Ξεκινησα να σκεφτομαι γιατι τα προσπερνω, τα θαβω, τα ξεχναω?
Γιατι φοβαμαι εστω και να κοιταξω την κατευθυνση που το σωμα μου σα να χει αποφασισει ηδη.
Και οπως παλευα να βρω τα ασχημα που μου γεννα αυτη η αποφυγη, ξυπνησαν μαζι πλευρες μου που μου λειψαν πολυ.
Λιγο χωρο δινω και καταρρακτης γινονται, λιγο χρονο αφηνω και οι μερες γινονται στιγμες.
Και καπου εκει θυμαμαι πως ημουν, η ζωη φαινοταν αλλοτε μικρη αλλοτε απειρη.Ειχα δυνατη φωνη, εκλαιγα συχνα και γελαγα ακομα πιο πολυ, τα γεγονοτα ηταν μικρα και οι ιδεες τεραστιες, οι φιλοι συνοδευαν το χορο. Βαθια πιστη στην ανθρωπια, στην αγαπη, στο παθος για ζωη και ατερμονο δυναμικο κυνηγι. Μαζι μ αυτα γεννιοντουσαν καθε μερα νεες ιδεες, πολυ φαντασια, ενεργεια που ξεχειλιζει απ τα αυτια. Αστεια, χιουμορ, ειρωνια και καυστικοτητα, απαραιτητα συστατικα της αθανασιας που ορκιζομουν. Ετσι απλα σα να εκανα πλακα στη ζωη και πιανοντας την απ τα κερατα τη γυρνουσα γυρω-γυρω. Ομοκεντροι κυκλοι γυρω απ τον πασσαλο μου, γεμιζα εικονες σε καθε στροφη, μα για βημα ουτε λογος.
Δεν χρειαστηκε πολυ....
Με ενα σκουντημα ολα αλλαξαν μορφη,
παραπατωντας σταθηκα ξανα λιγο πιο κει
μα εχασα το κεντρο του κυκλου.
Και αμφισβητωντας πλεον την αρχη μου, εκοψα κομματια δικα μου μιας και η γραμμη που τα χωριζει ειναι κλωστη.
Η μελαγχολια ονομαστηκε ωριμοτητα και η βαθεια φωνη μεσα μου που μου επιβαλλει την ενδελεχεια μου, την εκανε να μοιαζει σεναριο ταινιας.
Βρηκα ευκολα τροπους να ξεφυγω κρυμμενη στους φοβους μου για αποτυχια. Πολλοι φιλοι, αδρανεις συζητησεις , προβληματα αλλων και αδιαφορες σπουδαιοτητες.Τις κερδισα μια προς μια...
Και τωρα πια μονη μου στο τελος της ματαιης διαδρομης, ανακαθομαι σε καθε σιωπη γιατι ακουω τον εαυτο μου ξανα να ζητα αυτο που του στερω με πολλες μικρες δικαιολογιες. Δε με δικαιολογει αλλο, δε γελαει με τα ανοητα αστεια μου και δεν τον πειθω με τις καλοδουλεμενες θεωριες μου. Ζητα χωρις υπεκφυγες την ολοκληρωση του. Σα να εκανε πλεον αρκετη υπομονη χτιζοντας την πολυτελεια που τοσο ειχα αναγκη. Και με την αυτοπεποιθηση και τη σιγουρια που μου προσεφερε με καθε νικη, μου δειχνει με το δαχτυλο επιμονα το δρομο που μου αξιζει πλεον να παρω.
σχόλια