά".
Μπορεί να είναι μακρινό από τον κοινωνικό μας μικρόκοσμο, όμως είναι τόσο κοντά στην ανθρώπινη μας υπόσταση. Η κτηνωδία του πολέμου είναι δίπλα μας, ξεκληρίζει οικογένειες όμοιες με τις δικές μας, θερίζει κορμιά οργανικά ίδια με τα δικά μας, ξεσκίζει καρδιές σαν αυτή που πάλλεται μέσα μας, που μας θυμίζει πως είμαστε άνθρωποι.
σχόλια