Τον τελευταίο καιρό στον χώρο της εκπαίδευσης, πολύς λόγος γίνεται για τις ΔΕΠ-Υ. Μα τι είναι αυτές; Πρέπει να ανησυχώ πως το παιδί μου πρέπει να επισκεφθεί έναν ειδικό, αναπτυξιολόγο ή ψυχολόγο; Αρχικά ας μην πανικοβαλλόμαστε. Πρόκειται για διαταραχές ελλειμματικής προσοχής ή υπερκινητικότητας, οι οποίες συχνά αναφέρονται σε περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες ή με συναισθηματικά προβλήματα. Πρόκειται, μάλιστα, για την πιο συχνή διαταραχή του σχολικού πληθυσμού, της οποίας η διάγνωση δεν είναι εύκολη διαδικασία. Μπορεί να διαγνωσθεί πιο εύκολα σε ηλικίες παιδιών άνω των 7 ετών και βέβαια να έχει διάρκεια (συνήθως παραπάνω από 6 μήνες).
Από τα σχολικά μας χρόνια σίγουρα θυμόμαστε κάποιον συμμαθητή μας, ή μπορεί να ήμασταν κι εμείς ένας από αυτούς, ο οποίος συχνά ήταν αφηρημένος, δεν άκουγε όταν του μιλούσαν, ξέχναγε τις εργασίες του, δεν ήταν συγκεντρωμένος κτλ. Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, τοποθετούνται τα παιδιά με υπερκινητικότητα- παρορμητικότητα. Πρόκειται για συμπεριφορές πιο έντονες και νευρικές, συνήθως αυτός ο μαθητής δεν μπορεί να μείνει συγκεντρωμένος σε μια δραστηριότητα για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, αποσπάται εύκολα η προσοχή του και φαίνεται να είναι σε μια κατάσταση «απόδρασης» (Στασινός, 2016).
Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για μαθητές οι οποίοι παρουσιάζουν αναπτυξιακές διαταραχές. Πρόκειται για μια κατάσταση αναστρέψιμη, πόσο μάλλον αν η διάγνωση γίνει έγκαιρα. Για τον λόγο αυτό, ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας βοηθώντας τα να βγουν από το κέλυφος τους, απομακρύνοντας τους φόβους τους με την αγάπη μας, βλέποντας το πρόβλημα κατάματα, ως ενεργά μέλη κι όχι ως απλοί παρατηρητές. Η ευεξία της ψυχής τους είναι ευθύνη όλων μας και η υποστήριξη από ειδικούς δεν αποτελεί πλήγμα ούτε οδηγεί στον στιγματισμό.
σχόλια