Γνωρίζουμε ανθρώπους, ζούμε σε γειτονιές για χρόνια, περπατάμε δρόμους, διασχίζουμε πλατείες, παραγγέλνουμε το ίδιο φαγητό στο αγαπημένο μας εστιατόριο, κάνουμε το ίδιο τελετουργικό κάθε πρωί με τον καφέ μας. Ακολουθούμε μια ρουτίνα νομίζοντας ότι μπορούμε να την συνεχίσουμε για χρόνια χωρίς να αλλάξει τίποτα γιατί πολύ απλά νομίζουμε ότι είναι αυτό που μας ταιριάζει. Όλη μας την ζωή, άλλωστε, αυτό δεν κάνουμε; Δεν ψάχνουμε να βρούμε αυτό που μας ταιριάζει; Είτε είναι επάγγελμα είτε ασχολία είτε άνθρωποι είτε ένα μέρος να αποκαλέσουμε “σπίτι”; Όλη μας η ζωή είναι ένα κυνήγι θησαυρού, ένα κυνήγι της συμβατότητας. Είμαστε σαν ένα τεράστιο μισοτελειωμένο παζλ και ψάχνουμε εκείνα τα κομμάτια που θα μας κάνουν να νιώσουμε ολόκληροι. Η ειρωνεία, όμως, είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε κανόνες ούτε περιορισμοί σε αυτό το παιχνίδι. Δεν ξέρουμε πόσα κομμάτια μας λείπουν. Δεν ξέρουμε ούτε πού βρίσκονται ούτε καν πως μοιάζουν. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι πρέπει να τα βρούμε πριν να είναι αργά. Αλλά τι σημαίνει “πριν να είναι αργά”; Αργά για τι;
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου. Συνεχώς ξεγελάμε τους εαυτούς μας ότι τάχα μπορούμε να ελέγξουμε το ρολόι. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον. Αλλά πόσο λίγα γνωρίζουμε τελικά; Όλη μας την ζωή νομίζουμε ότι θα νικήσουμε το αέναο τικ τοκ των ρολογιών, τον ίδιο τον πατέρα Χρόνο. Δυστυχώς, είναι ένα παιχνίδι πουλημένο από την αρχή και ο νικητής είναι πάντα ο χρόνος. Όσο κι αν τρέξουμε όσο κι αν κρυφτούμε πίσω από επιτηδευμένα προσωπεία, ο χαμένος είναι πάντα ο άνθρωπος. Εγώ. Εσύ. Όλοι. Όμως, είμαστε τελικά χαμένοι; ‘Η όλα είναι απλώς θέμα οπτικής γωνίας;
Πολλοί θα πουν ότι είμαστε όντως χαμένοι. Γιατί να μην το πουν άλλωστε; Ο άνθρωπος γεννιέται για να πεθάνει, λένε. Ξεχνούν, όμως, κάτι το σημαντικό. Ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο, ανάμεσα στην τελειότητα ενός μωρού και την απόλυτη φθορά ενός νεκρού, οι άνθρωποι ζουν. Σε αυτό το διάστημα μεταξύ των δύο σιωπών κείτεται ένα συνονθύλευμα ήχων, άλλοτε θορύβων άλλοτε μελωδιών, ήχοι οι οποίοι συντελούν την μουσική επένδυση της ζωής μας.
Αν παραβλέψει κανείς την τραγωδία που ελλοχεύει πίσω από τις ζωές όλων μας, αυτήν του επικείμενου θανάτου μας, θα δει πως απλόχερα μας δίνεται η ευκαιρία να κερδίσουμε το στοίχημα με το δείκτη του ρολογιού.
Γιατί ποιος θεωρείται χαμένος όταν έχει αγαπήσει και αγαπηθεί; Όταν γέλασε με όλη του την ψυχή με τους φίλους του; Όταν διάβασε εκείνο το βιβλίο που του ανέτρεψε όλη την κοσμοθεωρία; Όταν άκουσε εκείνο το τραγούδι και ανατρίχιασε όλο του το σώμα; Όταν είδε τον ήλιο να ανατέλλει εκείνο το καλοκαίρι πάνω από τη θάλασσα; Όταν φίλησε τα χείλη που ποθούσε τόσο καιρό; Όταν μύρισε το άρωμα της πρώτης βροχής το φθινόπωρο ή ένιωσε τη ζεστασιά και τη θαλπωρή του σπιτιού του όταν έξω ή και μέσα του έκανε παγωνιά;
Πείτε μου ποιος μπορεί να νιώσει χαμένος όταν έστω και μια φορά στη ζωή του ένιωσε ότι όλα είναι σε τάξη. Μπορεί αυτή η αίσθηση να κράτησε ή και όχι αλλά έστω και για μια στιγμή ένιωσε παντοδύναμος, έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα γιατί απλώς και μόνο, είδε τι πραγματικά αξίζει. Είναι αυτές οι στιγμιαίες επιτυχίες οι οποίες ομορφαίνουν το σύνολο που λέγεται ζωή. Γιατί το σύνολο δεν είναι πάντα όμορφο ή ευχάριστο. Αλλά δεν χρειάζεται και να είναι.
Όταν κοιτάς ένα πίνακα, όταν βλέπεις μια ταινία ή ακούς ένα τραγούδι, δεν είναι οι μικρές λεπτομέρειες οι οποίες σε κάνουν να τα αγαπήσεις; Ο τόνος των χρωμάτων, οι εκφράσεις των ηθοποιών, μια φράση στο κουπλέ αρκούν για να τα ερωτευτείς. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Ερωτεύεσαι ένα χαμόγελο, δύο μάτια, ένα γέλιο. Λεπτομέρειες οι οποίες ομορφαίνουν ένα ίσως άχαρο σύνολο.
Έτσι κι η ζωή δεν είναι πάντα τέλεια, γεμάτη φως και ομορφιά. Η ζωή μπορεί να είναι κι άσχημη, ζοφερή και σαν μια άλλη Μήδεια να «σκοτώνει» τα παιδιά της.
Όμως, αυτή είναι η ζωή μας κι όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, είναι στο χέρι μας αν θα επιμείνουμε στα θετικά ή στα αρνητικά τα οποία θα εμφανιστούν στο δρόμο μας. Άλλωστε, δεν έχει σημασία το πρόβλημα αλλά η αντιμετώπισή μας προς αυτό.
Ο χρόνος μας είτε το θέλουμε είτε όχι είναι περιορισμένος και σίγουρα όχι συγκεκριμένος. Για αυτό το λόγο, οφείλουμε στους εαυτούς μας να είμαστε προσεχτικοί πού και σε ποιόν τον αφιερώνουμε.
Συνεπώς, κάποιες πόρτες πρέπει να κλείνουν γιατί πολύ απλά δεν οδηγούν πουθενά. Και τότε, μόνο τότε, υπάρχει χώρος για εκείνα τα πράγματα και για εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι μας κάνουν «αήττητους», οι οποίοι μας μετατρέπουν σε «ισάξιους αντιπάλους» ενάντια στον Χρόνο, κυρίαρχους της ζωής μας, αφέντες του εαυτού μας.
