Τις τελευταίες μέρες ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου!Δεν πίστευα πως θα ζούσα ένα πραξικόπημα έστω μέσα από την τηλεόραση.Γιατί θα μου πεις πίστευες πως θα ζήσεις σε ένα κόσμο με τζιχαντιστές, τρομοκράτες, με έλλειψη δημοκρατίας, πίστευες πως οι καλοί θα νικήσουν στο τέλος, πως "θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα";Φυσικά κι όχι, δεν έχω αυταπάτες αλήθεια, κάποιες φορές θέλω να πιστεύω σε κάτι γι' αυτό και το υπερασπίζομαι, το φοβάμαι το άγνωστο, τη φοβάμαι τη σύγκρουση τελικά, αν κι δε θα έπρεπε.Αυτό είναι μόνο, αυταπάτες και ροζ συννεφάκια όχι, δεν έχουν καμιά σχέση. Φόβος λέγεται.
Κι εχθές τον ένιωσα να διαπερνά ολόκληρο το κορμί μου!Στην είδηση του πραξικοπήματος στη γειτονική χώρα, στις εικόνες με το στρατό και τα τεθωρακισμένα στους δρόμους, τις εκρήξεις, σάστισα, για ακόμη μια φορά μέσα στη χθεσινή μέρα ένιωσα παγωμένη.Για να σου πω την αλήθεια, εκείνη την ώρα κρατούσα στα χέρια μου ένα βιβλίο σχετικά με τη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία και μετά το αρχικό σοκ, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το εξής: 15 Ιουλίου 1974 πραξικόπημα στην Κύπρο, 15 Ιουλίου 2016 πραξικόπημα στην Τουρκία.Κύκλος, παιχνίδι της ιστορίας ή μήπως κάτι άλλο;;Δεν μπόρεσα να το εξηγήσω κι ούτε πρόκειται μάλλον.
Θέλω να δηλώνω προοδευτική, αγωνίστρια κτλ, αρμόζει στην ηλικία μου, στις ιδέες μου, που χτίζονται σιγά σιγά, αλλά σε αντίστοιχη περίπτωση η πιθανή αντίδρασή μου με φοβίζει, με κάνει να αμφιβάλλω.
Είναι πολύ εγωιστικό να μιλώ για μένα όμως βλέποντας τόσους χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους λίγες μόνο ώρες μετά το συμβάν, αυτό που με απασχολoύσε έντονα ήταν γιατί εγώ να φοβάμαι, δεν έπρεπε για πολλούς λόγους κι όμως φοβόμουν.Θέλω να δηλώνω προοδευτική, αγωνίστρια κτλ, αρμόζει στην ηλικία μου, στις ιδέες μου, που χτίζονται σιγά σιγά, αλλά σε αντίστοιχη περίπτωση η πιθανή αντίδρασή μου με φοβίζει, με κάνει να αμφιβάλλω.
Ίσως να μην είναι στο DNA μας, αλλά σε μια τέτοια σκέψη η ντροπή είναι το λιγότερο που μπορεί να αισθανθει κανείς.Κορόιδευα τον εαυτό μου για τη νικηφόρα μάχη μου στον πόλεμο των Πανελληνίων, όμως αυτό ουσιαστικά είναι μια αυταπάτη, σιγά τη μάχη και σιγά τον πόλεμο!Δεν το μηδενίζω, δεν είναι ασήμαντο αλλά δεν κρίνεσαι ως άνθρωπος από εκεί.
Στην ιδέα ότι είμαι δειλή, ότι φοβάμαι, τρέμω!Θαύμασα τον τουρκικό λαό, δε τον ζήλεψα, τον θαύμασα και τον ευχαριστώ γιατί χάρη σε αυτόν θα παλέψω με τους φόβους μου!Μπορεί η λέξη ευχαριστώ να μην είναι η κατάλληλη, όμως χθες έμαθα κάτι πολύ πολύ σημαντικό, πώς πολεμάει ο λαός, η δύναμη του κόσμου αυτού!
Συμπέρασμα;;Έτσι αγωνίζεται ο κόσμος που διαφωνεί, που αντιστέκεται, που εναντιώνεται.Καμία σχέση με το δικό μας έθνος.'Οσο κι αν υπερτερεί σε ιστορία, σε πολιτισμό, όσο περήφανη κι αν δηλώνω γι'αυτόν, τελικά έχει αποδειχθεί πολύ λίγος σε σχέση με τους προγόνους του, σε σχέση με την κληρονομιά του.Φάνηκα πολύ λίγη μπροστά στη γιαγιά μου, που εξιστορεί την προσφορά της σα κάτι το σύνηθες, τίποτα το ηρωικό, απλά αυτονόητο.
"Μα τι κόσμος είναι τούτος, μαμά και τι σόι πολίτης του είμαι εγώ;"
σχόλια